Een Schreeuw Van Eer . Морган Райс

hem en ze kusten. Ze kusten een lange tijd, terwijl de massa’s mensen om hen heen feestten.

      “Gwendolyn!” riep Reece verrukt uit.

      Ze draaide zich om en omhelsde hem, en toen verscheen Godfrey die eerst Thor omhelsde, en toen zijn broer Reece. Het was een grote familie reünie, en Thor had het gevoel alsof hij er deel van uitmaakte, alsof ze al zijn familie waren. Ze werden verenigd door hun liefde voor MacGil—en hun haat voor Gareth.

      Krohn sprong tegen Gwendolyn op, en lachend knuffelde ze hem terwijl hij haar gezicht likte.

      “Je wordt elke dag groter!” riep ze uit. “Hoe kan ik je bedanken dat je Thor hebt beschermd?”

      Krohn bleef tegen haar opspringen, tot ze hem uiteindelijk breed lachend tot kalmte maande.

      “Laten we hier weggaan,” zei Gwen tegen Thor, terwijl ze haast geplet leken te worden door de mensen. Ze strekte haar hand uit en pakte de zijne beet.

      Thor pakte haar hand en stond op het punt om haar te volgen—toen plotseling enkele krijgers van de Zilveren achter hem verschenen en hem in de lucht tilden, en hij bij iemand op zijn schouders werd gezet. Er klonk een gejuich van de menigte.

      “THORGRIN!” juichten ze.

      Thor werd in de rondte gedraaid, en er werd een pul met bier in zijn handen gedrukt. Hij dronk, en de menigte juichte wild.

      Thor werd ruw neergelaten, en hij struikelde, lachend.

      “We gaan nu naar het overwinningsfeestmaal,” zei een krijger die Thor niet kende, een lid van de Zilveren, die hem met een vlezige hand op zijn rug sloeg. “Het is een feestmaal voor krijgers. Voor mannen. Je zult met ons meedoen. Er is een plek aan de tafel voor je gereserveerd. En jij en jij,” zei hij, terwijl hij naar Thors vrienden gebaarde. “Jullie zijn nu mannen. En jullie moeten erbij zijn.”

      Er rees een gejuich op terwijl ze door de Zilveren werden vastgegrepen en werden meegesleept; Thor wist zich op het laatste moment los te werken en rende terug naar Gwen. Hij voelde zich schuldig en wilde haar niet teleurstellen.

      “Ga met ze mee,” zei ze onbaatzuchtig. “Het is belangrijk. Feest met je broeders. Vier de overwinning met ze. Het is een traditie van de Zilveren. Je mag het niet missen. Ontmoet me later vanavond bij de Wapenzaal. Dan kunnen we samen zijn.”

      Thor kuste haar nogmaals, en hield de kus zo lang als hij kon, tot hij door zijn broeders werd meegesleurd.

      “Ik hou van je,” zei ze tegen hem.

      “Ik hou ook van jou,” zei hij. Hij meende het, meer dan ze ooit zou weten.

      Het enige waar hij aan kon denken, terwijl hij weg werd gesleept, terwijl hij keek naar die prachtige ogen die gevuld waren met liefde voor hem, was dat hij haar ten huwelijk wilde vragen, zodat ze voor altijd de zijne zou zijn. Nu was niet het juiste moment, maar spoedig, zei hij tegen zichzelf. Misschien zelfs wel vanavond.

      HOOFDSTUK TWAALF

      Gareth stond in zijn kamer. Hij keek vanuit zijn raam toe hoe het ochtendlicht over het Koninklijk Hof viel, en hoe de mensenmassa’s zich beneden verzamelden—en het maakte hem misselijk. Aan de horizon verscheen zijn grootste angst, het beeld van wat hij het meest vreesde: het leger van de koning dat terugkeerde van hun overwinning op de McClouds. Kendrick en Thor reden vooraan, vrij, levend—helden. Zijn spionnen hadden hem reeds geïnformeerd over alles dat er gebeurd was, over dat Thor de hinderlaag had overleefd, dat hij veilig en wel was. Nu waren de mannen bemoedigd, en keerden ze als een versterkte macht terug naar het Koninklijk Hof. Zijn plannen waren mislukt, en hij voelde zijn maag samentrekken. Hij voelde hoe het koninkrijk zich langzaam tegen hem keerde.

      Gareth hoorde een krakend geluid in zijn kamer. Hij draaide zich met een ruk om en sloot angstig zijn ogen voor wat hij voor zich zag.

      “Open je ogen, zoon!” klonk een bulderende stem.

      Trillend van angst opende Gareth zijn ogen, en hij zag tot zijn stomme verbazing zijn vader voor zich staan, een rottend lijk, een verroestte kroon op zijn hoofd, en verroeste scepter in zijn hand. Hij staarde hem aan met een afkeurende blik in zijn ogen, net zoals hij altijd had gedaan toen hij nog leefde.

      “Bloed om bloed,” sprak zijn vader.

      “Ik haat je!” schreeuwde Gareth. “IK HAAT JE!” Hij trok de dolk uit zijn riem en viel zijn vader aan.

      Toen hij hem bereikte haalde hij uit, maar de dolk raakte niets dan lucht—en hij struikelde door de kamer.

      Gareth keek om, maar de verschijning was weg. Hij was alleen in de kamer. Hij was de hele tijd alleen geweest. Werd hij soms gek?

      Gareth rende naar de verste hoek van de kamer, rommelde door zijn dressoir en haalde met trillende handen zijn opium pijp tevoorschijn; hij stak hem snel aan, inhaleerde diep, en toen nogmaals. Hij voelde hoe de drugs zijn systeem overspoelde, hoe hij zich eventjes in de high kon verliezen. Hij had de afgelopen dagen steeds vaker zijn toevlucht gezocht tot opium—het leek het enige te zijn dat het beeld van zijn vader kon verdrijven. Gareth voelde zich gekweld, en hij begon zich af te vragen of zijn vaders geest wellicht binnen deze muren gevangen zat en of hij misschien zijn hof moest verhuizen. Hij zou dit gebouw maar al te graag met de grond gelijk maken—deze plek herinnerde hem aan alle momenten in zijn jeugd die hij haatte.

      Gareth keerde zich weer tot het raam. Hij was doorweekt met koud zweet, en hij veegde zijn voorhoofd af met de achterkant van zijn hand. Hij keek toe. Het leger naderde, en hij kon Thor zelfs vanaf hier zien. Die domme mensen die als vliegen om hem heen plakten. Het maakte Gareth woedend, hij brandde van afgunst. Elk plan dat hij in werking had gezet had gefaald: Kendrick was bevrijd; Thor leefde nog; zelfs Godfrey had op de één of andere manier het vergif overleefd—genoeg vergif om een paard mee te doden.