SOVIET MUTANTS. Snaaks fantasie. СтаВл Зосимов Премудрословски

En wat is dit, hoesend? – het Orel Stasyan rustiger gevra.

      – — Vergewe terwyl u vlieg. Skil, gerook, balle … – beantwoord met gewei, dans, mossie.

      – — Balel, sê jy? – die fladderende roofdier krap sy ken met sy tweede poot. – Hoekom so klein??

      – — Nog ‘n parodie!! Ja?! – Sonder om te dink, antwoord Stasyan, het hy die moed van kunstenaarskap heeltemal binnegegaan.

      – — Haai, ek is weer gesmeer … – vir die kaal Arend. – En wat is so stinkend? Fuh, raak vrot? – Hooglander het sy bek gekreukel. – so sweet

      – — Geen manier, o my ouer broer! Ek het net, u … – die mossie in antwoord geantwoord.

      – — Getrek. – fluister die ouer vlieg Skat, nou die medevlieënier. – Sê dat jy getrek het, ek het nie vars, vrot kak geëet nie…

      net, eet baie hotel.

      – — Ek eet nie kak nie. – Stasyan het gery.

      – — Wie, fluister dit vir jou? – Ek het gehoor en verontwaardig geraak; die arend was versigtig en kyk rond.

      – — Dit is ek, die heuningvlieg … – Ek wou myself voorstel, die belangrikste en enigste vlieg in die pak, maar die mossie waarsku dit met sy snawel, wat van kant tot kant swaai, aangesien die kinders met die wysvinger verbode is om groot te maak.

      – — Watter soort meel is meth? Wat is u naam? – het die Arend verras gevra.

      – — Nee. My naam is Stasyan.

      – — Stasyan?? Armeniërs of wat?

      – — En heuning is my ingewande. – die begin was ‘n mossie.

      – — Ja, ek het sy ingewande en my naam is ‘n vlieg Skat, die res van die orrel, al die vlieë is mans, en ek is ‘n vrou-maag wat weens jong domheid nie verteer het wat nodig is nie. – die ouer vlieg is gesmeer en toegesluit.

      – — Goed, ons ry deur… maar wat, is ‘n familielid so klein? – en die arend versprei sy bors.

      – — En ek is … ‘n ander ras…

      – — Dit is te verstane, maar wat het nie gegroei nie?

      – — Ek het ‘n moeilike lewe gehad: ek was ‘n bestraalde weeskind.

      In die algemeen het die lewe, die lug nie gefladder nie. – roep Stasyan.

      – — Wat, uit die sel gestort?

      – — Erger nog, uit die dieretuin kom ek van Almaty, maar ek weet nie waar nie. – Het Stasyan gesê.

      – — En jy vlieg na Rusland, hulle sê dat die ekonomie verbeter.

      – — En wat, vlieg jy nie self nie?

      – — Ek?! Nee, ek is dood, wou daar wees.

      – — Waarom?

      – — Ja, daar is dade, ek, dadelik, met die aankoms, sal die oligarge my vang en hulle vir die lewe in ‘n hok sluit of ‘n opgestopte dier maak. Boonop het ek al ‘n gesin, ‘n seun, gehad. Wel, totsiens, familielid. – klaar met die Arend en ‘n klip, val onmiddellik inmekaar, waar daar ‘n bewegende plek op die grond was. Blykbaar: jerboa of gemaalde eekhoring.

      – — En waarheen om te vlieg en in watter rigting? vra die mossie na hom, maar die arend was al ver weg en kon hom nie hoor nie.

      – — Vreemd, jy het nie onder jou neus gesien nie, maar iets gesien wat op die grond kruip.

      Stasyan en sy biomotore het saam na die arend gekyk. – — Wel, skat, waarheen gaan ons?

      – — Vlieg skat, o my heer!

      – — Goed, skat, vlieg, op watter manier ons vlieg.

      – — Waar die wind sal waai, sal ons daarheen vlieg, is dit makliker. – stel die leier van die swerm aanhangende groen vlieë voor.

      En hulle het deur die steppe en woude gevlieg, deur dorpe en stede, net op hope kak gestop om die swerm te vul en oornag te vul.

