Sa araw. Nakakatawang katotohanan. СтаВл Зосимов Премудрословски

kung hindi man ay nahuli ang mga aprikot na ito sa aming Russia, hindi kami itinuturing na mga doktor para sa mga tao…

      – Uy, gagawin ko ito, bro. – At nagawa.

      Mayroong pangalawang Georgian sa merkado na malungkot-malungkot at umiiyak. Ang isang pangatlong Georgian ay lumapit sa kanya, maliit at hinimas ang isang kubyerta ng mga kard na natitisod sa kanyang ilong.

      – Hoy Givi, ano ang lungkot?? Pumunta tayo sa point (ass) na may pag-play?!

      – Hoy, wah, iwanan mo lang ako, oo!! Tingnan ang tiyan? Sapat na na-play out. Ama ikaw ay malapit na.

      – Eeeeeee?! – ang pangatlong Georgian ay natitisod at, huminto, tumingin sa kanyang tiyuhin…

      tala 13

      Paumanhin, mangyaring mag-file sa xxxx…

      At iyon ang taglamig na taglamig, bago ang pagdiriwang ng St. Petersburg, sa bisperas ng kapistahan ni San Nicholas na Wonderworker, ang tagabantay ng lahat ng mga tramp at walang tirahan, at ito ay ang lahat ng Orthodox ay naghahanda para sa simbahan, at kung ano ang mga iniisip na dala nila ay kanilang sariling negosyo. Hindi ko maiiwasan ang aking sarili mula sa diyosa ni Lenin, na pinaghihirapan ng naghaharing partido sa lahat ng aking pagkabata at kabataan, at pagkatapos ay natapos ako sa pag-aaral, kaya perestroika, at anong uri, At ang mga diyos ay itinayo mula kay Lenin hanggang kay Jesus, nais mo si Jehova, at nais mo si Allah, Krsna, Gagawin ko, hindi ako… Upang pumili kung alin ang gusto mo o gusto mo?! At maging ang mga Komunista, na mayroong katotohanan na walang Diyos, ay nagsimulang maniwala sa bawat isa sa kanila. Fashionable, at mga botante na gusto. Ang mga dulo ng mundo na kahanay sa mundo, mga dayuhan, sa maikli, pulbos at pulbos ang utak ng mga tao, upang hindi magalit at huwag humingi ng pagkain. Nagbabago ang lahat. At ang Pananampalataya ay pagdududa at kaalaman, at ang panatismo ay isang pont bago ang bawat isa. Tulad ng sinabi ng isang Orthodox: ang Orthodox ay hindi mga Kristiyano, ngunit ang Alahakbar ay kailangang pumatay sa lahat. Sa madaling sabi, ang gawain ng Diyos, ito ay isang personal na bagay. Naupo kami sa Lavra Forest, sa taglamig na natatakot ako at sinubukan na matunaw ang isang apoy ng mga nag-frozen na mga troso na stocked ng mga monghe para sa mga kritikal na araw, at mayroon silang pagpainit sa lunsod. At bakit nalunod? At pagkatapos, upang tikman ang mainit. Sa isang walang buhay na buhay, ang isang mainit na pagkain ay malubhang kulang, lalo na sa taglamig. Sausages, kaginhawaan pagkain at iba pang mabilis na pagkain ay matagal nang naging mainip. Ngunit ang pangunahing bagay ay nauna. Nang maglaon ay bumangon si Lech, na pinangalanan ang Humanoid. Pinayagan siya ng opisyal ng pulisya ng distrito na manigarilyo nang siya ay labindalawang taong gulang, dahil ang galit ng kanyang ina ay hindi nagagalit.

      – Ang paglago ay hindi lumabas, kaya usok. sinabi niya sa Humanoid, na ipinagmamalaki nito bilang isang order ng komunista noong mga panahon ng Sobyet. Siya ay sinipa mula sa isang boarding school para sa moral dahil siya ay ginahasa ang isang guro, at huminto siya. Sinabi lang:

      – papatayin ko kung hindi ka magbibigay!! – nagbigay siya ng takot sa kanyang buhay. Bagaman siya ay mas mataas pa, ang kanyang mga ngipin ay tatlong mas maliit kaysa sa kanyang mga kabayo sa pagtusok.

      – Well, nakakuha ka ba ng alkohol? Tanong ko.

      – Oo. sumagot siya at umupo sa apoy, na bahagyang nasusunog, ngunit. Muli nang pinatunayan ni Tarzan ang kanyang palayaw. Gayunpaman, sinusunog ko ang mga nagyelo na mga troso Isa siyang bihasang bihag, labing siyam na taong pagkakabilanggo sa likuran niya, naiwan sa Sovdep, at pumasok sa demokrasya, isinulat nila siya sa kubo at tinulungan ang kanyang ina na linisin, sa sandaling ibenta nila ang apartment kung saan siya lumaki at nanirahan sa buong buhay niya sa zone. Siya ay cool, naging magnanakaw, at pinalaya bilang isang pulubi, ngunit sa pamamagitan ng paningin ay hindi niya sinabi ito. Nagbago siya bilang isang negosyante-negosyante, kahit na ilagay sa angkop na baso, at itinago ang mga tattoo sa kanyang mga kamay ng mga guwantes na katad at hindi bumili ng kahit ano, nakuha ng Diyos ang lahat. Nabuhay siya sa kalye at inilagay ang lahat ng pera na natanggap sa pamamagitan ng paglilinlang sa isang hostel. Kaya siya ay isang taong sekswal at mas piniling negosasyon sa negosyo sa halip na mga away.

