Dobra córka. Karin Slaughter

głupotą.

      – Czy Kelly powiedziała ci coś w holu?

      – Nie słyszałem… – Urwał po raz kolejny. – Mówiłem, że tyle się działo.

      Facet został postrzelony i ledwie się skrzywił. Strach na pewno nie zaburzył mu pamięci.

      – Po czyjej jesteś stronie? – zapytała Charlie.

      – Nie ma takiej rzeczy jak strony. Jest robienie tego, co właściwe.

      – Przykro mi, że obalam twoją teorię, Horacy, ale skoro jest to, co właściwe, jest też to, co niewłaściwe. Jako osoba z wykształceniem prawniczym informuję cię, że kradzież narzędzia zbrodni w sprawie o podwójne zabójstwo, a potem okłamanie agentki FBI w kwestii tego narzędzia może sprawić, że wylądujesz po niewłaściwej stronie krat, i to na cholernie długo.

      Huck milczał przez dwie sekundy, po czym odparł:

      – Nie wiem, czy my się w nim znaleźliśmy, ale w kamerach monitoringu jest martwe pole.

      – Przestań mówić.

      – Ale jeśli…

      – Milcz. Jestem świadkiem. Nie mogę być twoim adwokatem. To, co mi powiesz, nie będzie objęte tajemnicą zawodową.

      – Charlotte, ja…

      Zakończyła rozmowę, zanim Huck zaczął pogarszać swoją i tak kiepską sytuację.

      ROZDZIAŁ PIĄTY

      Jak można się było spodziewać, starego mercedesa Rusty’ego nie było jeszcze na parkingu, kiedy zajechała tam Lenore. Charlie widziała w telewizji relację na żywo, jak jej ojciec wychodzi ze szpitala. Do biura miał mniej więcej pół godziny drogi, tyle samo ile one od domu Wilsonów, więc pewnie pojechał okrężną drogą.

      – Rusty jest w drodze. – Lenore poczęstowała Avę tym samym kłamstwem, jakim codziennie częstowała klientów wiele razy w ciągu dnia.

      Ava nie okazała zainteresowania miejscem pobytu Rusty’ego. Patrzyła z otwartymi ustami, gdy brama zamknęła się za nimi bezszelestnie. Przestrzeń najeżona reflektorami i kamerami monitoringu, zakratowane okna oraz trzyipółmetrowe ogrodzenie z drutu kolczastego wyglądały jak sceneria supernowoczesnego więzienia.