      Gelukkig was die wind redelik, net in die rigting van die Golfstroom, en hulle het die land vanaf ‘n voëlvlug ondersoek en toe onverskillig geraak vir hul begeertes; hulle vlieg na Rusland of na Turkmenistan. Daar was dus geen huidige teiken nie, maar die radio-aktiewe afhanklikheid van die liggame en vlieë van Stasyan, terwyl hulle wegbeweeg van die bron van die stralingsmedium, het jeuk in die spysverteringskanaal en slaperige slapeloosheid veroorsaak, maar hulle het gely. Hulle het swaargekry, maar gely, want jy sal veral nie in die middel van die ingewande krap nie?! Dit is nie ‘n esel nie en ook nie ‘n kop nie, waar jy jou hand uitsteek en skrop – jy skrop, jou moeder, vel…

      Kaif. Maar die ingewande by jeuk of die lewer?! Blik!! En hulle het probeer om rond te jaag, met hul monde oop: links of regs; nou heen en weer; nou af, dan… maar op – die jeuk bedaar, soos die sonstraling verskerp, maar jy sal nie lank in die ruimte bly nie. Dit is moeiliker om asem te haal, suurstof is nie genoeg nie, en die ingewande vries. Oor die algemeen het Stasyan besluit om te vlieg na waar die aarde gloei met radionukliede en vanaf so ‘n hoogte verskyn hierdie gloed in die streek van die Oekraïne, dit wil sê … … Oor die algemeen het Stasyan besluit om na Tsjernobil te vlieg. “N Vark sal altyd vuil vind, en ‘n bestraalde straling. Instink. En wees gerus deur Chelyabinsk, die streek van die riviertegnologie… Dus het sy innerlike stem voorgestel. En hierdie innerlike stem word eenvoudig Taal genoem. En as die taal honderde, duisende, miljoene reisigers van soogdiere na Kiëf gebring het, is dit so bestraal, gevleueld en selfs meer.

      En nou het hy al Tsjernobil bereik. En hoe nader hy opvlieg, hoe meer sal hy die blare van die ingewande stop… Lepota. En hy het nie in die Abay-distrik, die kerntoetsterrein, gebly nie, aangesien hy veranderinge en innovasies wou hê. Hy wou die wêreld sien, maar homself wys, en nou vaar hy oor die lug: nou agteruit, nou sywaarts, nou agteruit, nou kop eerste, dan voete. En meteens sien hy, soos ‘n arend, in ‘n stortput, ‘n stapel met ‘n gat, en sy oë kyk daaruit. Stasyan het onderstebo op sy plek gehang, loodreg op die grond… En??!

      apulase tweede

      Galupa

      Bdshch!!!! – die derde reaktor van die atoom-Tsjernobil-Electra-stasie het in die laaste twintigste eeu of millennium gedonder. Die mense het kwaad geword en ‘wonderwerke’ gedoen. Mense voel al die voorvalle van ‘n kernontploffing. Maar die aarde het die meeste gely of nie?!. Sy suig al die straling in haarself en word vet. Maar dit is vir iemand die dood, vir ander is die geboorte en die lewe. Die aarde sal nie erger wees nie, daar is groen daarop of dit is swart soos teer, dit is vir haar, maar vir die wat leef?! … Dit is dus nie nodig om Moeder Aarde te red nie en nie watter moeder sy vir ons is nie. Ons is parasiete vir haar, nie vir kinders nie… Ons moet ons eie red: Ons, die Russe, moet ons siele red; Die Duitsers, Chinese en ander volke van die aarde moet natuurlik die Amerikaners red; maar die Amerikaners moet hul esels red… Vir wie dit duurder is, meer presies: wie het iets wat seermaak, en wie het al iets, red nie byvoorbeeld ‘n hand of ‘n neus nie: hulle is die siel, en ons is die esel?! Maar die feit dat die dood vir iemand is, is vir iemand die lewe. En selfs al word hulle deur die meel van mutasie afhanklik van die omgewing. Beide mense van suurstof, en mutante, kom ons noem dit, is afhanklik van radionukliede. Op die terrein van die nie-onlangse dood, is ‘n nuwe vorm van lewe gevorm, onbekend, wat homself die “Groot Galupiya’ genoem het. En die galop het ook nie hul verskyning in hierdie wêreld geken nie, soos mense oor die skepping van dieselfde wêreld vanuit hulle begrip, slegs gissings en aannames, en die groot galop wat aangepas is om in holtes te leef, soos slokers of weidehonde, wie se labirinte uitgeleef het, en daarbo diegene wat genoem word uit ‘n onmiddellike oordosis, is eenvoudig dood. Niemand het hulle gered nie?! Mense is nie almal gered nie, maar hier is ‘n paar stoutes. Maar op die voue van die dood het ‘n nuwe lewe van mutante verskyn, dit was nie die lewende organisme wat gemuteer het nie, maar die bewussyn, maar meer daaroor en vir die