Wani Neman Jarumai . Морган Райс

      Yayin kallonsa, ya sake jin ciwon kasawa, duk da shi sarki mai adalcine, ba shine zababben ba. Talakawansa sun sani. Makiyansa sun sani. Duk dashi sarki ne mai adalci, amma duk abinda zai yi, bazai taba zama zababben ba.

      Da yakasance zababben ne, yana jin da rashin kwanciyan hankali ya ragu a daularsa, kulekule ma daya ragu. Talakawansa zasu fi yarda dashi kuma makiyansa bazasu taba ma tunanin kawo hari ba. Wani bangarensa na ganin Kaman takwafin ya bace kawai, al’adan ya bishi. Amma yasan bazai bace ba. Tsinuwan kenan – da kuma karfi – na al’ada. Yana da karfi, da maa yafi, na rundunan mayaka.

      A yayin daya masa kallo na Kaman dubu, MacGil yagagara tunanin waye ne zai kasance zababben. Waye mai nasabansa zai kasance da kaddarar dagashi? A yayinda yake tunanin abinda ke gabansa, hakkin fadan waye yarimansa, yayi tunanin waye, idan akwai, zai kasance da kaddarar daga takwafin.

      “Takwafin na da nauyi sosai,” wani murya yazo da magana.

      MacGil ya juya, yana mamakin suna karamin dakin da wani ashe.

      Anan, a saye a kofa, sai ga Argon. MacGil ya gane muryan kafinma yaganshi kuma ya ji kyamarsa da bai iso ba tuntuni amma yayi farin cikin kasancewarsa a nan a yanzu.

      “Ka makara,” MacGil yace.

      “Yanayin kallon lokacinka ba daidai ne da nawaba,” Argon ya amsa.

      MacGil yasake juyowa ga takwafin.

      “Shin ka taba tunanin zan iya dagashi?” ya tambaya cikin tuna baya. “Ranan da na zama sarki?”

      “Babu,” Argon ya amsa gaba daya.

      MacGil ya juyo ya kalleshi.

      “Kasan ba zani iya ba. Ka gani, ko baka gani ba?”

      “Hakane.”

      MacGil yayi tunani akan wannan.

      “Nakan ji tsoro idan kana bada amsa gaba daya haka. Ba haka ka saba ba.”

      Argon ya cigaba da kasancewa shuru, daga karshe MacGil ya fahimci ba zai kara Magana ba.

      “Yau zan fadi sunan magajina,” MacGil yace. “Yana mani Kaman aikin banza, na fadi yarima a wannan ranan. Yakan zare farin cikin sarki daga auren diyarsa.”

      “Watakila irin wannan farin cikin ya kamata a taba.”

      “Amma ina da shauran shekaru dayawa na mulki,” MacGil ya fada da roko.

      “Watakila ba dayawa Kaman yadda kake tunani ba,” Argon ya amsa.

      MacGil ya matse idanunsa, yana kwokwanto. Ko wannan wani bayanine a boye?

      Amma Argon bai kara ko bayani ba.

      “Yara shida. Wannene zan zaba?” MacGil ya tanbaya.

      “Yaya kake tambaya na? Kariga ka zaba.”

      MacGil ya kalleshi. “Kana gani da yawa. Hakane, na zaba. Amma ina son na san ra’ayinka.”

      “Ina ganin kayi zabi na gari,” Argon yace. “Amma ka tuna: sarki bazaya iya mulki daga kabariba. Kodama wakake ganin ka zaba, Kaddara nada wani hanyan zaba wa kansa.”

      “Zan rayu, Argon?” MacGil ya tambaya agagauce, yayi tambayanda yake son yayi tunda yatashi daga barci jiya da mummunan mafarki.

      “Nayi mafarkin wata tsunsu jiya daddare,” ya kara. “Ta zo ta saci hular sarautana. Sai wata kuma ta dauke ni ta tafi dani. Tanakan tafiya danidin, sai naga masarautana a shimfide a karkashina. Ya juya bakikkirin a yayinda nake tafe. Mattaten kasa. Kasa mara fid da amfani.”

      Ya daga ido ya kalli Argon, idanun suna cike da ruwa.

      Mafarkine? ko wani abinda yafi mafarki?”

      “Mafarku sukan kasance abinda yafi mafarki a kowane lokaci, ko ba haka ba?” Argon ya tambaya.

      Sanyin jiki ya kama MacGil.

      “A ina hatsarin yake? Ka gayamani koda wannan kawai.”

      Argon ya matso kusa sai ya kalli idanunsa da zurfi, MacGil yaji Kaman yana leka cikin wata duniyar ce dabam.

      Sai Argon yadan sunkuyo zuwa gaba, yadan fada da karamar murya:

      “Kusa fiye da yadda kake zato a koda yaushe.”

