Wyprawa Gniewomira. Piotr Skupnik

utrzymywać je w miejscu za pomocą wodzy. Moi przyjaciele sięgnęli po miecze. Ja jednak czekałem.

      Po chwili przez wyrwę w płocie wbiegły cztery szare wilki. Piąty, biegnący na czele stadka, był czarny. Zwierzęta podbiegły do nas i poczęły ujadać oraz warczeć, co jeszcze bardziej płoszyło nasze konie, które nerwowo przebierały nogami.

      Za wilkami do osady wkroczyła ludzka postać, niska, krępa, bosa kobieta, odziana w długą, sięgającą kolan koszulę, utkaną z białej wełny. Szła ku nam wspierając się na dębowym kiju, trzymanym w prawej ręce. Kiedy uniosła głowę i spojrzała na nas, zobaczyłem pooraną bliznami twarz oraz charakterystyczne oczy; jedno błękitne jak morze w słoneczny dzień, a drugie czarne, niczym noc. Na głowie miała wianek upleciony z leśnych kwiatów. Jej ciemnoszare włosy przeplatały się z licznymi pasemkami bieli, mimo iż była zaledwie osiem lat starsza ode mnie.

      Na widok mojej przyrodniej siostry Ingwar chwycił wiszący mu u szyi amulet Thora, aby odczynić urok. Jaśko nakreślił w powietrzu znak krzyża, mający ochronić go przed złymi mocami. Tylko ja nie przestraszyłem się wiedźmy. Zeskoczyłem z konia i nie zważając na wilki, podbiegłem do niej. Padliśmy sobie w objęcia.

      − Witaj, Gudrun – rzekłem.

      − Spodziewałam się ciebie, bracie – odparła. – Chodźmy do domu.

      Odwróciłem się do towarzyszy.