Echo z otchłani. Remigiusz Mróz

się, że stworzyliśmy im taką okazję, zaraz by się tu pojawili.

      Loïcowi niespecjalnie podobał się kierunek, w którym zmierzała ta rozmowa. Przypuszczał, że za moment padnie propozycja, by zostawili swoje promy i udali się z Endale do jej… legowiska. Z jakiejś przyczyny to określenie wydało mu się odpowiednie.

      – Uzyskacie odpowiedzi na wszystkie pytania, obiecuję – rzekła z pewnością w głosie.

      – Ty również – odezwała się Romanienko.

      – W takim razie czas, byście poszli ze mną. I zobaczyli stolicę Amalgamatu.

      Meaza skinęła na swoich podwładnych, którzy zbliżyli się z pochylonymi głowami. Jeden minął ją i udał się do kolejnego wahadłowca, drugi nachylił się do niej i szepnął jej coś.

      – Koordynaty zostały umieszczone w waszych systemach nawigacyjnych – oświadczyła.

      – Słucham? – zapytał Jaccard. – Mieszaliście nam w komputerach pokładowych?

      – Musieliśmy sami wprowadzić odpowiednie namiary.

      Jeden z mężczyzn skinął głową.

      – Technologia się zmieniła, ale jej podstawy pozostały – oznajmił.

      – Nie podoba mi się to – mruknął major. – Wszystko to trochę mnie niepokoi, jeśli mam być szczery.

      – Zapewniam, że…

      – Może pani zapewniać, ile chce, Namiestniczko – przerwał jej. – Ja potrzebuję jednak gwarancji większych niż tylko słowa.

      Uśmiechnęła się, jakby czekała na taki rozwój wypadków.

      – Co pan proponuje, majorze? – zapytała.

      Jaccard widział, że Romanienko chciała zaoponować, ale minął ją i zbliżył się do Endale. Spojrzał na nią z bliska. Miała delikatne, łagodne rysy twarzy, Loïc przypuszczał jednak, że stwarzają złudne wrażenie – w tej kobiecie drzemało zło.

      – Proponuję wymianę posłów – odezwał się. – My polecimy z panią…

      – Nie lubię być tak tytułowana przez przyjaciół.

      Kiwnął głową.

      – W takim razie polecimy z tobą, a twoi akolici udadzą się na Kennedy’ego w moim promie.

      – Całkiem sensowna propozycja.

      – Tylko takie formułuję.

      – To się okaże – odparła z uśmiechem Meaza, a potem spojrzała pytająco na Wieronikę. – Jeśli twoja przełożona się zgadza, możemy zawrzeć układ.

      Jaccard akurat przed tym zaoponowałby z wielką chęcią, ale znów zwyciężyło przekonanie, że nie warto urządzać przepychanek w obecności osoby, która wedle wszelkiego prawdopodobieństwa rządzi teraz całą Ziemią.