Samouczek języka angielskiego w zdaniach do tłumaczenia. Poziom średnio zaawansowany. Karolina Jekiełek

pocztowa,

      wiek (jaki?) szkolny.

      W j. polskim przymiotnik występuje na drugim miejscu, po rzeczowniku. W j. angielskim jest na odwrót:

      postcard,

      school age.

      Podaję ten przykład dlatego, że przed tłumaczeniem każdego zdania należy się zastanowić, kto jest podmiotem, jaka jest forma czasownika, czy czasownik się odmienia, czy dopełnienie poprzedza przymiotnik itd. Może to Cię przeraża, ale uwierz, kierując się tą prostą zasadą zajdziesz daleko.

      Innym przykładem jest najpopularniejszy błąd – kalka językowa. Po polsku pytając ile masz lat? – używam czasownika ‘mieć’. Jednakże w j. angielskim zapytam ‘ile lat jesteś stary’ (dosłowne tłumaczenie) i użyję czasownika ‘być’. Ale o tym w książce.

      Innym częstym błędem jest podwójne przeczenie w języku polskim. W języku angielskim przeczenie pojawia się tylko raz.

      Po polsku powiem: nic nie robię – dwa przeczenia – pierwsze przez zaprzeczenie czasownika ‘być’, a drugie przez słowo ‘nic’. Po angielsku powiem tylko i wyłącznie: ‘robię nic’ lub ‘nie robię czegokolwiek’ – pojawia się tylko jedno przeczenie.

      W języku angielskim również zaimki zwrotne tj. ‘się’, ‘sobie’, nie pojawią się tak często jak w j. polskim, np.:

      Po polsku powiem: Uczę się.

      Po angielsku: Uczę.

      Na zakończenie pragnę Cię uprzedzić o słowie pytającym ‘czy’. W języku polskim właściwie każde pytanie zadajemy poprzez użycie słowa ‘czy’ :

      Czy masz zeszyt?

      Czy widziałeś go?

      Czy będziesz tam?

      Oczywiście ‘czy’ możemy pominąć:

      Masz zeszyt?

      Widziałeś go?

      Będziesz tam?

      Wiemy, że chodzi o pytanie ze względu na pierwszeństwo czasownika oraz intonację. W powyższych przykładach mamy zdania w  różnych czasach. Natomiast w języku angielskim każde pytanie zadajemy poprzez użycie operatora specyficznego dla danego czasu lub struktury gramatycznej. Tylko i wyłącznie dzięki jego formie i miejscu w zdaniu wiemy, o kogo chodzi i o jaki czas.

      Mając podstawowy wzór, odkryjesz, że język angielski jest jak matematyka, wszystko wystarczy odpowiednio podstawić!

      W takim razie zacznijmy od pierwszego tematu…

      Present simple – czas teraźniejszy prosty

      Czas present simple jest czasem podstawowym, którego używamy najczęściej. Dzięki niemu wyrażamy swoje zdanie i mówimy o zwyczajach, nawykach, rutynie oraz harmonogramach.

      Najczęściej używamy czasu present simple z przysłówkami czasu, które określają jak często coś robimy lub nie robimy.

      Czas present simple korzysta z operatora ‘do’ w celu utworzenia pytania i przeczenia. Czasowniki odmieniają się tylko w trzeciej osobie liczby pojedynczej!

      Spójrzmy jak odmienia się czasownik ‘read’ – czytać w czasie present simple.

      Twierdzenie:

      I often read.

      You often read.

      He often reads.

      She often reads.

      It often reads.

      We often read.

      You often read.

      They often read.

      Jak widać na zaprezentowanym powyżej przykładzie, czasownik zmienia się tylko i wyłącznie w trzeciej osobie liczby pojedynczej. Do formy podstawowej czasownika dodajemy końcówkę ‘s’.

      W tym momencie warto przypomnieć sobie sposób tworzenia liczby mnogiej, gdyż takie zasady będą obowiązywać przy zmianie lub braku zmiany końcówki ‘s’ lub ‘es’.

      Zobaczymy na relację – liczba mnoga a czasownik w formie czasu present simple dla trzeciej osoby liczby pojedynczej:

      Prawidłowa i podstawowa zmiana:

      a book – books oraz I read – he reads

      Końcówki syczące s, ss, sh, ch, x, dodajemy ‘es’:

      a bus – buses oraz I watch – he watches

      Do rzeczownika i czasownika zakończonego na ‘o’ dodajemy ‘es’:

      a potato – potatoes oraz I go – he goes

      Jeżeli rzeczownik i czasownik kończy się na ‘y’, zaś ‘y’ poprzedza samogłoska, dodajmy samo ‘s’:

      a toy – toys oraz I play – he plays

      Jeżeli rzeczownik i czasownik zakończone są na ‘y’, zaś ‘y’ poprzedzone jest spółgłoską, wtedy ‘y’ zamieniamy na ‘i’ i dodajemy ‘es’:

      a strawberry – strawberries oraz I study– he studies

      W pytaniu i przeczeniu pojawia się operator ‘do’. Operator wskazuje czas – tutaj, że jest to czas prosty (present simple). Operator poprzez swoje miejsce w zdaniu wskazuje czy jest to pytanie czy przeczenie. Operator jest czasownikiem pomocniczym, ale jest czasownikiem ważniejszym, bo określa rodzaj zdania i czas.

      Zobaczmy:

      Przeczenie:

      Forma pełna = Forma skrócona

      I do not often read. = I don’t often read.

      You do not often read. = You don’t often read.

      He does not often read.= He doesn’t often read.

      She does not often read. = She doesn’t often read.

      It does not often read. = It doesn’t often read.

      We do not often read. = We don’t often read.

      You do not often read. = You don’t often read.

      They do not often read. = They don’t often read.

      Uwaga 1.

      Operator ‘do’, jak wspomniano, jest ważniejszy od czasownika, który niesie ze sobą znaczenie – tutaj znaczenie ma ‘read’, jednakże to do operatora ‘do’ przenosimy ‘s,’ a właściwie ‘es’ ponieważ czasownik ‘do’ zakończony jest na samogłoskę ‘o’.

      He watches TV. – On ogląda telewizję.

      He does not watch TV. – On nie ogląda telewizji.

      Uwaga 2.

      W przykładzie pokazuję, na którym miejscu pojawia się przysłówek czasu, znajduje się on pomiędzy osobą a czasownikiem:

      He always watches TV.

      Nawet, jeżeli jest to przeczenie, to i tak przysłówek czasu pozostaje przed czasownikiem:

      He doesn’t often read.

      Jednak do czasu present simple należy także czasownik ‘to be’, ponieważ dzięki niemu wyrażamy co jakie jest – i to się z chwili na chwilę nie zmienia.

      Jednakże pozycja przysłówków czasu ulega zmianie, pojawiają się one po czasowniku ‘to be’.

      I am always good. – Zawsze jestem dobry.

      He is often late. – On często jest spóźniony.

      Uwaga 3.

      Operator ‘do’ jest czasownikiem pomocniczym, oprócz tego mamy jeszcze czasownik, ‘do’, który ma