Бурпинг тути қурбоққа. Комедияи афсонавӣ. СтаВл Зосимов Премудрословски

зад, боқимонда ним миллион парвоз кард.

      – - Илоҷ, ё чӣ?! Бале? – Уқоб гӯсфанди худро мекушод, то ки на танҳо гунҷишк ба он ҷо расад, балки пашшаҳо низ, ки тамоман тарс набуданд, балки якбора чашмони худро танг карданд ва якбора ғазаб карданд.

      – - Албатта ман Орел ҳастам! – фарёд зад Стасян ва кӯшиш кард, ки аз зери чанголудои ҳайвони мушакии осмон баромада равад. Аммо Игл аз кӯдакӣ, ба монанди ҳамаи кӯдакон, аз тарсидан метарсид ва хоҳиши вай ғӯлачӯб ва фиребгарро мағлуб кард. Пашшаҳо бо гунҷишк хиёнат карданд, бо тамоми қувват, болҳо ва proboscis пошна ва пойҳои уқобро ба ларза оварданд.

      – - Вах вах вах!!! – бо зӯр хандид, ҳайвони ваҳшии осмонӣ, ҷойгиршавии ҷуғрофии маҳаллӣ, пас ба он тоб оварда натавонист ва чанголҳои пурқудрати худро печонд. Чароғ устухонҳои сутунмӯҳро рост намуда, ҷои намоёнро гирифт.

      – - Бале! Ман уқобе мисли шумо ҳастам!! – гунҷишк садо дод, садояшро октаваро панҷ маротиба коҳиш дод ва аз ҷои зиддия хӯрда шуд.

      – - Ва он чӣ, сулфа? – Орел Стасян оромона пурсид.

      – - Ҳангоми парвоз мебахшед. Пӯст, дуддодашуда, бале … – ҷавоб дод бо мӯрчаҳо, рақс, гунҷишк.

      – - Балел, шумо мегӯед? – сару садо баланд кард Паҳлавон кафи худро бо панҷаи дуввумаш. – ва ин чӣ қадар хурд аст??

      – - Паради дигар!! Ҳа?! – Бе фикр, Стасян ҷавоб дод, ки ба далери санъат комилан ворид шудааст.

      – - Ҳей, ман боз шиштан гирифтам … – барои Eagle халта. – Ва чӣ қадар хушбӯй? Фу, пӯсида? – Highlander нӯги худро доғдор кард. – Шумо арақ мекунед?

      – - Не, оҳ бародари калониам! Ман танҳо, uh … – гунҷишк дар посух ҷавоб дод.

      – - Пурсид. – хитоб кард пиразан парвоз Асал, ҳоло ҳамроҳи ҳавопаймо. – Бигӯед, ки шумо кашидаед, ман сӯзании нав, пӯсида нахӯрдаам…

      танҳо, меҳмонхонаи зиёде бихӯред.

      – - Ман шитоб нахӯрам, морон. – Стасян кашид.

      – - Кӣ, ин ба шумо пичиррос мезанад? – Ман шунидам ва ғазаб мекардам, уқоб саросема буд ва ба атроф нигоҳ мекард.

      – - Ин ман, магасчаи асал … – Ман мехостам худро муаррифӣ кунам, асосӣ ва ягона парвоз дар қуттӣ, аммо гунҷишк онро бо нӯги худ ҳушдор дода, аз паҳлӯ ба паҳлӯ ҳаракат мекард, зеро бо ангушти шохдор кӯдаконро тарбия кардан манъ аст.

      – - Кадом орд мет аст? Номи шумо чист? – бо тааччуб пурсид Егор.

      – - Не. Номи ман Стасян.

      – - Стасян?? Арманистон ё чӣ?

      – - Ва асал меъдаҳои ман аст. – ибтидо гунҷишк буд.

      – - Бале, ман рӯдаҳояш дорам ва номи ман магасест Асал, қисми боқимондаи бадан ҳама пашшаҳост – мард ва ман – занон – меъдаест, ки аз сабаби аблаҳии ҷавон чизҳои заруриро ҳазм накардааст. – магас пири солор шуд ва пӯшида шуд.

      – - Хуб, мо аз болои он гузашта рафтем… аммо чӣ, хешовандон ин қадар хурданд? – ва уқоб сандуқи худро паҳн кард.

      – - Ва ман… зоти гуногун…

      – - Ин фаҳмо аст, аммо чӣ нашуд?

      – - Ман зиндагии вазнине доштам: Ман ятимаки нурафшон будам.

      Умуман, тамоми ҳаёт, осмон осуда набуд. – фарьёд зад Стасян.

      – - Чӣ, аз ҳуҷайра партофтед?

      – -