Бурпинг тути қурбоққа. Комедияи афсонавӣ. СтаВл Зосимов Премудрословски

      гунҷишкаи халта

      Дуртар аз сарҳади собиқ Иттиҳоди Шӯравӣ (ҳозира Қазоқистон) ва Чин, дар ҷанубу шарқи вилояти Семипалатинск, дар наздикии шаҳри Аягуз, бо номи «Оҳ булка» тарҷумаи ҳастаӣ бо атмосфераи сироятёфтаи радиоактивӣ аз хунукназарии олимони кории маст ба даст омадааст. Дар саросари муҳит аксар вақт мутатсияҳои мухталиф ба амал меомаданд, мутатсияҳои гуногун ба амал меомаданд: пас дар як бадани гӯсфанд ду сар ба дунё меояд; пас ду дум – дар калтак ё мор; пас аз се пой ва як даст, аз насли Темучин (Чингизхон), сокини маҳаллӣ. Ва чунин рӯй дод, ки одамони муқаррарӣ, ба мисли гунҷишк Спасян таваллуд шуданд.

      Дар бадани ӯ ҳеҷ гуна камбудиҳои ҷисмонӣ мавҷуд набуд, ҳама чиз тавре буд, ки бояд бошад: дум, лаб, чашм ва ғайра… Ҳамааш мисли гунҷишк буд, аммо ӯ бо шикам дучор шуд. Аниқтараш, ҳеҷ парҳо набуд ва ӯ пурра мӯйсафед буд. Ва аз ин рӯ, аз таваллуд, ӯ, зиндагии душвори худро маҷбур кард, ки дар рӯи замин зиндагӣ кунад, аз он ки мурғе бадтар бошад, ки ҳадди аққал афтид. Аммо бадтар аз ин, аз баъзе сагбачаҳо, калтакалосҳо, бесарпаноҳмонакҳо ва ё муш… Кӯтоҳаш, ҳеҷ гоҳ ба осмон нарафтан, ба монанди хешовандони парандаи онҳо, ки ба ӯ таҳқир мекарданд ва таҳқир карданд, аз лонаҳо, чӯҷаҳои аллакай пароканда. Ҳатто Стасян ҳатто ба ӯ холӣ шуд – гунҷишкаи сараш ноумедона сарашро хаста кард ва дар ҷони худ гиря карда, дар атрофи паррандаҳои паррандаи дигарон ҷорист. Ва ҳар рӯз. Аммо вай воқеан мехост он қадар парвоз кунад, ки дар хоб ӯ хоболуд буда, кӯшиш мекард, ки беш аз як маротиба парвоз кунад, пас воқеият орзу нест ва ӯ ба Java даромада, дар орзуи хоби хоб буд, бори дигар болҳои худро ба зарба зада, ҷаҳида ва ба замин шуд..Ва ҳатто рӯй дод, ки пешони худ ва баъд думро мезад. Он чизе ки ӯ танҳо кӯшиш накард, аммо ҳеҷ чиз парҳоро иваз накард.