      SURA NA HUDU

      Thor ya buya a cikin ciyawan bayan amalanken a yayinda yake gungurawa dashi akan babban hanya. Ya nemi hanya zuwa kan hanyan a daren jiya ya kuma jira da hakuri har amalaken dake da girmanda zai hau batare da anganoshiba ta zo. Wuri nada duhu a lokacin, kuma amalanken na tafiya a hankali dede da yadda zai iya dan gudu ya dale daga baya. Ya sauka cikin ciyayin ya kuma binne kansa a ciki. Yakuma ci sa’a, matukin bai gansaba. Thor bai sani a tabbaceba ko amalanken zata je fadan sarki bane, amma ta wurin yanufa, kuma amalanke mai wannan girman, da kuma irin wadannan alamun jikinta, zai kasance wurarenda zata iya zuwa bayawa.

      Yayinda Thor ke safara cikin dare, idanunsa na bude na sa’o’i, yana tunanin karonsu da dabbar Sybold. Da Argon. A kan kaddararsa. Gidansu na daa. Mahaifiyarsa. Ya ji Kaman duniyan ta amsa masa, ta gaya masa cewa yanada wata kaddarar. Yanadai kwance a wurin, da hannayensa a bayan keyansa, yana kallon sama a dare, wanda ka ganuwa ta tsohon rufin amalanken. Ya kalli duniyan saman, yana kyalli, jajayen taurarinsa a can da nisa. Yana cikin annashuwa. A karo nafarko a rayuwarsa, yana kan tafiya. Bai san zuwa ina ba, amma yana tafiya. Kota wani hanya, zai nemi hanyan zuwa fadar sarki.

      A yayinda Thor ya bude ido gari yariga yaw aye, haske na shiga, sai ya gano ashe barci ta kwasheshi. Ya tashi zuwaga zama da sauri, ya kalli kota ina, yayi wa kansa fada domin yayi barci. Yakamata a ce yafi haka kula – yaci sa’a ba a ganoshi ba.

      Amalanken yacigaba da tafiya, amma girgizansa ya ragu. Wannan na nufin abu daya ne kawai: hanya dayafi kyau. Dole sunyi kusa da wata birni kenan. Thor ya leka yaga irin sumul din hanyan, babu duwatsu, babu ramuka, kuma a jere da fararen kauraa masu kyau. Zuciyarsa ta fara bugawa da sauri; sun fara kusa da fadan sarkin.

      Thor ya leka waje daga bayan amalanken sai mamaki ya kamashi. Sabtatattun angwanin na cike da kaiwa da kawowa. Amalanku da yawa, masu girma da yanayi dabam dabam duk a dauke da ireiren abubuwa, sun cika kan hanyoyin. Daya a cike take da barguna; wata da shimfidun kasa; wata har wa yau da kaji. A tsakaninsu daruruwan yan kasuwa ke tafiya, wassu suna jagoran shanu, wassu suna da kwadunan kaya a kansu. Mutane hudu sun dauki kunshin yadin siliki, a nade a jikin gorori. Ya kasance runduna na mutane iri iri, duka kuma wuri daya suka nufa.

      Thor yajikanshi Kaman ya samu wani sabon rai. Bai taba ganin mutane da yawa haka a lokaci guda ba, da kuma kaya da yawa haka, abubuwa dayawa suna faruwa a lokaci daya. Da kasance a karamin kauye duk rayuwarsa, amma yanzu ya kasance a cikin hayaniya na birni.

      Ya ji babban kara, karan sarkoki, faduwan babban itace, da karfin da ya girgiza kasa. Jim kadan wani irin karan kuma yazo, na kwofaton dawakai masu kara a kan itace. Ya kallesu a kasa sai ya gane suna sallaka gada ne; a karkasinsu ruwan karamin rafin kariya na gudu. Da gadan da a ke nadawa.

      Thor ya fitar da kansa yaga manyan shingayen dutse, babban mashiga na karfe mai kusosi kuma a sama. Suna wucewa ta kofar fadar sarki ne.

      Wannan ya kasance kofa mafi girma da yataba gani. Ya kalli kusosin a sama, yana mamakin idan sun sauko, zasu rabashi biyune. Ya hangi yan Silver guda hudu suna gadin mashigin, sai zuciyarsa ta fara bugawa da sauri kuma.

      Sun wuce ta cikin wata doguwar loton dutse, sai bayan wani dan lokaci kadan sama ya budu kuma. Suna cikin fadan sarki ne.

      Thor ya gagara yarda. Akwai Karin kaiwa da komowa ma anan, mai yiyuwa – adadi mai kama da dubban mutane, suna zirga zirga ko ta ina. Akwai dogayen lambunan ciyayi, kansu ayanke daidai, da fure suna girma kota ina. Hanyan ya kara fadi, kuma daga gefegefen akwai kananan kantuna, masu saya da sayarwa da gineginen dutse. Kuma a cikin duk wannan, mayakan sarki. Mayaka, sanye da kayan yaki. Thor yaci nasara.

      A cikin murnarsa, yatashi da ganganci; yanatashi, sai amalanken tasaya cak, shi kuma ya fado da baya, ya sauko a kan bayansa a cikin ciyayin.