AG AN LÁ. Fírinne uafásach. СтаВл Зосимов Премудрословски

Ní caimiléireacht í Salim. Is macánta é Salim.

      – Dúirt Ahmed an rud céanna, ach dhíol sé an chacha chomh lag le huisce. – thug an sáirsint sa chian faoi deara bald maol a bhailigh bláthanna fiáine agus a chuir blas ar na peitil.

      D’fhéachamar ar a chéile agus rinneamar cinneadh.

      – Hey, tú.., dul syud! a scairt an sáirsint. Rinne an spiorad géilleadh don ordú gan dabht, thóg sé a chuid buataisí agus chaith sé iad ag an náisiúntacht de náisiúntacht Caucasian. Ghabh sé na bróga, phóg sé iad, agus tharraing sé chachi serpentine cúig lítear as a phóca treabhsair agus chaith sé orainn é sula ndearna sé sip agus shlogtar é go follasach, is dócha nach raibh sé tógálach.

      Maidin lá sona!!!

      Ní dhearna ach an abrek éalú, ag bualadh le haoire ó theip in aice leis an tréad tréada, is cosúil go bhfuil sé ag iarraidh buataisí dá chailiní gabhair, ar chóir dóibh a dtoirt agus a hormón sléibhe a thabhairt slán, ag meabhrú a bhean chéile, mar a mhol an corporal:

      – Agus cad é?!

      – Sea, is féidir leat!? fhreagair an sáirsint.

      – Mar sin? – D’iarr mé ar an duine príobháideach.

      – Turas. – d’fhreagair an saoiste agus chuaigh muid thar an gcnocán, ón áit a raibh an tréad caorach ar fad, ar chóir a imscaradh sna sléibhte go luath, le feiceáil go soiléir. Thóg siad meaisín le tostóir agus, tar éis dóibh seasamh troda a thógáil, dhraenáil siad an craiceann. Chas sé go raibh Chacha crappy, mar chompóid.

      – Goat, abrek, arís bhí sé ag fiuchadh, go maith, rud ar bith, socróimid rásaí crosógach dóibh anois. – go raibh an sáirsint míshásta, bhí sé mar aidhm ag na caoirigh mhóra in aice láimhe, ag seasamh gar dúinn, cuach. «Pooh!!» agus gearrtha piléar tor ag fás in aice le reithe. Níor thug Baran aird.

      – Tabhair, tras-eyed. – rug an corporal air. Bhí sé mar aidhm agus «Pooh!», Buail seabhac ag eitilt thar an tréad.

      Club -, cá bhfuil tú ag lámhach? – raidhfil uathoibríoch á tharraingt amach, aoibh an saoiste.

      – Cén fáth, an tuairisceán? – an corporal a dhíbhe.

      – Cad é atá tú ag tiomáint? Cén chaoi a bhfuil sé, an chéad recoil, agus ansin volley? bhí sé mar aidhm ag saoiste agus ag «Pooh!» Bullet amadán, ag eitilt thar reithe agus ag brú isteach sa mhóinéar, ceangailte taobh thiar de ghiorria. Beidh an fear bocht sin ar thaobh na láimhe deise agus ar chlé, ag lúbadh agus ag preabadh, agus ag an bpiléar, cosúil le tolladh bizky: beidh sé ag eitilt uaidh; ansin tabhair faoi deara, ansin caill. Agus thiomáin sí an boladh isteach san fhoraois.

      – Eh!! – D'áitigh sé go dáiríre, ag faire ar an ngiorria, an saoiste agus ag bualadh an talamh le meaisín uathoibreach, ag damhsa a cheann. – Is chacha é seo. I ndeireadh na dála thug siad Abrek orthu.

      – Tá, go díreach, rinne an chacha sciúradh. – corporal tacaithe.

      – Ná déan éadóchas ar uaisle a chomhghleacaithe. – Shocraigh mé, príobháideach, ní cuimhin liom cén cineál trúpaí de chuid Chónaidhm na Rúise, thug mé an gunna meaisín, dhísciúradh an tostóir, thug mé faoi deara, conas a thabharfaidh mé volley don cheantar uilig, agus gan ruagadh fiú, agus mar sin thit an síol as an gcrios agus ag an reithe ag seasamh ar ais chugainn orgáin dhíorthacha, is é sin, i Rúisis – uibheacha. D’imigh an reithe thart ar thrí mhéadar go dtí an barr, chuaigh sé i dtír go crua, a fholmhú mar ghunna meaisín, d’éirigh sé cosúil le cathlán, rith m’athair, mo leasathair, agus, ag brú aon tréada a bhí ag aibiú, go barr an tsléibhe. Bhí an clap as an lámhaigh ag an mbarr cheana féin agus tharraing sé crochta sneachta ollmhór, rud as ar cruthaíodh maistíní, a shleamhnaigh go deonach ar an taobh eile den aill, ag tabhairt faoi thrian den tréad reatha agus ocht sráidbhaile buí. Bhí taismigh ní amháin i measc daoine, ach freisin i measc na gcónaitheoirí áitiúla. D’aistríomar go dtí an seomra bia ar thaobh na láimhe clé agus ní dhearna muid feall ar a chéile agus shiúil muid amhail is nár tharla aon rud.

