Faraon wampirów. Bolesław Prus

jego trupie ręce! A ty, Dagonie, wiele możesz pomóc w tej sprawie.

      – Co ja mogę…?

      – Możesz dowiedzieć się od kapłanów, czy był u nich Beroes i czy zawarł z nimi taką umowę?

      – Trudna rzecz! – mruknął Dagon. – Ale chyba znajdę takiego kapłana, który mnie wszystko to objaśni…

      – Możesz też – ciągnął Hiram – na dworze faraona nie dopuścić do traktatu z Sargonem.

      – Bardzo trudno… Ja sam temu nie podołam.

      – Ja będę z tobą, a złota dostarczy Fenicja. Już dziś zbiera się podatek.

      – Sam dałem dwa talenty – szepnął Rabsun.

      – Od kogo ty, Dagonie, chcesz dowiedzieć się o Beroesie i traktacie? – spytał Hiram.

      – Daj spokój, wasza sytość. Niebezpiecznie jest mówić o sprawach tutejszych kapłanów.

      – A czy przez tego kogoś mógłbyś zepsuć ów traktat?

      – Ja myślę… Ja myślę, że trzeba się dogadać z następcą tronu.

      Hiram podniósł do góry rękę i odparł:

      – Następca – bardzo dobrze, bo on zostanie faraonem, może nawet niedługo. Cóż on sądzi o nas wampirach?

      – Jednego z moich wystawił na słońce… Ale potem przestał się gniewać.

      – Jeżeli ty, Dagon, masz wpływ na następcę, to bardzo dobrze – ciągnął Hiram. – Bo jeżeli następca zechce mieć traktat z Asyrią, to będzie traktat, i w dodatku napisany na naszych skórach. Ale jeżeli następca zechce wojny z Asyrią, to on musi wywołać tę wojnę, choćby kapłani przeciw niemu wezwali do pomocy wszystkich bogów nieba.

      – Psyt! – wtrącił Dagon. – Jeżeli kapłani bardzo zechcą, to będzie traktat… Ale może jednak oni nie zechcą… Wiele spraw jeszcze nie jest przesądzonych.

      – Dlatego, Dagonie – mówił Hiram – my musimy mieć za sobą wszystkich wodzów i następcę. Ale jeżeli tylko ty sam będziesz pchał go do wojny z Asyrią, to na nic. Ty powinieneś zrobić tak, ażeby każdy kucharz następcy chciał wojny, każdy fryzjer następcy chciał wojny, ażeby wszyscy łaziebnicy, lektykarze, pisarze, oficerowie, woźnice, ażeby oni wszyscy chcieli wojny z Asyrią i ażeby następca słyszał o tym od rana do nocy, a nawet kiedy śpi…

      – To się zrobi.

      – A znasz ty jego kochanki? – spytał Hiram.

      Dagon zgrzytnął zębami.

      – Najpierwsza z nich to głupie żydowskie dziewczę – odparł. – Inne tylko myślą, ażeby ustroić się, wymalować i pachnidłami namaścić… Ale skąd się biorą te pachnidła i kto je przywozi do Egiptu, tego już nie wiedzą.

      – Trzeba mu podsunąć taką kochankę, ażeby o tym wiedziała – rzekł Hiram.

      – Jedną wampirzycę już miał i oddalił – zauważył gospodarz. – Wolał Żydówkę…

      – Bo Senura nie była dość mądra – skwitował Dagon.

      – Trzeba mu podsunąć najmądrzejszą i najpiękniejszą, jaką mamy…

      – Skąd ją wziąć? – spytał Dagon. – A… mam…! – zawołał, uderzając się w czoło. – Znasz ty Kamę, kapłankę Astoreth?

      – Co? – zdumiał się Rabsun. – Kapłanka świętej bogini Astoreth będzie kochanką Egipcjanina? Ależ to świętokradztwo!

      – Toteż kapłanka, która je popełni, może umrzeć – wtrącił lekko sędziwy Hiram. – Umrzeć dla świata…

      – Żeby nam tylko nie przeszkodziła ta Sara, Żydówka – odezwał się po chwili milczenia Dagon. – Ona spodziewa się dziecka, z którego książę już dziś się cieszy. Gdyby zaś urodził jej się syn, poszłyby w kąt wszystkie inne kobiety.

      – Będziemy mieli pieniądze i dla Sary – rzekł Hiram.

      – Ona nic nie weźmie! – wybuchnął Dagon. – Ta nędzna dziewka nienawidzi wampirów, odrzuciła złoty, kosztowny puchar, który jej sam zaniosłem…

      – Nie ma się czym kłopotać – rzekł Hiram. – Gdzie nie trafi złoto, tam trafi magia. A gdzie nie trafi magia, to jeszcze dostanie się…

      – Nóż… – syknął Rabsun.

      – Klątwa! – rzucił zapalczywie Dagon.

      – Albo trucizna… – dodał Hiram.

      ROZDZIAŁ XII

      Niedaleko miasta Pi-Bast znajdowała się wielka świątynia bogini-karmicielki Hator. W miesiącu Paoni (marzec-kwiecień), w dniu zrównania wiosennego około dziewiątej wieczór, gdy gwiazda Syriusz miała się ku zachodowi, pod bramą świątyni stanęli dwaj podróżni kapłani i jeden pokutnik. Szedł on boso, miał popiół na głowie i zakołatał.

      Po długiej chwili za bramą rozległ się szmer i pytanie:

      – Kto nas budzi?

      – Niewolnik boży, Ramzes – rzekł pokutnik.

      – Po co przyszedłeś?

      – Po światło mądrości.

      – Jakie masz prawa?

      – Otrzymałem niższe święcenie.