      Боре, тақдир ба ин нигоҳ накарда, ба гунҷишкаи аз нур халосшуда раҳм кард ва бори дигар гурбаеро аз як гурбае, ки мехост ӯро бихӯрад, гурехт ва ҷасади як зоғеро пайдо кард. Кирмҳои Maggot мурдагонро хуб ҳомиладор карданд ва парҳо танҳо ба скелети рӯи замин, дар наздикии партови одам ҷойгир буданд. Вай ду парҳоро бо кафҳояшон гирифт ва онҳоро мисли болҳо ҷеғ зад ва ӯ баргашта, аз замин фуруд омад. Вай орзу дошт, ки уқоби баланде дар осмон афрӯхта, ин гурбачаи балоғатро барои наҳорӣ пайгирӣ кунад ва дар он замон кӯшиш кард, ки шахси камбизоат, маъюбе, ки дар натиҷаи озмоишҳои пастсифати ҳастаӣ бо радиатсияи қисман ба атмосфера зарар дидааст, сайд кунад. Аммо парҳоро дар панҷаҳояш нигоҳ дошта, ангуштонашро часпондан он буд, ки ба даст гирифтан нороҳат буд ва ба боло ғарқ шудан одат накарда буд, алахусус аз думи парро набуд ва Стасян наметавонист битавонад, аз ин рӯ, ба чап, рост, боло ва поён ҳаракат кунад, вай маҷбур шуд, ки ба замин баргардад, бо гусфанд ва парашют ба осмон баргашт. Бале, ва шумо дар ҳоҷатхона зеру забар намешавед. Ман маҷбур будам, ки фурудоии фаврӣ кунам, ки ба ҷасади косахонаи сар ва нӯл осеб расонд, зеро онҳо низ онҳоро суст кардаанд. Албатта вай ин парвозро чанде пеш омӯхт, то даме, ки хешовандонаш парҳоро гиранд ва ӯ дубора ба зиндагӣ шурӯъ кард, зинда монд, гурехт ва пинҳон шуд. Аммо дар таъқиботи навбатӣ ӯ боз ба ҳадди аққал як намуди зоҳирии гунҷишкро пайдо кард, ҳатто сарнагун шуд ва шифо ёфт. Аммо вақте ки Стасян бомуваффақият ба маҳсулоти тару тоза, инсон, бепарастор, ҳанӯз гарм, желе, монанд ва бӯи турши рӯдаи меъда фуруд омад. Дар як калима, дар shit. Эҳсоси он гуворо набуд ва онро шуста шудан лозим буд, аммо норасоии об мавҷуд буд: дар ниҳоят, минтақаи даштӣ. Одамон обро аз чоҳ мегиранд. Ва дарё дар миёнаи тобистон хушк мешавад, дар тӯли шаш моҳи дигар борон нахоҳад монд, офтоб ба сатҳи баландтарин расидааст. Мо бояд мунтазир шавем, то он даме ки бӯй хушк шавад ва худаш нопадид шавад – Стасян бо овози баланд фикр кард ва ба тарафи офтобӣ рафта, ба қафо нишаст ва интизор шуданро сар кард.

      Ва он вақт, тӯдаи пардаи сабз ба наздикӣ наздик мешуд, ки Стасян дар бораи он чизе намедонист. Не, вай пашшаҳоро дар зиндагии худ дид ва ҳатто онҳоро хӯрд, аммо танҳо мурдагон ва хушк, ба монанди ҳакерҳо барои пиво. Зиндаҳо одатан ӯро давр мезаданд, то ба шикофае табдил наёбанд, барои шиками паррандааш. Охир, паррандагон меъдаро шикам мекунанд. Ва дар айни замон, накҳати ҳасиб ва намуди шинохтанашаванда ба мисли пораи поруи асп хусусияти шикори худро ба парандаи ваҳшӣ, ки барои пашшаҳо калон аст, пинҳон кард. Рой сари гунҷишкро ба халта афканд ва лангарро фуруд овард, дарҳол ғарқ шуд, аммо дар он ҷо набуд. Дар пеши чашм зарра ғафс буд ва пойҳои пашшаҳои шайтони хасис ба тамоми бадан часпида буданд. Вақт аз вақт пашшаҳо ба ҷои худ иваз мешуданд ва ҳамин тариқ монеаҳои ангуштони худро дар ниҳоят ба хӯрок монеъ мешуданд. Парвозҳои асосӣ танҳо мехостанд фармон диҳанд, ки ҷойҳоро иваз кунанд, вақте ки вай чашми кушодаи Стасянро боздошт, дар рӯяш дар нӯги худ ҷойгир буд.

      – - Исто!! Стасян бонг зад.

      – - Шумо кистед?? – сарвар аз тарс пурсид – - Ман устоди шумо ҳастам, фаҳмо?

      – - Бале.

      – - Садо шавед, ғуломи ман!

      – - Асал … – - Чӣ хел?

      – - Асал…

      – - парвоз калон асал?

      – - Шумо метавонед танҳо: «парвоз Асал.»

      – - Парвоз асал … – Стасян сарашро ларзонд. – Чаро асал?

      – - Хоби ширин, медонед? Занбурҳо мепӯшанд…

      – -