De perfecte echtgenote. Блейк Пирс

man aan de andere kant van de tafel.

      Het ging maar door. Mel stelde iemand voor. Jessie deed geen moeite om hun naam te onthouden. In plaats daarvan probeerde ze iets te weten te komen over hun diepere aard op basis van hun uiterlijk, hun lichaamstaal en hun manier van spreken. Het was een spelletje dat ze vaak speelde als ze zich in een oncomfortabele situatie bevond.

      Na de introducties kwamen er twee mooie, jonge meisjes voorbij die alle kinderen, inclusief Daughton, meenamen naar de piratengrot. Een van de echtgenotes vertelde Jessie dat dit de naam was van het speelgebied voor de kinderen. Jessie nam aan dat het een mooie plek was, want er was geen verlatingsangst te bespeuren bij de kinderen die de tafel verlieten.

      Toen de kinderen weg waren, verliep de maaltijd zoals Mel voorspeld had. Twee vrouwen die eruit zagen als tweelingen vertelden een verhaal over een religieus zomerkamp. Het verhaal ging voornamelijk over de verschrikkelijke zangstem van de prediker.

      “Ze klonk alsof ze elk moment kon bevallen,” zei een van hen en de andere lachte met veel waardering. Voor zover dat Jessie sowieso aan het luisteren was, was het moeilijk om te volgen, want de twee vrouwen onderbraken elkaar de hele tijd en spraken vaak tegelijkertijd.

      De man met een massa krullend haar en een bolo tie was helemaal betoverd door zijn eigen verhaal over een hockey wedstrijd die hij gezien had vorige lente. Maar het verhaal was niet erg memorabel. Vijf minuten van het verhaal bestonden uit wie welke goal wanneer gescoord had. Jessie bleef maar wachten tot er een clou zou komen, bijvoorbeeld dat er een octopus op het veld gegooid werd of dat een fan over de muur geklommen was. Er was geen clou aan het verhaal.

      “Hoe dan ook, het was een fantastische wedstrijd.” zei hij eindelijk en ze wist dat ze nu waarderend moest glimlachen.

      “Beste. Verhaal. Ooit,” zei Mel droogweg tussen haar tanden door. Dat was het enige moment dat Jessie even gelukkig was en het gaf haar een kort gevoel van opluchting.

      Veel van de gesprekken waren discussies over verschillende toekomstige events op de club, inclusief het Halloweenfeest, het breng-de-boten-binnen feest (wat dat ook was) en het vakantiebal.

      “Wat is het breng-de-boten-binnen …” wou Jessie vragen, maar ze werd onderbroken toen een vrouw die twee stoelen verder zat, begon te gillen omdat een ober per ongeluk een glas water had omgestoten en ze enkele druppels op zich had gekregen.

      “Rotzak,” mompelde ze veel te luid toen de ober weg was. Vlak daarna stonden plots alle mannen op, kusten hun vrouwen en namen afscheid. Kyle keek verward naar Jessie, maar hij volgde de anderen.

      “Ik denk. Tot later?” Het klonk meer als een vraag dan als een mededeling.

      Jessie knikte beleefd hoewel ze net zo verward was. Ze had het gevoel dat ze in die scene van Titanic zat waarin alle mannen na het diner naar de andere kamer gaan om te roken en met een brandy in hun hand over zaken en politiek te praten.

      Jessie zag hoe de mannen tussen de tafels dwaalden tot ze een versierde, houten deur in de hoek van de zaal bereikten. Er stond een gespierde, humorloze man voor de deur. Hij zag eruit als een uitsmijter voor een nachtclub, buiten het feit dan dat hij een smoking droeg. Toen de mannen naderden, ging hij opzij staan om ze voorbij te laten. Het leek erop dat hij Kyle een sceptische blik wierp tot Teddy iets tegen hem mompelde. De uitsmijter knikte en glimlachte naar Kyle.

      De brunch ging ondertussen in een snel tempo verder. Net zoals Mel beloofd had, focuste de gesprekken zich op kinderen en toekomstige kinderen. Minstens twee van de vrouwen in de groep waren zwanger.

      “Ik bereid me er al op voor om de volgende barista die me een vieze blik werpt omdat ik borstvoeding geef een oorvijg te verkopen,” zei een vrouw die Katlyn of Kaitlyn heette. “Ik was veel te verdraagzaam na de geboorte van Warner.”

      “Dreig ermee om er een rechtszaak van te maken,” zij de brunette met de blonde lokken. “Ik heb dat gedaan en ik kreeg een voucher voor honderd dollars als verontschuldiging. Het beste was dat niemand eigenlijk iets verkeerds had gedaan. Ik heb gewoon geklaagd over een ‚oncomfortabele omgeving’.”

