(Nie)pamięć. Марк Леви

On tak często o tobie mówi, że czasami mam wrażenie, jakbyś z nami mieszkała.

      – Bo oczywiście już razem mieszkacie…

      – Nie powiedział ci? Cóż, w naszym wieku nie ma czasu do stracenia.

      – To znaczy w jakim wieku?

      Tym razem to Hope zarobiła kopniaka pod stołem.

      – Josh! – oznajmił, nadstawiając Amelii policzki. – Bardzo mi miło.

      Kolejny kopniak pod stołem od Hope.

      – Jaki przystojny młodzieniec! – wykrzyknęła Amelia. – Taka śliczna z was para. Zawsze powtarzam, że ludzie muszą się odpowiednio dopasować.

      – To bardzo uprzejme z pani strony – powiedział życzliwym tonem Josh.

      – Muszę przyznać, że bardzo pani pasuje do mojego ojca.

      – Naprawdę? – zapytała wysokim tonem Amelia. – Sprawiasz mi przyjemność. Tak między nami mogę ci wyznać, że czasem się zastanawiam, czy twój tata nie jest trochę za poważny dla takiej kobiety jak ja.

      – Skąd coś takiego przyszło pani do głowy? Mój ojciec lekarz, pani pielęgniarka, jeśli to nie jest odpowiednie dobranie się…

      – Ależ ja nie jestem pielęgniarką, zajmuję się marketingiem produktów farmaceutycznych!

      Pełne zakłopotania milczenie Hope.

      – Rozumiem – roześmiała się szczerze Amelia – nabrałaś mnie. Twój ojciec mówił, że masz ogromne poczucie humoru.

      – Nie aż takie jak on, ale radzę sobie.

      – A ty, Josh? Co porabiasz? – zwróciła się Amelia do chłopaka.

      Trzeci kopniak, który ponownie zabronił Joshowi wgapiać się tam gdzie nie trzeba.

      – Jestem… studentem neurobiologii.

      Hope pospiesznie nabazgrała coś na świstku papieru i wsunęła go dyskretnie Joshowi pod łokieć. Chłopak spuścił wzrok i przeczytał: „Przez cały czas się jąkaj!”.

      – Co to takiego? – zapytała Amelia, której uwagi nie umknął przechodzący z rąk do rąk liścik.

      – Nic, Hope przypomniała mi, że mam za kwadrans wykład.

      – Ale chyba go sobie odpuścisz, co? – powiedziała dziewczyna, ściskając mu nadgarstek z taką siłą, że aż jej pobielały kłykcie.

      – Wcale bym się nie zdziwiła, gdyby ojciec celowo się grzebał, żebyśmy mogły się lepiej poznać – oświadczyła Amelia, spoglądając przez szybę.

      – Brawo, punkt dla pani. Zna go pani lepiej, niż sądziłam.

      – Nie staram się zdobywać punktów. Wiem, że nie ma żadnego powodu, by młoda kobieta w twoim wieku zaakceptowała tę, która prowadza się z jej ojcem.

      – Młoda kobieta? Naprawdę?

      – Mój ojciec też był rozwiedziony, a ja z zasady nienawidziłam wszystkich, które kręciły się koło niego. Nie będę od ciebie wymagać, żebyś mnie pokochała ani nawet żebyśmy zostały przyjaciółkami, ale gdybyśmy chociaż mogły się dogadać, byłoby…

      – Mój ojciec jest wdowcem!

      – A na czym polega marketing produktów farmaceutycznych? – wtrącił Josh.

      – No cóż, odwiedzam lekarzy, aby im przedstawić nowe leki stworzone w laboratorium, dla którego pracuję. Objaśniam im cuda naszych nowych cząsteczek.

      – Oraz ich skutki uboczne… – dodała Hope.

      – Również. Zresztą często nowe leki wyróżnia to, jak bardzo je łagodzą. Właśnie tak poznałam Sama – ciągnęła Amelia.

      – Skutki uboczne… – rzuciła Hope.

      Wreszcie zjawił się jej ojciec.

      – Nie sposób znaleźć miejsce w tej dzielnicy – rzekł, siadając. – Dlaczego wybrałaś restaurację tak daleko od kampusu?

      – Bez powodu – odparła Hope, świdrując wzrokiem Amelię.

      Sam popatrzył na Josha i zesztywniał.

      – Nie przedstawisz mi swojego przyjaciela?

      – Ależ tak, tato, przedstawiam ci twojego zięcia!

      Sama zatkało, odchrząknął więc, o mało się nie dławiąc.

      – Josh – powiedział chłopak, podając mu rękę. – I proszę się nie martwić, tylko ze sobą chodzimy.

      – Dokąd chodzicie? – dopytywał się ojciec Hope.

      – Do licha, Sam! – skarciła go Amelia. – Gdzie twoje maniery?

      Sam uścisnął Joshowi dłoń i zatopił wzrok w menu.

      – Co tu mają dobrego? Mam nadzieję, że ich kuchnia jest warta takiej długiej drogi – oznajmił.

      – Daniem dnia jest świńska pierś, pychota – palnęła Hope.

      Amelia, która nie pojęła złośliwej aluzji, pożałowała, że nie może jej spróbować, jest wegetarianką, z miłości do zwierząt, wyjaśniła.

      1

      Przeł. Krzysztof Puławski (przyp. tłum.).

      2

      Eksperyment ten przeprowadził Thomas DeMarse na Uniwersytecie Stanowym Florydy.

      3

      Ta skanero-drukarka znajduje się w fazie testów w Wake Forest Institute for Regenerative Medicine pod kierownictwem profesora Anthony’ego Atali.