Transmissie . Морган Райс

voelde het als een eeuwigheid. Het was niet alleen omdat het verkeer in de stad langs wegafzettingen kroop; elk moment was een verspilling als hij daar al had kunnen zijn, als hij al had kunnen uitvinden wat er met hem aan de hand was. Zij moesten het weten, hij wist het zeker.

      “Verwacht er niet te veel van,” waarschuwde zijn moeder hem voor de twintigste keer. Kevin wist dat ze alleen probeerde om hem te beschermen, maar toch wilde hij zijn opwinding niet temperen. Hij wist zeker dat dit de plek was waar hij erachter zou komen wat er aan de hand was. Het waren wetenschappers die aliens bestudeerden. Zij zouden toch zeker wel alles weten?

      Maar toen ze er aankwamen, was het instituut niet wat hij verwacht had. 189 Bernardo Avenue zag er eerder uit als een kunstgalerie of een onderdeel van een universiteit dan als het soort ultra-high-tech gebouw dat Kevins fantasie had bedacht. Hij had gebouwen verwacht die eruitzagen alsof ze uit de ruimte konden komen, maar in plaats daarvan zagen ze er een beetje uit als dure versies van zijn schoolgebouw.

      Ze parkeerden voor de gebouwen. Kevin haalde diep adem. Dit was het dan. Ze liepen een lobby in, waar ze ontvangen werden door een vrouw die haar glimlach in een vraag veranderde nog voor ze iets had gezegd.

      “Hallo, weet u zeker dat u hier goed zit?”

      “Ik moet met iemand praten over buitenaardse signalen,” zei Kevin voordat zijn moeder een poging kon wagen om het uit te leggen.

      “Het spijt me,” zei de vrouw. “We geven niet echt openbare rondleidingen.”

      Kevin schudde zijn hoofd. Hij wist dat hij moest zorgen dat zij het begreep. “Ik ben hier niet voor een rondleiding,” zei hij. “Ik denk… ik denk dat ik een soort buitenaards signaal ontvang.”

      De vrouw keek hem niet aan met het soort schok en ongeloof als de meeste andere mensen, of zelfs met de verbaasde blik die zijn moeder hem had toegeworpen. Dit was eerder een gelaten blik, alsof ze hier vaker mee te maken kreeg dan ze zou willen.

      “Ik begrijp het,” zei ze. “Helaas bevinden we ons niet in de positie om te praten met mensen die hier binnen komen lopen. Als je ons een e-mail stuurt, zullen we het met alle plezier overwegen, maar momenteel…”

      “Kom op, Kevin,” zei zijn moeder. “We hebben het geprobeerd.”

      Tot zelfs zijn eigen verbazing schudde Kevin zijn hoofd. “Nee, ik ga niet.”

      “Kevin, je moet wel,” zei zijn moeder.

      Kevin ging zitten, precies in het midden van de lobby. Het tapijt was niet erg comfortabel, maar dat kon hem niet schelen. “Ik ga nergens heen tot ik iemand kan spreken.”

      “Wacht eens, dat kun je niet doen,” zei de receptioniste.

      “Ik ga nergens heen,” zei Kevin.

      “Kevin…” begon zijn moeder.

      Kevin schudde zijn hoofd. Hij wist dat het kinderachtig was. Maar hij was dertien, en hij kon doen wat hij wilde. Trouwens, dit was belangrijk. Als hij nu naar buiten liep, was het voorbij. Dat kon hij niet laten gebeuren.

      “Sta op, of ik moet de bewaking bellen,” zei de receptioniste. Ze liep naar hem toe en pakte Kevins arm stevig vast.

      Onmiddellijk vestigde Kevins moeder haar aandacht op de receptioniste. Ze kneep haar ogen samen.

      “Blijf met je poten van mijn zoon af.”

      “Zorg dan dat hij opstaat en vertrekt voor ik de politie moet inschakelen.” De receptioniste liet hem los, hoewel dat waarschijnlijk iets te maken had met de blik die zijn moeder haar toewierp. Kevin had het gevoel dat ze nu eindelijk wel een manier had om haar zoon te beschermen, en dat zou ze doen ook, wat het ook kostte.

      “Dreig niet met de politie. Kevin doet niemand kwaad.”

      “Denk je dat we hier niet regelmatig gekken krijgen?”

      “Kevin is niet gek!” schreeuwde zijn moeder op een volume dat ze normaal bewaarde voor wanneer Kevin echt iets verkeerd had gedaan.

