De perfecte echtgenote. Блейк Пирс

nooit meer zou hoeven gebruiken.

      HOOFDSTUK ZEVEN

      Ze maakte een afspraak met haar vroegere therapeute dokter Janice Lemmon. Het feit dat ze wist dat dit zou betekenen dat ze een bezoek moest brengen aan haar oude buurt stelde haar gerust. De paniek zakte bijna onmiddellijk nadat ze de afspraak gemaakt had.

      Toen Kyle die avond thuis kwam - hij was zelfs vroeg - lieten ze eten leveren en keken ze naar The 13th Floor, een melige, maar leuke film over alternatieve realiteiten. Geen van beide had formeel excuses aangeboden, maar ze hadden weer hun comfortzone gevonden. Na de film gingen ze zelfs niet naar boven om te vrijen. In plaats daarvan klom Kyle bovenop haar op de bank. Het deed Jessie denken aan hun wittebroodsweken.

      Hij maakte de volgende ochtend zelfs ontbijt voor hij naar zijn werk vertrok. Het was smerig - aangebrande toost, slijmerige eieren en te kort gebakken kalkoenspek - maar Jessie waardeerde de poging. Ze voelde zich wat schuldig omdat ze hem niet verteld had wat ze die dag van plan was. Langs de andere kant had hij ook niets gevraagd, dus was het niet alsof ze de waarheid niet verteld had.

      Pas als ze de volgende dag op de autosnelweg reed en de wolkenkrabbers van Downtown Los Angeles zag, voelde Jessie werkelijk de beklemmende onrust in haar binnenste wegtrekken. De middagtrip had iets minder dan een uur geduurd en ze bereikte de stad iets vroeger zodat ze nog wat kon rondlopen. Ze parkeerde vlak bij het kantoor van dokter Lemmon, aan de overkant van het restaurant de Original Pantry op de hoek van Figueroa and West 9th.

      Dan kreeg ze het idee om Lacey Cartwright, haar vroegere kamergenote en haar oudste vriendin van USC op te bellen en te vragen of ze tijd had om af te spreken. Lacey werkte in de buurt. Ze bereikte haar voicemail en liet een bericht achter. Terwijl Jessie over Figueroa in de richting van het Bonaventure Hotel liepen, kreeg ze een bericht van Lacey waarin stond dat ze het die dag te druk had om af te spreken, maar dat ze elkaar zouden ontmoeten wanneer Jessie nog eens in de buurt was.

      Wie weet wanneer dat zal zijn?

      Ze zette de teleurstelling uit haar hoofd en concentreerde zich op de stad. Ze nam de levendige geluiden en beelden in zich op. Ze waren zo anders dan die in de omgeving waar ze nu woonde. Toen ze 5th Street bereikte, sloeg ze rechts in en liep rustig verder.

      Dat deed haar denken aan de dagen, nog niet zo heel lang geleden, dat ze dit traject meerdere keren per week aflegde. Als ze het moeilijk had met een casus voor haar lessen, liep ze gewoon naar buiten en kuierde ze langs de straten. Ze gebruikte het verkeer als achtergrondgeluid terwijl ze de casus in haar gedachten van alle kanten bekeek en naar een manier zocht om ermee aan de slag te gaan. Het resultaat van haar werk was altijd het sterkste als ze tijd had gehad om in de stad rond te dwalen en er een beetje mee rond te spelen in haar hoofd.

      Ze duwde het nakende gesprek met dokter Lemmon nog even naar de achtergrond terwijl ze terugdacht aan het koffiebezoek bij Kimberly gisteren. Ze begreep nog steeds niet helemaal de reden van de mysterieuze geheimzinnigheid bij de vrouwen die ze daar ontmoet had. Een ding viel haar achteraf bijzonder op en dat is hoe wanhopig ze allemaal waren om details te horen over haar opleiding als profiler. Ze kon niet zeggen of dat was omdat het beroep waarvoor ze gekozen had zo ongebruikelijk was, of omdat de vrouwen het vreemd vonden dat ze überhaupt werkte. Achteraf gezien, realiseerde ze zich dat geen van de vrouwen een baan had.

      Enkelen van hen hadden vroeger gewerkt. Joanne had in marketing gewerkt. Kimberly had haar verteld dat ze gewerkt had als vastgoedmakelaar toen ze nog in Sherman Oaks woonde. Josette had een kleine galerie gerund in Silverlake. Maar nu waren het allemaal huisvrouwen. En hoewel ze allemaal tevreden leken te zijn met hun nieuwe levens, leken ze ook allemaal hongerig om details te horen over de professionele wereld. Ze verorberden gulzig, bijna met een schuldgevoel elk klein stukje intrigerende informatie.

