SOVIETAJ MUTANTOJ. Amuza fantazio. СтаВл Зосимов Премудрословски

kruro estis alligita al ĝi, kun ostoj kun tipaj finaĵoj ambaŭflanke, kaj la maleoloj aŭ ostoj samformaj al ili. Kaj la aŭto aspektis kaj li sentis honton pri si mem. Post ĉio, li kontraŭas plagiaton, sed cirklo kaj streko jam estis elpensitaj?!

      Kaj li decidis iom korekti sin kaj kreis la panojn de ĉi tiuj ostaj mutacioj, laŭ la vojo, ili komunikis strikte kun la kodo Morse, tiel.

      Kiu ne atingas ĝin, mi klarigos: ĉi tio estas ia Morse-kodo, sed ne de la alfabeto, kompreneble, sed de kvar-bita sistemo. Pli precize, ili dancis paŝon aŭ tapiŝan dancon. Kaj ili komprenis, ke la bazaro – grupa komunikado – ne estis bonvenigita kaj estis punita laŭ sia leĝo, kiel plagiato – laŭ la homo.

      Ĝenerale li venis kun la sama kreitaĵo kiel ŝraŭbo, nur sen unu kruro kaj anstataŭ kranio okulo aperis sur la okula drato-kolo-nervo, kiu dancis en ĉiuj direktoj kiel serpento kaj tre forta, kiel ŝtalo kaj etendita kiel kaŭĉuko. La okulo mem, konsistanta el vitro, aŭ zirkonio, kaj eĉ malofte diamanto, kiel en la rondo de la plej altaj niveloj de registaro kaj aliaj travideblaj ŝtonoj, vidis radioaktivan brilon kaj tiam vidas la lumon de la tero. La okulo estis kovrita per kvar kaŭĉukaj polivinil-kloridaj palpebroj, supra, malsupra, dekstra kaj maldekstra. Kaj en dormema stato, ili ŝrumpis en burĝonon, kiel floro, kaj en tiu stato ankaŭ larmo aŭ radioaktiva snoto amasiĝis, elblovante ilin kaj ĵetante ilin en la kranion de ĉi tiu fragmento, kiu, cetere, havis neniujn malplenajn okulojn. Kaj ili nomis ĉi tiun mildan estaĵon, bonan kaj kompateman – KAZULIA CHERNOBYL.

      Ekzistis dek ŝarkoj aŭ ŝraŭboj per Casulia. La KOLONO diferencis de la KOLLOJ laŭ aĝo, tio estas: la KOLERO estas salaga, kaj la KOLERO estas militisto, kiu ĵuris ĵurkonfirmon al Galupiya.

      Casulia mem manĝis simple: ŝi sidiĝis sur radiita radioaktiva loko kaj sorbiĝis ĝis ŝi mem brilis. Ju pli da radikoj en la akcipitro, des pli rapide ĝi sanktiĝas kaj kraĉas… La fluigita likvaĵo tuj absorbiĝis en sekajn porojn kaj donis energion por vivo, kiel por atmosfera oksigeno – proteino kaj karbonhidratoj.

      De supre, ĉiuj galupoj aspektis kiel araneoj kun la grandeco de oranĝo, kiu moviĝante kroĉiĝis kun oleoj moviĝante kiel sonoriletoj. Al la unua rigardo, ili ĉiuj ŝajnis unudirektaj, kiel ruliloj, sed se vi rigardas atente, ili tamen iel malsamis. Ĝi estis nek karaktero, nek ĝeneralaj formoj, ĝenerale, kiel formikoj, kaj estis preskaŭ miliardo da ili en la lasta censo, kiu okazis antaŭ kvin jaroj…

      VLADU Semisraka estis la sola distingita de aliaj loĝantoj, do ĝi estis ĝiaj du branĉaj procezoj en la formo de cervaj kornoj, ok nodoj ĉiu. Li havis la potencon de estro kaj preskaŭ Dio. Ĉiuj timis lin, sed ne respektis lin. Ili simple diris, ke li estas la plej aĝa kaj tial lia vorto estis juro.

      Poste post li iris la hierarkia skalo de Botva Chervichy, kiuj estis la leĝdonantoj de la kolonio, kiel la Dumo, Kongreso, aŭ simple sen la bazaro de Feni kaj similaj. Kaj ili portis du kornojn, kiel argali, kornojn. Kaj ju pli da turnoj estis, des pli grava kaj aŭtoritata estis la voĉo en Botva. Kaj la kornoj de Kozulia staris, ĉar ĉi tiu elito prezentis sin kun du aŭ pli da individuoj. Cherevichi nomis sin: «La Malkomprenebla Genitalo de la Ŝtata Botva de Granda Galupio.» Ili havis neeviteblan imunecon, kaj nur tiu, kiu povis rompi siajn kornojn, estas Li mem, Lia Altigita. Sen turo Grandeco, Generalisifilo de Ĉiuj Galupoj, Lia Prezidanteco, Supera Sinjoro, Semisrak.

      Plue post la Cherevichs iris KOLONOJ – defendantoj, sekurecaj gardistoj, kruduloj, parazitoj kaj infanoj. Ili havis nur unu kornon pri la temo, kiel ĉifon, sur kiun ili turnis sin kaj ŝiris kiel Yula, per kio ili tamburis siajn krur-ostojn sur la vizaĝon de la malamiko. Kaj ili estris la ĝardenojn, kvazaŭ legioj aŭ batalionoj… mallonge ĜENERALAJ BROTHERS.

