Przejęcie. Wojciech Chmielarz

Zazwyczaj podczas takich opowieści czuł tylko irytację – ot, banda buraków chce poczuć dreszczyk emocji. Ale teraz po prostu mówił. Spokojnie, rzeczowo, po kolei. Było dobrze. Aż wreszcie przeprosił i wyszedł znów na taras, żeby zaczerpnąć trochę świeżego powietrza.

      – To było dziwne – odezwała się Ola. Nie słyszał, kiedy podeszła do niego. W dłoni trzymała kolorowego drinka.

      – Co takiego?

      – Szczerze?

      – Szczerze.

      – Wszystko. Byłam pewna, że nie obejdzie się bez awantury. Że w najlepszym razie wyjdziesz stąd zaraz po przyjściu, a w najgorszym zrobisz wielką scenę. A ci tam – wskazała głową na wnętrze mieszkania – będą mieli o czym opowiadać tygodniami. A ty robisz za duszę towarzystwa. Znajomi Adama zaśmiewają się do łez, opowiadając sobie historyjki twoje albo Czarka.

      – Czarka?

      – Ten adwokat, z którym rozmawiałeś.

      – No tak… – Komisarz wzniósł w górę na wpół pustą butelkę i potrząsnął nią znacząco.

      – Zmieniłeś się po tych Krotowicach – stwierdziła.

      – To znaczy?

      Przez kilka sekund szukała odpowiedniego słowa.

      – Urosłeś.

      Uśmiechnął się i wziął łyk piwa.

      – Ktoś chyba chce z tobą porozmawiać – stwierdziła Ola i pokazała palcem na drzwi balkonowe tak, że tylko Mortka mógł dostrzec ten gest. Komisarz zerknął we wskazane miejsce i dojrzał tam stojącą tyłem do niego blondynkę. Całkiem zgrabną zresztą. – Pójdę już.

      Ola wróciła do gości. Chwilę później drzwi od tarasu otworzyły się po raz kolejny. Mortka obrócił się, skinął głową wchodzącej kobiecie i wziął łyk piwa. Nie szukał teraz przygód. Tymczasem blondynka z kieliszkiem wina oparła się o barierkę obok niego. Nosiła długie, ciemne, luźne spodnie, które jednak podkreślały kształt jej pośladków, i białą koszulę, którą rozpięła tak, że wyraźnie było widać rowek pomiędzy jej piersiami.

      – Pan mnie nie pamięta – stwierdziła nagle.

      Mortka wyprostował się.

      – Słucham?

      – Olga Korzeń.

      Spojrzał na nią pytająco. Uniosła wysoko brwi.

      – Mówiłam, że mnie pan nie pamięta. Spotkaliśmy się w styczniu. Pytał mnie pan o aktywa pana Kamerona.

      Nagle ją sobie przypomniał. Maklerka w popielatym kostiumie. Dała mu swoją wizytówkę.

      – Tak. Już wiem.

      – Skąd pan zna Adama?

      – To pani znajomy?

      – Tak. I to bliski. A pański…

      – Chodzi z moją byłą żoną. Jeśli tak to można nazwać, to chyba jest jej chłopakiem.

      Trzy sekundy konsternacji, aż nagle wybuchła śmiechem.

      – Przepraszam – stwierdziła. – Mam do tego talent. Raz po raz pakuję się w jakieś takie totalnie absurdalne sytuacje.

      – Nic nie szkodzi.

      Napiła się wina. Poklepała się dwa razy po piersi, jakby się zakrztusiła.

      – Dałam panu swoją wizytówkę. Myślałam, że pan zadzwoni.

      – Też tak myślałem – powiedział, chociaż to było głupie. Co on właściwie tutaj robił, na tym tarasie, rozmawiając z tą kobietą? – Byłem zajęty.

      – Krotowice?

      – Słyszała pani?

      – Raczej widziałam. Akurat miałam włączony telewizor, kiedy była konferencja prasowa. Dobrze pan wypadł.