      Jessie bleef staan en ze besefte dat ze op een of andere manier aan het Biltmore Hotel beland was. Daar was ze al vele keren geweest. Het hotel was onder andere bekend omdat het de locatie was van de vroege Academy Awards in de jaren 1930. Iemand had haar ooit verteld dat Robert Kennedy vermoord werd door Sirhan Sirhan in dit hotel in 1968.

      Voor ze beslist had om haar thesis over de NRD te schrijven had Jessie even gespeeld met het idee om voor haar thesis een profiel te maken van Sirhan. Daarom was ze op een dag zonder iemand op de hoogte te brengen bij het hotel opgedaagd en had aan de conciërge gevraagd of er rondleidingen waren waarbij men ook de locatie van de schietpartij kon bezoeken. Hij was verbijsterd.

      Na enkele gênante ogenblikken begreep hij wat ze bedoelde en het duurde nog iets langer voor hij haar beleefd had uitgelegd dat de moord niet in dit hotel had plaatsgevonden, maar wel in het nu gesloopte Ambassador Hotel. Hij probeerde de teleurstelling wat te verzachten door haar te vertellen dat JFK de nominatie van de Democraten voor president had gekregen in het Biltmore Hotel in 1960. Maar ze voelde zich te vernederd om te blijven en naar dat verhaal te luisteren.

      Ondanks het feit dat ze zich ervoor schaamde, was de ervaring een goede les geweest die haar altijd is bijgebleven. Je mag niet zomaar iets als waarheid aanvaarden, zeker niet in een beroep waar de verkeerde veronderstelling je dood kan betekenen. De volgende dag veranderde ze het onderwerp van haar thesis en nam zich voor om voortaan het nodige onderzoek te doen voor ze op een locatie opdaagde.

      Ondanks dat debacle kwam Jessie vaak terug naar het hotel. Ze hield van de ouderwetse glamour van de plek. Vandaag voelde ze zich meteen comfortabel terwijl ze een goeie twintig minuten door de hallen en de balzalen dwaalde.

      Op weg terug naar buiten merkte ze een jonge man op in de lobby. Hij droeg een pak en stond nonchalant in de buurt van de piccolo een krant door te bladeren. Het viel haar op hoe zweterig hij was. Ze begreep niet hoe dat mogelijk was, want het hotel was uitgerust met airconditioning. Toch veegde hij om de paar seconden het zweet weg dat zich verzameld had op zijn voorhoofd.

      Waarom is een man die zomaar een krant staat te lezen zo bezweet?

      Jessie ging wat dichterbij staan en nam haar telefoon. Ze deed alsof ze iets aan het lezen was, maar zette de camera van de telefoon aan en kantelde de telefoon zodat ze de man kon observeren zonder rechtstreeks naar hem te kijken. Af en toe nam ze snel een foto.

      Het leek erop dat hij de krant niet echt aan het lezen was, maar die als een rekwisiet gebruikte terwijl hij regelmatig in de richting van de bagage keek die op de kar geladen werd. Toen een van de piccolo's de kar in de richting van de lift duwde, volgde de man in het pak hem. De piccolo duwde de kar in de lift en de man in het pak ging in de lift staan, aan de andere kant van de kar. Net toen de deuren dichtgingen, zag Jessie dat de man een aktetas van de kar nam langs de kant die niet zichtbaar was voor de piccolo.

      Ze zag hoe de lift langzaam omhoog ging en stopte op de achtste verdieping. Na ongeveer tien seconden kwam de lift weer naar beneden. Jessie liep naar de veiligheidsagent bij de voordeur. De bewaker, een vriendelijk uitziende man van eind in de veertig glimlachte naar haar.

      “Ik denk dat je een dief in het hotel hebt,” zei Jessie zonder dralen, omdat ze hem snel op de hoogte wilde brengen van de situatie.

      “Wat bedoel je?” vroeg hij en hij fronste een beetje.

      “Ik zag deze man een aktetas van de bagagekar nemen.” zei ze en ze toonde de foto op haar telefoon. Het kan zijn dat het zijn eigen tas was. Maar hij maakte een erg heimelijke indruk en hij zweette alsof hij ergens zenuwachtig over was.”

      “Oké, Sherlock,” zei de bewaker sceptisch. “Als we aannemen dat je gelijk hebt, hoe moet ik hem dan vinden? Heb je gezien op welke verdieping hij gestopt is?”

      “Acht. Maar als ik gelijk heb, is dat niet zo belangrijk. Als hij een gast is in het hotel, dan is dat zijn verdieping en verblijft hij daar.”

      “En als hij geen gast is?” vroeg de bewaker.

      “Als hij geen gast is, dan denk ik dat hij weer naar beneden zal komen in de lift die nu op weg is naar de lobby.”

      Net toen ze dat gezegd had, gingen de deuren van de lift open en kwam de bezwete man in het pak uit de lift, met een krant in een hand en een aktetas in zijn andere hand. Hij liep naar de uitgang.

      Ik