Szantaż. Zygmunt Zeydler-Zborowski

      Pa­weł po­czuł, że ktoś stoi za nim. Od­wró­cił się. Zoba­czył czło­wie­ka w su­tan­nie. Ski­nął gło­wą księ­dzu i wy­szedł na ko­ry­tarz. „Coś w ro­dza­ju zmia­ny war­ty” – po­my­ślał. Po­szedł do Kry­si.

      Spa­ła w tej sa­mej po­zy­cji, w ja­kiej ją za­stał z wie­czo­ru. Drob­na za­ró­żo­wio­na od snu twa­rzycz­ka mia­ła w so­bie ty­le z dzie­cię­cej bez­rad­no­ści, że aż go to wzru­szy­ło. Roz­rzu­cone wło­sy zło­ci­ły się ja­sną pla­mą na po­dusz­ce. „Je­że­li ty mnie, wuj­ku, bę­dziesz ope­ro­wał to ni­cze­go się nie boję” – za­dźwię­cza­ły mu w uszach peł­ne uf­no­ści sło­wa.