      Si Vika, ang nag-iisang pambato sa amin, ay bata at mayroon nang kaunting pamamaga mula sa pag-inom araw-araw na meth. Dati siya nakatira sa Estonia, sa isang marangal na mayamang pamilya. Matapos niyang matagumpay na mag-asawa at lumipat sa kanyang tiyuhin kasama ang kanyang asawa sa Pskov, kung saan pinatay ng kanyang asawa ang kanyang tiyuhin, at ipinagbili nila ang kanyang kubo, ngunit wala siyang natanggap na pera at nagpunta sa St. Dumating ako sa tag-araw at nag-unawa, ngunit ang pambansang diskriminasyon ay nakaligtas sa kanya mula sa panel, at sumali siya sa amin sa pamamagitan ng Tarzan. Uminom siya at nawala ang kanyang pagtatanghal. Totoo, binigyan pa rin siya para sa serbisyo, ngunit sobrang mga lasing na kliyente, at pagkatapos ay kalahating dolyar lamang at wala na.

      Si Dima, ang susunod na elemento ng aming pangkat ay nagsuot, si Churka.

      Mukha siyang pinausukang bacon, kumita ng mahigpit na pera sa mga simbahan. Sumama ako sa isang backpack at sinabing gusto niyang umuwi sa Kazakhstan. At ito ay nangyari sa loob ng labindalawang taon. Ginugol niya ang kalahati ng kanyang pera sa kanyang sarili, at kalahati sa isang hostel.

      At higit pa tungkol sa Lyokha. Si Lyokha ay isang moron para sa honey. Nakasuot siya ng isang pipi na card at isang kard: isang itim na ivy fur coat sa lugar ng siko ang napunit sa mga tahi at isang ilaw na kulay-abo na layer ang nakikita, na napahiya ang kanyang hitsura sa estado ng isang charomyga. Ang kanyang plush light sumbrero ay tila isang gerilya. Ang nawawala ay isang pulang laso sa visor tulad ng mga gerilya, ngunit pinalitan ito ng mga spot ng asul na pintura. Nakakita rin siya sa mga daliri ng kanyang mga kamay at pisngi, na kanyang kiniskisan nang ang pintura ay tila hindi pa tuyo. At naging marumi siya sa bisperas ng umaga, nang makilala namin siya sa subway. Ipinaliwanag niya ito sa pamamagitan ng katotohanan na hiniling sa kanya ng mga guwardiya na may metro na magpinta ng isang hangganan ng playwud malapit sa isang puno ng kalye, na itinakda sa Bisperas ng Bagong Taon para sa limampung rubles. Ngunit pumayag siya sa negosyong ito, ngunit walang mga brushes na natagpuan at ginamit ni Lech ang isang sapatos na Brush, at kiniskis ang kanyang mga pisngi dahil nag-scratched sila, at ang kanyang sumbrero ay nahawakan ng mga pininturahang kamay dahil ang mga kuto ay naka-clamp ng isang ulo na hindi hihigit sa ulo ng pusa sa diameter at hindi ito nakakatawa. Sa gabi, isang bagyo ng snow ang sumabog sa puno. Ngunit si Lyokha ay isang mahirap na pag-uugali, at mga hilig ng bio-terorista, na mas tiyak, nang humingi siya ng pera para sa tinapay, hindi, hindi. Kapag siya ay sumigaw para sa tinapay sa buong kalye, marami lamang ang umiwas palayo sa kanya, at pagkatapos, hinuhugot ang isang maliit na kuto sa ilalim ng kanyang braso o mula sa kanyang ulo at iba pang mga lugar, itinapon niya sila, tahimik na tumatakbo hanggang sa leeg ng biktima, na naging mga sakim na asawa mga bagong Ruso at iba’t ibang nasyonalidad. At lihim siyang tumawa, isinumpa ang mga ito sa loob ng apat na henerasyon. Iyon ay si Lech. Pagkatapos ay iminungkahi niya na pumunta kami sa gabi sa Nikolaev Church, na matatagpuan malapit sa Sennaya Square at paggupit ng pera.

      Siyempre, umalis sina Churka at Vika sa iminungkahi, sabi nila, isang walang laman na ideya. Pumunta si Dima sa Kukuyevo sa kapwa niya kababayan, at inayos ni Vika ang isang bote ng alak kasama ang bingi na si Kostya, na talagang walang tainga, pinutol nila siya sa Chechnya at hindi siya pinatay, ngunit iba ang kwento.

      Kumain sa malamig na mainit na pagkain na niluto sa sariwang hangin at sa gitna ng metropolis, at inumin ito ng alkohol, nagpunta kami sa aming negosyo tulad ng mga bubuyog. Mayroong pera sa subway at kailangan naming tumalon sa mga hadlang. Si Lyokha, hindi mayaman sa paglaki, mahinahon lumakad sa ilalim ng turnstile, baluktot nang bahagya. Ang Tarzan ay gumapang sa ilalim ng isang portable na bakod, at ako, kasama ang aking isang daan at labing tatlong labindro, ay dumaan sa turnstile, kumapit sa isang siksik na singit sa isang naglalakad na payat na mag-aaral, o sa halip sa kanyang nababanat na puwit, sa gayon ay nahuhulog sa puwang ng paglipat ng mga hakbang at pahalang na mga bar. Malambing na humina ang dalagita nang itulak ko siya nang mas mahirap sa aking «distornilyador», humingi ng tawad at tumakbo, nawala sa karamihan. Bumaba sa lobby ng subway na nakilala namin. Pagkatapos maghintay para sa tren, pinindot namin ang isang karwahe na puno ng mga crampon at…

      Sumigaw si Tarzan sa buong sasakyan mula sa kabilang dulo:

      – Gumising