O fotografii. Susan Sontag

nie jest przypadkiem smutniejsza od trumny.

      Inwentarz Ameryki musi być antynaukowy, musi być rozszalałą abrakadabrą, pomieszaniem z poplątaniem, w którym grające szafy przypominają trumny. James stwierdza z przekąsem, że „ten szczególny rodzaj efektu skali, w jakiej widzimy przedmioty, jest jedynym efektem, który w całym kraju nie pozostaje w bezpośredniej sprzeczności z radością”. Dla Kerouaca – dla głównego nurtu amerykańskiej fotografii – dominującym nastrojem jest smutek. Za rytualnymi deklaracjami amerykańskich fotografów, którzy twierdzą, że rozglądają się tylko dookoła bez żadnych przedsądów i w przypadkowy sposób robią zdjęcia oraz flegmatycznie rejestrują różne przedmioty, kryje się żałobna wizja utraty.