Opcja niemiecka. Piotr Zychowicz

z Berlina. Polakiem tym zaś nie był nikt inny jak Jerzy Giedroyc, późniejszy redaktor paryskiej „Kultury”.

      W owym czasie Giedroyc nie był jeszcze „czerwonym księciem”, ale nadzieją polskich konserwatystów. Związany ze studencką antykomunistyczną organizacją Myśl Mocarstwowa, a następnie ze Stronnictwem Prawicy Narodowej, od 1931 roku wydawał pismo „Bunt Młodych”, przemianowane później na „Politykę”. Pod swoimi skrzydłami zgromadził czołowe pióra młodej prawicy – braci Adolfa i Aleksandra Bocheńskich, Ksawerego i Mieczysława Pruszyńskich, Wacława Zbyszewskiego. Mentorami grupy byli zaś Władysław Studnicki i Stanisław Mackiewicz. A więc towarzystwo przednie.

      Prowadzone przez Giedroycia pismo opowiadało się za sojuszem Polski z III Rzeszą przeciwko Związkowi Sowieckiemu. 25 lutego 1939 roku na jego pierwszej stronie znalazł się nawet artykuł pod tytułem Żądamy polskiego hitleryzmu! W 1937 roku, w apogeum zbliżenia między Warszawą a Berlinem, zespół „Polityki” ogłosił zaś, że „dla Polski régime hitlerowski jest korzystniejszy od stresemannowskiego, lepszy od rządów junkrów i Reichswehry, i od Niemiec komunistycznych”.

      „Oczywiście ewentualne rachuby niemieckie na przyszły związek z Polską są dla nas zupełnie czymś nie do przyjęcia” – pisała „Polityka” rok później. – „Sprawa przymierza niemiecko-polskiego przeciw Rosji to już całkiem co innego i w pewnych warunkach koncepcja ta może być dla Polski korzystna”. Głoszenie przed wojną podobnych poglądów sprawiło, że Giedroyc, jako piłsudczyk i germanofil, był w Bukareszcie zażarcie zwalczany przez ludzi Sikorskiego. To zaś czyniło z niego potencjalnego partnera Niemców.