Powrót Smoków . Морган Райс

na poważne traktowanie. Ojciec ją kochał, wiedziała o tym, nie chciał jednak dostrzec jej prawdziwej natury.

      Kyra najbardziej lubiła trenować właśnie tu, daleko od fortu, na równinach Volis, w samotności. Jako jedyna dziewczyna w bastionie pełnym wojowników, zdążyła się do tego przyzwyczaić. Przychodziła tu każdego dnia, do swojego azylu, wysoko na szczycie płaskowyżu, z którego rozciągał się widok na kamienne ściany fortu. Mogła tu znaleźć odpowiednie drzewa do ćwiczeń, na tyle cienkie, by trudno je było trafić. Świst jej strzał niemal każdego dnia rozchodził się echem po całej wsi; jej strzały nie oszczędziły żadnego drzewa w okolicy, kalecząc pnie bez litości.

      Kyra wiedziała, że podczas treningu łucznicy ojca często celują w myszy. Tu na równinach było ich pełno; na początku ona też tak robiła. Szybko okazało się, że trafienie w ruchomy cel nie stanowi dla niej najmniejszego problemu. Zabijanie żywych stworzeń przyprawiało ją jednak o mdłości. Choć była nieustraszona, wrażliwość nie pozwalała jej na zabijanie zwierząt, bez wyraźnego ku temu powodu. Obiecała sobie więc, że nigdy więcej nie wyceluje w żywą istotę, chyba że będzie niebezpieczna, lub zaatakuje ją. Jak wilcze nietoperze, które pojawiają się nocą i latają zdecydowanie zbyt blisko fortu. Ze strzelaniem do nich nie miała żadnego problemu, zwłaszcza po tym jak jej młodszy brat, Aidan, został ugryziony przez jednego z nich, po czym chorował przez pół księżyca. Poza tym, to były najszybciej poruszające się stworzenia na tym świecie i wiedziała, że gdyby udało się jej trafić choć jednego z nich, szczególnie nocą, znaczyłoby to, że jest praktycznie niezwyciężona. Kiedyś spędziła całą noc przy pełni księżyca strzelając w nie z wieży ojca. O wschodzie słońca podekscytowana wybiegła na pole, i ku swojej radości ujrzała hordy zdumionych wieśniaków, tłoczących się nad ciałami kilkudziesięciu wilczych nietoperzy przebitych strzałami.

      Kyra zmusiła się teraz do skupienia. Odgrywała ten strzał w wyobraźni, obserwowała siebie podnoszącą łuk, odciągającą cięciwę i zwalniającą ją bez chwili zawahania. Wiedziała, że najważniejsze w strzelaniu są momenty jeszcze przed faktycznym strzałem. Zbyt wielu widziała łuczników w swoim wieku, czternastolatków, ciągnących za cięciwę nierówno, zbyt nerwowo. Wiedziała, że ich strzały są stracone. Wzięła głęboki oddech, podniosła łuk i jednym zdecydowanym ruchem odciągnęła cięciwę i wypuściła strzałę. Nawet bez patrzenia wiedziała, że cel został trafiony.

      Chwilę potem usłyszała trzask, lecz patrzyła już w innym kierunku. Szukała kolejnego, jeszcze bardziej ambitnego celu.

      Kyra usłyszała ciche skomlenie przy nodze i spojrzała na Leo, swojego wilka, podążającego za nią jak cień. Dorosły wilk, sięgający jej prawie do pasa, był tak opiekuńczy w stosunku do Kyry, jak Kyra w stosunku do niego. Widok tych dwojga razem nikogo już w forcie nie dziwił. Gdziekolwiek szła Kyra, w ślad za nią podążał Leo. Nie odstępował jej na krok, chyba że jakaś wiewiórka lub królik pojawił się w zasięgu jego wzroku – wtedy potrafił zniknąć nawet na kilka godzin.

      – Nie zapomniałam o tobie, przyjacielu – powiedziała Kyra i sięgnęła do kieszeni po kość z wczorajszej biesiady. Leo złapał ją w zęby i szczęśliwy pomaszerował dalej przy swojej pani.

      Na mroźnym powietrzu oddech Kyry przemieniał się we mgłę. Przewiesiła łuk przez ramię i chuchnęła w skostniałe z zimna dłonie, próbując je nieco ogrzać. Przeszła przez szeroki płaskowyż i rozejrzała się wkoło. Z tego punktu mogła zobaczyć całą okolicę, wzgórza Volis, zwykle zielone, lecz teraz pokryte grubą warstwą śniegu, ziemie północno-wschodniej części królestwa Escalon, otaczające warownię. Z tego miejsca Kyra mogła obserwować wszystko, co działo się na ziemiach jej ojca, dostrzec każdego wieśniaka i wojownika wchodzącego i wychodzącego z fortu. To miejsce miało swój niewątpliwy urok. Lubiła przyglądać się starożytnej, kamiennej konstrukcji fortu, kształtom murów obronnych i majestatycznych wież i zabudowań, ciągnących się niemal bez końca. W całej okolicy nie było wyższych zabudowań niż w Volis. W potężny mur obronny wkomponowana była okrągła wieża, kaplica dla ludu, a dla niej miejsce, na którego szczyt mogła się wspinać, by w samotności obserwować wieś. Kamienny gród otoczony był fosą ze zwodzonym mostem i ziemnym wałem, wzdłuż którego wiodła szeroka droga, chroniona dostojnymi wzgórzami, głębokimi rowami i murami. Miejsce to było godne jednego z najważniejszych wojowników Króla- jej ojca.

