Jeszcze będzie przepięknie. Agnieszka Olejnik

związek. Ty i ja jako partnerzy. Wspólne sprawy, wspólne marzenia i problemy. Mam na myśli ten pomysł z pensjonatem. Nie tak jak kiedyś, że ty latałeś odrzutowcem, a ja miałam prowadzić dom, czekać na ciebie i ładnie wyglądać.

      – Co ty opowiadasz! – prychnął. – Mówisz tak, jakbym kiedykolwiek oczekiwał…

      – Nie wiem, czego oczekiwałeś – przerwała mu. – Ale ja tak to odbierałam: że moja rola sprowadza się do funkcji reprezentacyjnej. Rozumiesz? Gdybyś doceniał moją pracę, te kolejne kursy, uprawnienia… Gdybyś kiedykolwiek ze mną usiadł i policzył koszty uruchomienia własnego salonu urody…

      – Ty też nie dyskutowałaś ze mną o starcie, lądowaniu, o ptakach nad pasem startowym…

      – Właśnie. Nie rozmawialiśmy ze sobą. Między innymi o to mi chodzi.

      Igor podniósł się i ruszył do drzwi. Czuł się bardzo zmęczony.

      – Wiesz co? Wrócimy do tego tematu, gdy oboje będziemy w lepszej formie. Teraz idę pobiegać. Muszę przewietrzyć głowę. Gdyby Radzio zgłodniał, zanim wrócę, to możesz mu nalać żurku. Ziemniaki są w niebieskiej misce, już ugniecione z cebulką i skwarkami.

      – Dobrze.

      Mówiła łagodnie, jakby w ten sposób chciała dać mu znać, że zaakceptuje wszystko, byle on zgodził się spróbować jeszcze raz. Rzecz w tym, że on nie wiedział, czy tego chce. Czy jest w stanie. Nawet jeśli między nim a Adą już nic nigdy nie miało się wydarzyć – bo był pewien, że ona mu nigdy nie wybaczy – to przecież jest jeszcze trzecia opcja: samotność. Można żyć bez miłości, bez kobiety, bez tych wszystkich damsko-męskich gierek. Zająć się synem, znaleźć sobie jakieś hobby, wypełnić czas czymś przyjemnym. Tysiące ludzi tak żyje. Kto powiedział, że zawsze trzeba być z kimś?