      – Dzięki.

      Wypiła resztę wina. Stała z pustym kieliszkiem, przyglądając się komisarzowi uważnie. Aż nagle odwróciła się na pięcie i zniknęła wewnątrz apartamentu. Wróciła po chwili. W dłoni trzymała kartkę i długopis. Napisała coś i wręczyła notatkę Mortce.

      – Może tym razem uda się panu ze mną skontaktować?

      Nim zdążył zareagować, przeszła do salonu. Mortka spojrzał na kartkę. Szybko policzył i skojarzył liczby. Było ich zbyt dużo.

      – To nie jest pani numer telefonu! – krzyknął.

      Wychyliła się tak, że zza drzwi balkonowych wystawała tylko jej głowa. Uśmiechała się zalotnie.

      – Nie. To PESEL. Ale tyle panu wystarczy, prawda?

      Bartosz poprowadził Cristiana do salonu i pokazał, gdzie może usiąść.

      – Chciałbyś się czegoś napić?

      Rumun potrząsnął przecząco głową. Boże, jaką on miał piękną szyję. Równie śliczną miała tylko Monika – jędrną i delikatną. Taką, którą aż chciało się całować.

      – Ładne mieszkanie.

      – Dziękuję.

      Bo było ładne. Bartosz włożył ponad sto tysięcy złotych w jego remont i wyposażenie. To nie był jeden z tych bliźniaczo do siebie podobnych, bezpłciowych nowoczesnych apartamentów budowanych na osiedlach dla ludzi bez stylu i wyobraźni, ale autentyczne mieszkanie w kamienicy: z wysokim sufitem, stuletnimi ścianami i wielkimi oknami, z których widać było rozświetlony brzeg Wisły i migające ostrzegawczymi światłami żurawie budowanego Stadionu Narodowego po drugiej stronie rzeki.

      Cristian poklepał miejsce na kanapie obok siebie. Ale Bartosz był spocony i niemal wyczuwał unoszącą się wokół siebie lepką, kwaśną woń, której nie mogły pokonać żadne perfumy. Nie mógłby teraz usiąść obok tego pięknego mężczyzny. Zbyt wstydziłby się własnej niedoskonałości.

      – Za chwilę, dobrze? Pójdę się odświeżyć.

      – Jasne.

      Cristian uśmiechnął się.

      – Jakbyś zmienił zdanie, w lodówce są soki, woda, jakieś wino – dodał Bartosz.

      Wybrał czyste ubranie i przeszedł do łazienki. Rozebrał się i brudne ciuchy wrzucił do pojemnika. Usłyszał, jak Cristian włącza telewizor. Wskoczył pod prysznic i odkręcił wodę. Stał pod ciepłym strumieniem i czekał, aż woda zmyje z niego cały pot. Może i wyglądał jak prosiaczek, ale teraz będzie przynajmniej czystym prosiaczkiem.

      Drzwi od łazienki otworzyły się.

      – Cześć – powiedział Cristian.

      Już? – zdziwił się Bartosz. Obrócił się i kątem oka zobaczył, jak Rumun ściąga koszulkę. Miał wspaniałe, umięśnione ciało. Wyglądał jak młodzieniec z antycznej rzeźby. Chwilę później poczuł dłonie Cristiana na swoich plecach, barkach, karku. Zadrżał. A wtedy umięśnione ramię zacisnęło się na jego szyi. Jęknął z bólu i nagłego strachu. Wierzgnął, ale słabo. Nie miał siły. Próbował krzyknąć, ale z gardła wydobyło się tylko nieokreślone chrząknięcie.

      – Ciii… Cii… – szeptał mu Rumun do ucha.

      I Bartosz wpadł w ciemność.

      Kiedy otworzył oczy, wciąż znajdował się w swoim mieszkaniu. Próbował się ruszyć, ale wtedy zorientował się, że nie może. Był goły. Stopy miał przywiązane do krzesła. Ramiona skrępowane nylonową liną za oparciem,