      Choć Volis, ostatnia twierdza przed Płomieniami, znajdowało się kilka dni drogi od Andros, stolicy Escalonu, wciąż było domem dla wielu słynnych wojowników dawnego Króla. Było również bezpieczną przystanią, miejscem, które stało się schronieniem dla setek mieszkańców wsi i gospodarstw, którzy żyli w jego obrębie lub w pobliżu jego murów.

      Kyra spojrzała w dół na dziesiątki małych domków z gliny, rozsianych wśród pagórków. Przyglądała się przygotowaniom wieśniaków do nachodzącej zimy i do wieczornego festynu. Fakt, że mieszkańcy czuli się wystarczająco bezpiecznie, aby żyć poza murami grodu, świadczył o ogromnym szacunku, jakim darzyli jej ojca i wiary w jego potęgę. Takie zaufanie do wodza było czymś zupełnie wyjątkowym w Escalonie. W końcu wystarczył jeden dźwięk rogu, by zmobilizować całą armię podległą ojcu do natychmiastowej  ochrony okolicznych mieszkańców.

      Na zwodzonym moście jak zwykle widać było tłumy ludzi – rolników, szewców, rzeźników, kowali, a także wojowników – śpieszących ze wsi do fortu i w drugą stronę. Obręb murów był nie tylko domem dla ludu i miejscem treningu wojowników, był również centrum wymiany handlowej kupców z całego Królestwa. Ludzie każdego dnia rozkładali tu swoje kramy, sprzedając i wymieniając się towarami, myśliwi prezentowali zdobyte w łowach trofea, obwoźni handlarze zachęcali do zakupu egzotycznych przypraw, materiałów lub słodyczy przywiezionych zza mórz. Dziedzińce fortu zawsze były wypełnione jakimś egzotycznym zapachem, czy to egzotycznej herbaty, czy też warzonej strawy. Wśród tych kolorowych kramów Kyra mogła zgubić się na wiele godzin. Jej serce przyspieszyło, gdy w oddali dostrzegła okrągły poligon, Wrota Walk, otoczony niskim murem, na terenie którego wojownicy na koniach ćwiczyli się w sztuce władania lancą. Tak bardzo pragnęła znaleźć się wśród nich.

      W pewnej chwili Kyra usłyszała znajomy głos, dochodzący z kierunku wartowni. Odwróciła się, nasłuchując z uwagą. Tłum zawrzał, a po chwili z jego wnętrza wyłoniło się jej dwóch starszych braci, Brandon i Braxton, ciągnących za sobą Aidana, najmłodszego z ich rodziny. Kyra stanęła jak wryta. Ton głosu jej małego braciszka wskazywał wyraźnie na brak aprobaty dla poczynań starszych braci.

      Kyra przymrużyła oczy, z uwagą obserwując całe zajście. Czuła, jak narasta w niej znajomy gniew, a dłoń zaciska się na łuku coraz mocniej. Wyżsi o głowę bracia trzymali Aidana pod ramiona, wywlekając go poza mury miasta. W objęciach tych dwóch siedemnasto- i osiemnastoletnich drabów, to małe, ledwie dziesięcioletnie chucherko, wyglądało wyjątkowo bezbronnie. Cała trójka była do siebie podobna, mieli doskonale wyrzeźbione szczęki, dumne podbródki, ciemnobrązowe oczy i brązowe falowane włosy, z tym że Brandon i Braxton mieli je krótko przycięte, podczas gdy niesforne kosmyki Aidana wciąż zawadiacko opadały mu na oczy. Ze swoimi blond włosami i jasno szarymi oczami, piętnastoletnia Kyra wyraźnie odróżniała się od reszty swojego rodzeństwa. Była wysoka i chuda, zbyt blada, jak jej mówiono, z wysokim czołem i małym noskiem, obdarzona była wyjątkową urodą, która sprawiała, że mężczyźni coraz częściej nie mogli oderwać od niej wzroku.

      Wprawiało ją to w zakłopotanie. Nie lubiła zwracać na siebie uwagi, zwłaszcza że nie uważała siebie za specjalnie atrakcyjną. Dużo więcej uwagi przykładała do treningów, męstwa i honoru, niż do swojego wyglądu. Chciała być jak jej bracia, przypominać ojca, mężczyznę, którego podziwiała i kochała bardziej niż kogokolwiek na świecie. Za każdym razem, gdy patrzyła w lustro, próbowała dostrzec między nimi jakieś podobieństwa, nigdy jednak jej się to nie udało.

      – Ogłuchliście?! Puśćcie