Masz wiadomość. Agata Przybyłek

Samorozwój to najlepsza rzecz, jaką możesz teraz dla siebie zrobić – mówiła matka, więc w odpowiednim czasie złożył w szkole dokumenty i uczył się więcej. Ku własnemu zdziwieniu odkrył, że to, co kiedyś sprawiało mu problem, wcale nie było takie trudne, jak sądził. Siadał do książek wręcz z przyjemnością i w pewnym momencie ograniczył nieco liczbę godzin pracy, żeby móc poświęcić im jeszcze więcej czasu. Z zapałem rozwiązywał zadania z matematyki albo fizyki czy chemii, a gdy przerobił cały materiał, wykupił sobie kurs internetowy, żeby zrozumieć równania różniczkowe i całki.

      W maju ze spokojem podszedł do egzaminów. W skupieniu rozwiązał wszystkie testy jeszcze przed czasem. Uzyskał bardzo dobre wyniki, zwłaszcza z matematyki, którą zdał na ponad dziewięćdziesiąt procent.

      – Na ile? – Jego dawni nauczyciele aż przecierali oczy z niedowierzania.

      – Ja też nie wiem, jak to się stało – powiedział do matematyczki, która omal nie zasłabła, widząc jego wynik.

      – I to nie jest żaden żart? – Rozejrzała się dokoła, jakby sądziła, że może być w jakiejś ukrytej kamerze.

      Adam głośno się zaśmiał.

      – O tutaj, widzi pani? – Pokazał jej widniejące na kartce nazwisko. – Adam Gałczyński.

      – Niemożliwe…

      – A jednak. – Uśmiechnął się z dumą.

      Kobieta pokręciła głową z niedowierzaniem.

      – Mogę być z tobą szczera, Adasiu?

      – Tak, oczywiście.

      – Chociaż pracuję w tej szkole już ponad dwadzieścia lat, to jeszcze nigdy tak bardzo nie pomyliłam się co do ucznia. Nie obraź się, ale miałam cię za bardzo przeciętnego intelektualnie chłopaka. Aż nie wiem, co powiedzieć. Teraz mi wstyd, że tak źle cię oceniłam.

      – Niech się pani nie zadręcza – odparł spokojnie. – Ja jeszcze kilkanaście miesięcy temu też bym nie przypuszczał, że odkryję w sobie miłość do przedmiotów ścisłych. Ba! Nie uwierzyłbym nawet w to, że kiedykolwiek podejdę do matury, bo uważałem, że nie jest mi to potrzebne.

      Po odczytaniu wyników Adam pojechał do rodziców.

      – Chyba czas wrócić do Polski – oznajmił, kładąc na stole świadectwo. – I na poważnie pomyśleć o studiach.