Rywalizacja i miłość. Amalie Berlin

na jaw. Jeżeli się nie sprawdzi, domyślą się i przyjdzie jej błyskawicznie się stąd wynieść. Dobrze, że jeszcze się nie rozpakowała.

      Jeżeli nie skompromituje się na wieży, będzie miała szansę zwalczyć fascynację tym niesamowitym facetem. Nabrać dystansu. Spisać listę rzeczy, które się jej w nim podobają, zamiast skupiać się na tym, co ją w nim urzeka.

      Poranne prześmiewki potwierdziły jedno: musi być dwa razy lepsza, by traktowano ją poważnie.

      Hormony muszą ustąpić podstępnej logice.

      Romans w pracy jest źle widziany, nawet gdy jest się jedną z trzech kobiet w grupie liczącej siedemdziesiąt osób. W jej pracy posiadanie chłopaka to kolejny głos podpowiadający, że musi na siebie uważać, nie podejmować tej czy innej pracy, nie mieć o sobie zbyt wielkiego mniemania.

      Na szczęście Beck nie mówi nic takiego. To dlatego z bijącym sercem stawi czoło tej betonowej wieży, która nagle się przed nią pojawiła.

      Beck szedł daleko za nią. Szkoda, że nie był bliżej. Wieża miała kilkanaście pięter wysokości, a na szczycie platformę oraz mnóstwo zwisających lin symulujących początek skoku oraz lądowanie.

      Zadarła głowę. Chociaż ręce się jej spociły, pomyślała, że to dobrze, że nie będzie ich potrzebowała do trzymania się uprzęży.

      – Jak się czujesz? – zapytał Beck.

      – Dopiero teraz zauważyłam, jak nas tu mało. – Tylko szesnastu rekrutów i dwóch instruktorów. – Reszta nie będzie skakać?