Prom. Remigiusz Mróz

tam najszybciej za czterdzieści pięć minut.

      – Pokazują Morgenrøde i tę krypę straży przybrzeżnej.

      – Przybili do promu?

      – Nie, zatrzymali się w pewnej odległości.

      – Dlaczego?

      – Nie wiem.

      – Gdzie są ustawione kamery KVF?

      – Chyba na przylądku Kirkubønes.

      Sensownie, pomyślał Hallbjørn, po czym podjął decyzję, że pojedzie na przylądek. Będzie miał z tego miejsca najlepszy widok na prom i zapewne to właśnie tam zbiorą się służby.

      – Nie podpływają bliżej? – zapytał z nadzieją w głosie.

      – Nie.

      – A co robią?

      – Jeden z mundurowych wyszedł na dziób z megafonem. Dwaj pozostali są w sterówce, ale nie widać, co kombinują.

      Olsen nie potrzebował więcej informacji. Wszystko wskazywało na to, że prom Horisont Færger został porwany.

      Nie zważając na lód, Hallbjørn dodał gazu.

3

      Sobota, 14 stycznia, godz. 14.03

      Mocny podmuch wiatru niemal zwiał kaptur z głowy Katrine. Chwyciła go w porę, a potem ściągnęła sznurki po bokach. Mimo że sztormówka była nieprzemakalna, Ellegaard miała wrażenie, jakby była przemoczona do suchej nitki.

      Patrzyła przez moment na mężczyznę, który siłował się z drzwiami, a potem pokręciła głową. Kiedy tylko ruszył z rufy w ich stronę, rozpoznała go. Dobrze się znali; wcześniej tego dnia jadła śniadanie w jego towarzystwie. Był najbliższym przyjacielem Hallbjørna – a na dobrą sprawę może także jedynym.

      Bærentsen kilka razy uderzył w drzwi, po czym odwrócił się i podszedł do dwójki stojącej przy relingu. Nawet w taką pogodę sprawiał wrażenie, jakby zszedł prosto z wybiegu dla modeli. Zawsze nosił markowe ciuchy i najwyraźniej miał w zapasie wersję na każde warunki atmosferyczne.

      Stylowa kurtka Fjällräven musiała kosztować ze trzy i pół tysiąca koron. Biorąc pod uwagę, jak dobrą jakością odznaczały się lokalne wyroby odzieżowe, dla Katrine było to wyjątkowe marnotrawstwo, ale Jóhan musiał się wyróżniać.

      – Co tu się dzieje, do kurwy nędzy? – rzucił, wyjmując telefon. – I co jest z tym wyjącym…

      Jak na zawołanie sygnał ucichł. Bærentsen rozejrzał się, jakby to jego pytanie sprawiło, że zapanował spokój.

      – Jest jakaś awaria?

      – Nie wydaje mi się – odparła Katrine. – Wygląda raczej na zagrożenie.

      – Zagrożenie? Niby jakie?

      Tor-Ingar i Bærentsen wymienili spojrzenia, jakby dopiero teraz dostrzegli się nawzajem. Skinęli sobie zdawkowo głowami.

      – Nie wiem, ale najwyraźniej odciął nas system bezpieczeństwa – stwierdziła Katrine, wskazując na drzwi. – A ty co tu robisz?

      – Wyszedłem złapać zasięg. Prowadziłem ważną rozmowę z… – Jóhan urwał, patrząc wymownie na chłopaka. – A ty coś za jeden?

      Młody reporter przedstawił się, niespecjalnie zainteresowany rozmówcą. Nadal niepewnie wodził wzrokiem po okolicy, jakby gdzieś mogły czaić się zarówno potencjalna sensacja, jak i coś groźnego. Dopiero kiedy Jóhan podał swoje imię i nazwisko, Østerø się ożywił.

      – Sporo o panu słyszałem.

      Katrine w to nie wątpiła. Nawet najbardziej szemrana działalność na wyspach stanowiła tajemnicę poliszynela. Tutaj wszyscy wiedzieli o wszystkim, choć – jak już dwukrotnie się przekonała – nie zawsze byli skłonni dzielić się tymi informacjami z obcymi.

