ԿՈՐՍՎԱԾ ԲԱՐԴԻՆԵՐ. Рассказ, эссе, две повести, роман, миниатюры. ԼԵՎՈՆ ԱԴՅԱՆ

ենք հյուրասենյակ։ Վեր կաց, արդեն պատրաստ է։

      Ելենան ելավ տեղից, վերցրեց սրճագավաթներն ու շաքարամանը, բարակ մարմնի հեզաճկուն քայլվածքով անցավ հյուրասենյակ և

      թանձր, փրփրուն սուրճը լցնելով փոքրիկ գավաթները, նստեց ողորկված փայլուն սեղանի մոտ:

      – Ստեփանը չզանգեց, – անսպասելի ասաց Ելենան, – գուցե չի էլ զանգելու։

      – Ինչպես թե՝ չի զանգելու, – զարմանք հայտնեց Ամալյան։– Ռաֆայլեն, ախր, պայմանավորվել է հետը։ Բացի այդ, Լեոնիդը նույնպես գալու է։

      – Սուրճս խմեմ, գնամ, – ասաց Ելենան։– Հետո կանցնեմ։

      – Իսկ քեզ ո՞վ է բաց թողնում, որ գնաս, – ձեռքը մտերմաբար Ելենայի ձեռքին դնելով, ասաց Ամալյան։

      Ելենան խորախորհուրդ նայեց Ամալյային։

      – Պետք է քեզ ասեմ, որ դու իմ խորհրդի կարիքը չես զգում, – ժպտաց նա։– Եվ դու ինձ բոլորովին էլ դրա համար չես կանչել…

      – Ինչպես չես ամաչում, Լենա։

      – Իսկ ինքդ կարմրում ես, – բազմանշակի ասաց Ելենան։– Ես հո գիտեմ՝ Ստեփանի համար ես կանչել… Տեսնես ինչի՞ց է, որ մենք այսպես սիրում ենք դրստել ուրիշների ճակատագրերը։ Բայց քոնը բոլորովին ուրիշ՝ երջանիկ մարդու եսապաշտություն է։ Ի միջիայլոց, դա եսապաշտական երջանկություն է։ Իսկ ո՞րն է դրա իմաստը, դու գիտե՞ս։ Դե, լավ, մի կարմրիր։

      – Վերջ տուր, Լենա, լսում ես, հենց հիմա վերջ տուր։

      – Չէ, միևնույն է, պիտի լսես ինձ, – անհողդող շարունակեց Ելենան՝ առարկություն չվերցնող տոնով։– Երջանիկ մարդկանց եսապաշտությունը կայանում է նրանում, որ նրանք անպայման ուզում են երջանկացնել ուրիշներին։ Երբեմն նույնիսկ համառորեն համոզելով։ Դրա համար էլ ես չեմ նեղանում քեզանից։ Միայն խորհուրդ կտայի զգույշ լինել. պատահում է, որ նա, ում այդպես համառորեն ուզում ես երջանկացնել, սկսում է ոտքիդ տակը փորել։ Այդպիսի դեպք արդեն եղել է։

      – Եվ ո՞ւր է նա հիմա։

      – Ո՞վ, – հարցրեց Ելենան, չհասկանալով, թե ում մասին է խոսքը։

      – Նա, ով լավությանը վատությամբ է պատասխանել։

      – Անցյալ տարի խորտակվեց ծովում, – հանգիստ ասաց Ելենան։

      – Եվ շատ էլ լավ դառավ, որ խորտակվեց, – սրտանց արձագանքեց Ամալյան։– Դրանց այդպես է պետք։

      Ելենան ծիծաղեց և ասաց.

      – Չէ, Ամալյա, դու այս աշխարհից չես։ Ես քեզ սիրում եմ հենց այն բանի համար, որ դու այդպիսին ես՝ դյուրահավատ ու սքանչելի։ Իսկ ինչ վերաբերում է ինձ համոզելուն, – շարունակեց նա, – համոզել պետք չէ, չէ՞ որ ես սիրում եմ Ստեփանին, և այն էլ շատ վաղուց, Ամալյա, շատ վաղուց… Այն օրվանից, երբ դեռ հոգին բուն չէր դրել մարմնիս մեջ, – ժպտաց նա։

      Միջանցքում տագնապալից հնչեց հեռախոսազանգը։

      – Ռաֆայել, վերցրու, – ասաց Ամալյան առանց տեղից շարժվելու։

      – Երևի Ստեփանն է, – ուշադրությունը լարելով, սպասողական ասաց Ելենան, ակամայորեն բարձրանալով տեղից։

      Ռաֆայելը վերցրեց լսափողը ու քիչ անից միջանցքում լսվեց նրա ձայնը.

      – Ալլո… Այո, այո, ես եմ։ Լեոնի՞դ… դու այդտեղ ի՞նչ ես անում։ Ի՞նչ։ Պարզ խոսիր, ո՞վ է զոհվել…

      – Ի՞նչ է պատահել, – հյուրասենյակից արագ դուրս գալով միջանցք, վախեցած հարցրեց Ելենան։

      Ռաֆայելը չարձագանքեց։ Ծանր շնչելով, նա լարված լսում էր, հետո ասաց.

      – Լավ, հիմա գալիս եմ։

      – Ռաֆայել,