      Jessie was de enige vrouw aan tafel die geen kinderen had, maar ze probeerde deel te nemen aan het gesprek door beleefd te vragen naar de lokale basisschool (“een stortplaats”) in vergelijking met de privéschool waar al hun kinderen naartoe schenen te gaan.

      Terwijl Jessie luisterde naar de onenigheid over welke de beste dagopvang en kleuterschool was en de algemene opvattingen over de beste supermarkt, voelde ze hoe haar gedachten begonnen af te dwalen. Ze kneep zichzelf enkele keren onder tafel terwijl meningen werden gedeeld over de beste kerk, de beste lokale gym en de beste plek om een fantastische jurk te vinden voor het vakantiebal. Maar uiteindelijk gaf ze het op te proberen te volgen wie wat zei. Ze stopte zelfs met het geven van betekenisloze bevestiging en ze nam de rol van passieve waarnemer, alsof ze het sociale gedrag observeerde van een of andere ongebruikelijke diersoort in het wild.

      Is dit het leven waarvoor ik gekozen heb? Lunches met dames die zich afvragen welke gym de beste spinning sessie aanbiedt? Is dit de wereld waar Kyle zo graag deel van wil uitmaken? Als het dit is, ben ik liever dood.

      Op een gegeven moment besefte ze dat Mel op haar schouder tikte om te laten weten dat de brunch voorbij was en dat ze Daughton moest gaan oppikken. Blijkbaar zouden Teddy en Kyle op hen wachten in de lobby. Jessie knikte en nam afscheid van de vrouwen wiens namen ze niet onthouden kon. Ze volgde Mel naar de piratengrot. Ze voelde zich gedesoriënteerd en uitgeput en wou naar huis om een bad te nemen, een glas wijn te drinken en te gaan slapen. Ze keek naar haar horloge en was geschokt toen ze zag dat het nog niet eens een uur ’s middags was.

      *

      Het zou nog uren duren voor ze zich kon ontspannen. Na de wandeling terug naar het huis van de Carlisles en het verplichte bezoek daar, gingen ze eindelijk naar huis. Maar eerst stopten ze bij Costco voor wat basisinkopen. Jessie kon zich de afkeurende gezichten van haar gezelschap tijdens de brunch al voorstellen.

      Later die avond, terwijl ze haar gezicht waste en Kyle zijn tanden poetste, waren ze eindelijk voldoende van de dag bekomen om erover te praten.

      “Wat gebeurde er in de geheime kamer waar je naartoe ging?” vroeg ze. “Was je verplicht je uit te kleden tot op je ondergoed en kreeg je tien zweepslagen?”

      “Ik was eigenlijk wat ongerust over wat er ging gebeuren achter die deur,” gaf Kyle toe terwijl ze naar de slaapkamer gingen. “Maar het bleek in essentie een goed ingerichte sportbar te zijn. Ze hadden wedstrijden op televisies, een ober die bestellingen kwam opnemen en enkele mannen die zich aan het omkleden waren in golftenue.”

      “Dus geen kamer om te roken met brandy?” vroeg ze en ze vroeg zich af of hij de verwijzing ging herkennen.

      “Niet in zoverre ik kon zien, maar ik merkte wel op dat Leonardo DiCaprio door de kleedkamer dwaalde.”

      “Bravo, echtgenoot,” zei Jessie waarderend terwijl ze in bed kroop. “Je hebt het nog steeds.”

      “Dankjewel, mijn vrouw,” antwoordde hij terwijl hij naast haar onder de lakens kroop. “Ik hoorde eigenlijk dat er ergens een sigarenkamer te vinden was, maar ik ben er niet naar op zoek gegaan. Ik denk dat die ergens weggeborgen is in een hoekje waar de niet-roken-regel van de club niet geldt. Maar ik vermoed dat ik een brandy zou gekregen hebben als ik daarom gevraagd had.”

      “Interessante mensen ontmoet?” vroeg ze sceptisch terwijl ze het licht uitdeed in de slaapkamer.

      “Vreemd genoeg wel,” zei hij. “Ze waren allemaal vrij cool. En aangezien twee van hen op zoek waren naar potentiële investeringen waren ze interessant voor mij. Ik denk dat de club een goede bron voor leads voor zaken kan zijn. En jij?”

      “Iedereen was vriendelijk,” zie Jessie aarzelend en ze hoopte dat de duisternis in de kamer haar gefronste wenkbrauwen verborg. “Heel lief en ze boden hulp aan voor alles wat ik nodig zou kunnen hebben.”

      “Waarom hoor ik een ‘maar’ aankomen?”

      “Nee, het is alleen dat er op geen enkel moment over iets anders gepraat werd dan kinderen,