      Lón droch-lá!!

      Tar éis béile géar, leanamar ar aghaidh lenár scíth tuillte go maith ar scála áitiúil, a thug ár leasathair dúinn i céim an choilín. D’ordaigh an sáirsint an Spiorad a ghabháil leis an gcuairteoir ar charraig ard le leac, as a bhféadfadh sé an sean-sráidbhaile a fheiceáil, rud a d’fhág go raibh sé ag imeacht ón áit a ndeachaigh sé i bhfeidhm. Nó in áit a thithe tae, áit a shuigh daoine gan dídean áitiúla ar feadh laethanta. Ba é an cúram a bhí air cuairteoirí a scaipeadh le cabhair scuaine uathoibríocha ar feadh díon tuí caife áitiúil in aice leis an gcuid trádála den áit áisiúil seo.

      Chuaigh Sean Givi, ag magadh go mall, chuig an teach tábhairne. D’imigh comharsa a thug faoi deara é agus thug sé cuireadh dó ar a bhord. Níor íoc Sean Givi aird, amhail is go raibh sé ag casadh ar shiúl, agus, ag casadh a srón suas, shuigh sé síos ag bord saor in aisce. D’aistrigh freastalaí lár-aois saille suas dó chun léim.

      – Agus motherfucker, athair, wah wah, conas atá do shláinte?

      – Cad é atá dall, shchto, mo fheiceáil beo?

      – Cad é a tháinig?

      – Dearadh. Éist fhás sé an seanathair. – Yeah?!

      D’fhéach an freastalaí greasach meánaosta ar an tsean-Givi ar ardaigh sé a mhalaí.

      – Tabhair dom barbeque, yeah?! As sin, ó fheoil shláintiúil, a bhí ina reithe sláintiúil. Gearradh glan le scian… kebab Sláintiúil. – chuir sé a shúil chlé ag bualadh amach, agus chuir sé a cheann ceart ar leataobh, thóg sé méar beag Givi.

      eitil an freastalaí ar shiúl. Agus ansin thosaigh an díon ar an díon. Bhí gach cuairteoir agus caifé scaipthe agus cá háit. Bhí an Givi amháin ag fanacht leis an ordú go leanúnach. Bhuail piléar fáin an hata agus chaith sé ar an talamh é. Níor bhog Givi faoi fhréamhacha mustache Budenovsky. Faoi láthair, bhí saighdiúirí na Rúise ag tafann ag an gcaife.

      Thóg muid wineskins agus ceibeabanna amh agus friochta linn. Ní raibh airgead de dhíth orainn. Ag dul in eagar gach rud a bhí clóscríofa, chuaigh muid ar scor. Bhí Givi ag fanacht.

      Ag tabhairt faoi deara go raibh na saighdiúirí imithe, dreapadh cuairteoirí agus caiféanna amach as na coirnéil agus chuaigh gach duine i mbun a ndualgas, ag piocadh amach urchair faoi na teangacha agus ag gearradh píosaí fiacla ar an urlár.

      Bhí an barbequeque ag an bhfreastalaí saille cheana féin don duine a raibh súil leis le fada. Chuir Givi tráidire os comhair srón Givi agus reo sé i raca mac saille an údaráis áitiúil, ar a dtugtar «Hey, yeah?!». Rug seanathair Givi ar bharbaiciú go fonnmhar agus le fiacla buí miotail, rug sé ar phíosa feola friochta lárnaigh. Léim an freastalaí go cúramach isteach san asal, ag caitheamh a ghlúine ina dhiaidh sin. Tharraing Givi an sceabhach thar uair amháin. Shín an fheoil amach. Tharraing sé, ag bualadh a chuid fiacla – beirt. D'éalaigh an sceabhach óna lámha agus bhuaileann sé an sean-cheann ina aghaidh, ag fágáil streabanna saille ar a leicne agus fáinne de trátaí friochta ar bharr náisiúntachta, srón náisiúnach Caucasian. Tharraing sé ar ais é an tríú huair, agus threascairt a lámha senile. Agus…

      – Cén cineál feola, rubair, wai?! – phléasc sí Givi jean le meas.

      – Hey, athair, wai, reithe sláintiúil hotelel, ghreamaigh sé féar sna sléibhte! Sniffed an t-aer úr, yeah?! agus chónaigh sé céad agus dhá bhliain déag.

      Chaith Givi an barbeque ar an mbord go neirbhíseach.

      – Hey, yeah, bhí a fhios agam an joke seo nuair a bhí do athair agat sa tionscadal, yeah?! –