      Bærentsen nie odpowiedział, wpatrując się w Katrine.

      – Tak czy inaczej, trzeba się dostać pod pokład. Nie mam zamiaru tu zamarznąć.

      Skuliła ramiona i kiwnęła głową.

      – Masz jakiś pomysł?

      – Nie – odparł cicho, rozglądając się. – A przynajmniej żadnego, który byłby bezpieczny.

      Kiedy zbliżył się do relingu, wszyscy troje przechylili się przez poręcz i spojrzeli w dół. Zejście na niższy pokład wydawało się możliwe. Przy dobrej pogodzie Ellegaard być może nawet by na to nalegała, ale teraz wszystko było mokre, a wiatr targał nią nawet wtedy, gdy miała się za co złapać.

      – Spójrzcie – rzucił Tor-Ingar.

      Podniosła wzrok i zobaczyła niewielką jednostkę podpływającą do promu od strony portu w Tórshavn. Poznała ją bez trudu, nieraz miała już do czynienia z MRCC. Przypuszczała, że podpłyną do samego Morgenrøde, ale straż przybrzeżna zatrzymała się w pewnej odległości.

      – Co jest? – mruknął Jóhan.

      Ellegaard nie mogła niczego dostrzec. Przemknęło jej jednak przez myśl, że ktoś dobitnie zasugerował ratownikom, aby nie podpływali bliżej.

      A może to tylko czarnowidztwo? Nie było o nie trudno w takiej sytuacji. Działo się coś niepokojącego, a aura przywodziła na myśl krainę Mordor lub Midgard podczas Ragnaröku, nordyckiego sądu ostatecznego.

      Popatrzyła na swoich towarzyszy. Obaj sprawiali wrażenie, jakby przyszły im na myśl same niepokojące konkluzje.

      – Nie ma sensu wyciągać pochopnych wniosków – odezwała się.

      – Przecież nic nie mówię – burknął Jóhan.

      – Ale wyglądasz, jakbyś zamierzał. I jakby to nie miało być nic dobrego.

      – Bo nie powinni chyba się zatrzymywać, jeśli wszystko jest w porządku, prawda? – powiedział, przyglądając się motorówce. – Tymczasem podchodzą jak do trędowatego.

      – Może coś jest między nami a tą jednostką – zauważył Østerø.

      – Na przykład co?

      Tor-Ingar wzruszył ramionami.

      – A jeśli nie, to może chodzi o jakieś niebezpieczne zakażenie? – podsunął.

      – Epidemię? – prychnął Jóhan.

      – Nie możemy tego wykluczyć – odparł Østerø. – Może nałożono kwarantannę.

      Bærentsen popatrzył na niego z niedowierzaniem.

      – Hirtshals to nie Kinszasa. Nie przywozi się stamtąd eboli, do cholery.

      Katrine wpatrywała się w motorówkę. W ciekawych czasach przyszło nam żyć, pomyślała. Wybuch infekcji na pokładzie wszyscy od razu uznali za nieprawdopodobny scenariusz, ale bez mrugnięcia okiem gotowi byli przyjąć, że prom u wybrzeży zapomnianych przez świat Wysp Owczych padł łupem terrorystów.

      – Jest wiele możliwości – powiedziała, jakby chciała przekonać samą siebie.

      – Z pewnością, ale…

      Jóhan urwał, kiedy dostrzegli, że jeden z członków straży przybrzeżnej wychodzi na pokład jednostki. Ratownik przyłożył megafon do ust, rozległ się metaliczny skrzek.

      – MF Morgenrøde! – zaczął mężczyzna. – Otrzymaliśmy waszą wiadomość!

      – Jaką wiadomość? – zdziwił się reporter.

      Bærentsen i Katrine spojrzeli na siebie, ale się nie odezwali.

      – Potrzeba nam więcej informacji – kontynuował oficer straży przybrzeżnej. – O jakim zagrożeniu