      Ili, la Generaloj de la Gildo de Ĉerepkov, ne digestis per sia tuta inerta hepato la Nemalhaveblan Genitalon de Botva de la Granda Galupio.

      Reproduktado okazis de speciala grupo de Ĉerevikoj kun kaprinaj kornoj nomitaj UCHICHALKI,

      kiu simple kreis brustojn el la tero, sajnante Kazul, nove blindigita de larmo. Ili skulptis ĉiujn laŭ certa obleco: dek Ĉerepkov, plus unu Casulia; cent dekduoj, plus unu Generalo; cent Generaloj, plus unu Cherevich, kaj la Lordo unu… La instruistoj ankaŭ estis Uchiha. La Uchiha-knabinoj ankaŭ havis sian Kazul, kiel faris la elito, sed nur unu samtempe.

      Tiel ili vivis. Sed se Kazul mortis, tiam la ŝeloj mortis pro malsato. Kruela, sed moderna.

      Ili ankaŭ havis adoleskajn truojn, kie ili instruis al la junuloj la etikedon de Galupiya kaj iliajn aliajn sciencojn. Do la juna Fragjo kun la juna Casulia fuĝis el la lecionoj kaj trairis la malluman tunelon. Ili naskiĝis samtempe kaj el dekduoj da ŝtrumpetoj, nur li travivis. Unuflanke, li jam estas uchiha, ĉar li havas sian propran Kazul, kompreneble, post la Lernejo pri Supervivo kaj Vivado (SHVP), sed li eĉ ne rimarkis tion, ĉar li ankoraŭ estis malgranda kaj stulta kaj ne vidis grandajn kaj dikajn problemojn. Sekreta malordo en la kolonio kreis paseman atmosferon ne alireblan por infanoj. Kaj la kialo estis, ke ne estis sufiĉe da radioaktiva manĝo en la kolonio kaj tial li travivis sola. Kompreneble, tio malofte okazis ĝis nun, sed kun la paso de la tempo, degenero pliiĝis. Kaj ĉiuj vidis tion kaj komprenis de timo, por ne eksciti la mensojn de la pli juna generacio.

      – Estas enuige logxi en Galupio … – juna fragmento nomata Pukik komencis konversacian melankolion.

      – Jes, vi forgesas, Pukik, sed ĉio pri ĉokolado! – nervoze rifuzis Kazul nomata Zulka. Plenkreskuloj Kazul estas kutimaj mencii kun la fino de «ia» – Kazulia, kaj junaj – sen «kaj» – Kazul. Ĉu tio klaras?? – Ne estu acida, plialtiĝanta, ĉio estas oleita!! Maksimumo. Ni naskiĝis kaj travivis.

      – Kaj miaj fratoj ĉiuj mortis. -Pukik elprenis la spinon en la muron kaj turnis ĝin antaŭ li. La ŝeloj ne havis okulojn kaj tial ili rigardis kun sia tuta kranio kaj ekvidis tuj en rondo, nur dudek procentoj koncentriĝis al la atento, kaj la ceteraj estis rigardataj kiel flankaj.

      – Kio vi rulas kotonan lanon, plialtigxas? – ŝi batis la dorson de sia kapo kun la osto de Zulk Pukik, kiu dolĉe ridetis kaj suspiris denove, sunbatita.

      – He, he, heh – malĝojo aperis sur la maldekstra flanko de la kranio en la formo de sabla guto kaj ruliĝis laŭ ŝiaj vangoj, lasante markon.

      – Ne bzdi vin, kiel dentego sur viajn akselojn! – Zulka ekkriis kaj metis klakon per sia kruro-osto sur Pukik. La klako sonis kaj echois en la profundon de la tunelo.

      – Alklaku denove! – demandis Pukik.

      – Kion, vi ŝatas?.. Tenu ĝin … – kaj Kazulya metis fofanon sub la malantaŭan teleron tiel multe en lin, ke ia rubaĵo eksplodis el la poroj de lia kranio.

      – Oooooh!!!! – la kranio glaciiĝis kun trema tremo, ĉar ĉi tio estas tia maniero lavi, kiel bano aŭ duŝo.

      – Ne meditu, zema, ne putru la ondon. Ĉio estas tiel bonega!!!

      – Mi ne klinos … – Por la gundelo li estas melankolia.

      – Kliniĝante!.

      – Ne klinu..

      – Kliniĝante!!

      – Ne klinu!

      – Kliniĝante!!!

      – Ne klinu!!

      – Kliniĝante!!!!

      – Ne klinu vin!!!

      – Bendi, fleksi, fleksi, fleksi, fleksi, fleksi, fleksi!!!!! -Zulka profunde enspiris kaj kriis -Aaaoo!!!!!!!

      – Ne krias kiel porko. -Pukik foriris.

      – Kaj kio estas «porko»?

      – Mi ne scias, do okazis al mi.

      – De kie?

      – De la kamelo.

      – Kameloj? Kio estas ĉi tiu vorto?

      – Ah?.. Jes, same kiel la «porko.» Lasu min sola!

      – Ahh! Jes, malstreĉiĝu.

      – Kio, «aaaaa»? – interrompis Pukik.

      – Jes, mi konsciis?! –