      In de volgende minuten werd er meer geruzied dan Kevin wilde. Zijn moeder schreeuwde naar hem dat hij op moest staan. De receptioniste schreeuwde dat ze de bewaking ging bellen. Ze schreeuwden naar elkaar, en de vrouw leek in de veronderstelling te zijn dat zijn moeder in staat was Kevin van zijn plek te krijgen. Kevin hoorde alles met een verrassende kalmte aan.

      Het trok hem mee, en in de dieptes zag hij iets…

      Om zich heen voelde hij de koude duisternis van de ruimte, de flikkerende sterren. De Aarde zag er van bovenaf zo anders uit dat het Kevin de adem benam. Er zweefde een zilverachtig object in de ruimte, slechts een van vele anderen die in de baan om de aarde hingen. De woorden Pioneer 11 waren op de zijkant gestencild…

      Toen lag hij op de vloer van het SETI Instituut. Zijn moeder, en de receptioniste, hielpen hem omhoog.

      “Is hij in orde?” vroeg de receptioniste. “Moet ik een ambulance bellen?”

      “Nee, het gaat wel,” zei Kevin.

      Zijn moeder schudde haar hoofd. “We weten wat er mis is. Mijn zoon is stervende. Dit alles… ik dacht dat het hem zou helpen om te accepteren dat wat hij ziet niet echt is, dat het de ziekte is.”

      Het voelde als verraad, alsof Kevins moeder al langer van plan was geweest om zijn dromen te verwoesten.

      “Ik begrijp het,” zei de receptioniste. “Oké, laten we je omhoog helpen, Kevin. Kan ik iets voor jullie halen?”

      “Ik wil gewoon met iemand praten,” zei Kevin.

      De receptioniste beet op haar lip en knikte toen. “Oké, ik zal zien wat ik kan doen.”

      Zomaar ineens leek haar hele houding veranderd te zijn.

      “Wacht hier. Ga maar zitten. Ik ga kijken of er iemand aanwezig is die in ieder geval met je kan praten, en je misschien kan rondleiding. Hoewel er niet veel te zien is.”

      Kevin en zijn moeder namen plaats. Hij wilde haar alles vertellen over wat hij zojuist had gezien, maar hij kon aan haar gezicht zien dat het haar alleen maar pijn zou doen. Dus in plaats daarvan bleef hij zwijgend wachten.

      Uiteindelijk verscheen er een vrouw. Ze was een jaar of vijftig, gekleed in een donker pak dat suggereerde dat ze het soort vergaderingen had waar casual kleding niet gepast was. Er was iets aan haar dat zei dat ze een academicus was—misschien kwam het door de nieuwsgierigheid waarmee ze Kevin aankeek. Ze gaf zijn moeder een hand, en toen Kevin.

      “Hallo, Kevin,” zei ze. “Ik ben Dr. Elise Levin. Ik ben de directrice van het instituut.”

      “U heeft de leiding?” vroeg Kevin hoopvol. “Over alle buitenaardse zaken?”

      Ze glimlachte geamuseerd. “Ik denk dat dat een beetje overdreven is. Een groot deel van de zoektocht naar buitenaards leven vindt elders plaats. NASA verstrekt data, er zijn een aantal universiteiten bij betrokken, en we huren vaak tijd op de telescopen van andere mensen als dat mogelijk is. Maar inderdaad, ik heb de leiding over dit instituut en de dingen die hier gebeuren.”

      “Dat moet ik u iets vertellen,” zei Kevin. Hij praatte sneller dan hij wilde, in een poging zijn woordje te doen voordat deze volwassene tijd had om over hem te twijfelen. “Er is iets gaande. Ik weet dat het raar klinkt, maar ik zie dingen, er is een soort van aftelling…”

      Hoe kon hij de aftelling uitleggen? Het was niet zoals cijfers, er was geen duidelijk punt dat het einde markeerde. Het was gewoon een vage puls die binnenkwam met het signaal in zijn hersenen, een puls die gestaag, bijna onmerkbaar sneller werd terwijl het aftelde naar iets waarvan Kevin niet wist wat het was.

      “Waarom vertel je me er niet over terwijl we rondkijken?” suggereerde Dr. Levin. “Ik zal je laten zien wat we hier zoal doen.”

      Ze leidde Kevin en zijn moeder door de gangen van het instituut, en om eerlijk te zijn had Kevin gedacht dat het spannender zou zijn. Hij had gedacht dat het minder