Rebel Fleet. Tom 4. Flota Ziemi. B.V. Larson

się do skraju szaleństwa?

      – Abrams, załaduj do systemu następny cel skoku.

      – O czym ty mówisz, człowieku?

      – Słyszałeś. Otwórz przejście. Skaczemy do kolejnej eskadry holowników.

      Kiedy planowaliśmy atak przeciwko jednostkom, które posyłały komety z Pasa Kuipera do środka układu, sporządziliśmy listę celów. Wykonano obliczenia dla siedmiu różnych skoków, choć oczywiście podążyliśmy tylko jedną z tych ścieżek.

      – Ależ, Blake, te dane są nieaktualne. Statki miały czas, żeby się przemieścić. Odłamki skalne również. To niebezpieczne i pozbawione sensu.

      – Wczytaj dane. Otwórz przejście. Nie przejdziemy przez wyrwę, jeśli nie będzie trzeba. Aha, i jeszcze jedno. Niech to będzie portal o niskiej mocy, który szybko się rozproszy.

      – Yy… no dobrze.

      Może załapał. Mój ton i pośpiech… Abrams był upierdliwy jak wrzód na tyłku, ale jeśli jego własne cztery litery znalazły się w niebezpieczeństwie, potrafił działać całkiem szybko.

      Komandor Hagen zrobił się spięty. Wiedział, co jest na rzeczy.

      – Myśli pan, że tu skoczą, obok nas?

      – Tak. Niezależnie od tego, czy wierzyli, że się poddamy, logika podpowiada, że musieli planować ten manewr.

      Przeszliśmy w tryb awaryjny. Okręt przyspieszał w lokalnej przestrzeni, szykując moduły zasilające do utworzenia wyrwy.

      – Kapitanie? – odezwał się oficer łączności. – Urgh nas wywołuje. Chce wiedzieć, co wyprawiamy.

      – Powiedz, żeby leciał za nami. I że zamierzamy skoczyć, bo zaraz nas zaatakują.

      – Urgh odmawia, sir. Prosi, aby pan przerwał manewr.

      Kiwnąłem głową. Byłem wściekły.

      – Cholerne małpy. Oszukały go. Desperatów nietrudno jest przekonać o swojej uczciwości, jeśli bardzo chcą uwierzyć w kłamstwo.

      – Wyrwa gotowa, sir – zawołał Hagen.

      – Szybko poszło – zdziwiłem się.

      Wzruszył ramionami.

      – No cóż, w końcu Abrams zaktualizował oprogramowanie. Chyba szybciej działa.

      Przed nami otworzyła się wyrwa – niewielka, ciasna, o jaskrawych barwach. Lecieliśmy prosto na nią.

      Kilka sekund później, pełni obaw, zniknęliśmy w anomalii. A jednocześnie ulżyło mi na myśl, że znikamy z tamtego zakątka przestrzeni.