Nacht Licht. Amy Blankenship

      Chad schudde zijn hoofd en wilde naar binnen lopen toen hij vanuit zijn ooghoek iets blauws zag. Hij keek verbaasd toen hij zijn spijkerbroek op de grond zag liggen en pakte deze snel op, met een vieze blik keek hij naar de mieren die eroverheen liepen.

      Zijn gelukkige blik vervaagde toen hij alle scheuren en gaten zag en zijn ogen werden nog groter toen hij zag dat het kruis er helemaal was uitgetrokken.

      Chad liet de jeans zakken en keek de straat uit: ‘Hond, ik pak je terug.’

Hoofdstuk 2

      Kat was naar voren gelopen om naast het raam te gaan staan. Ze wilde zover mogelijk uit de buurt van Quinn blijven. Ze wilde met haar ogen rollen maar besefte dat die beweging hem alleen maar in haar directe gezichtsveld had gebracht. Ze wenste da Envy hier was. Ze moest echt met een andere vrouw praten… of gewoon een vrouw in het algemeen. Het zou fijn zijn geweest om een beetje een back-up te hebben in dit testosteron op gang brengende gesprek.

      Toen ze door de kamer keek, ontdekte ze dat niet alle hoofdpersonen van de poema-familie aanwezig waren.

      â€˜Waar zijn Micah en Alicia?’ Vroeg Kat, ze wist dat ze erbij wilden zijn… wat het ook was.

      Quinn keek naar Warren met een uitdrukking op z’n gezicht waarvan hij hoopte dat de jaguar tussen de regels door zou lezen en hem zou gaan steunen bij wat hij zou gaan zeggen. “Alicia is al een maand niet thuis geweest van het internaat en we betrekken haar niet bij deze strijd. Het is te gevaarlijk voor meisjes.”

      De uitdrukking op het gezicht van Kat werd steeds donkerder en ze leek er klaar voor om het hoofd van de poema familie uit elkaar te trekken.

      â€˜En Micah?’ Vroeg Warren voordat Kat tijd had om een oorlog te beginnen over die laatste opmerking.

      â€œOnbereikbaar,” door de woede in zijn stem keek iedereen Quinn nieuwsgierig aan. “We hebben het vaak geprobeerd, maar hij neemt zijn mobiele telefoon gewoon niet op.”

      Steven zuchtte diep om Quinns koppigheid en onderbrak hem: ‘Micah is al meer dan twee weken vermist.’

      â€œWat?” Vroeg Warren plotseling erg boos. “Waarom ben je niet bij ons gekomen voor hulp?”

      â€˜Vanwege het stomme dagboek,’ mokte Kat. “Het was duidelijk dat hij bang was dat wij niet konden omgaan met wat erin stond vanwege onze gevoeligheid.”

      Michael schudde met zijn hoofd, hij wist dat hij scheidsrechter zou moeten spelen totdat de twee families hun meningsverschillen hadden opgelost. “Oké, terwijl we bezig zijn met het probleem van de vampiers, zullen we ook opletten voor aanwijzingen voor de verdwijning van Micah.”

      â€œLogica geeft aan dat Micah uiteindelijk vanzelf terugkomt, zoals hij dat altijd doet,” zei Quinn schouderophalend.

      Kat staarde uit het raam, ze was nog altijd witheet. Hoe durfde Quinn te zeggen dat meisjes er niet bij betrokken moeten zijn? Ze konden Alicia erbuiten houden als ze dat wilden, ze moesten het eigenlijk wel omdat ze de jongste was van hen. Maar als ze probeerden haar te stoppen dan kwamen ze voor een grote verassing te staan. Het probleem was nu dat ze zich zorgen maakte om Micah.

      Quinn had hun problemen aan de kant moeten schuiven en hij had ze moeten bellen. Hij wist dat ze ondanks hun verschillen zouden hebben geholpen. Dat hun vaders elkaar hadden gedood… de zonden van hun vaders zouden niet op de schouders van hun moeten vallen.

      Hoewel ze het niet wist, stemde Warren zwijgend in met Kat. Quinn had contact met hen moeten zoeken op het moment dat Micah vermist was. Hij wist heel goed hoe explosief hun meningsverschillen waren tussen de twee broers. Deze meningsverschillen eindigden meestal dat Micah kwaad wegging en dagenlang wegbleef… maar geen weken.

      Steven en Nick hadden door de jaren heen contact gehouden en Nick hield hem op de hoogte van de poema-familie. Als Micah en Quinn ruzie hadden, zou Micah Steven altijd vertellen waar hij heen zou gaan als hij langer als een dag weg zou blijven. Deze keer had Micah bij niemand een bericht achtergelaten, wat kon betekenen dat hij niet zolang weg zou blijven.

      â€œNadat Steven en ik het gevaarlijke nest van vampiers vonden in de kerk, is het beter dat niemand vanavond alleen weggaat. We kunnen beter paartjes maken,” zei Quinn en hij veranderde van onderwerp.

      Steven voelde zich verward toen het beeld van het meisje dat hij die avond had gevonden en weer was verloren, door zijn hoofd flitste. “Ik denk dat ik er vanavond weer heenga om er zeker van te zijn dat de kerk nog steeds schoon is. Misschien hebben we eist gemist.’

      â€˜Ik ga met Steven mee,’ bood Nick aan zodat hij tijd kon doorbrengen met zijn oude ondeugende partner.

      Kat voelde een moment van paniek toen ze nadacht over hoe dit zou gaan aflopen. Michael zou zeker met Kane meegaan, ze wilde sowieso niet met Kane samenwerken omdat hij behoorlijk onstabiel was. Dan bleven Warren en Quinn over.

      â€œIk zal met Warren meegaan,” bood Kat aan.

      â€œNee,” corrigeerde Warren haar. “We hebben ook iemand nodig die de club in de gaten houdt.”

      â€œAlleen omdat ik een meisje ben, wil dat nog niet zeggen dat ik het niet kan,” waarschuwde Kat hen en liep toen kalm de kamer uit.

      Alle mannen in de kamer kropen ineen toen ze zachtjes de deur achter zich dichtdeed.

      â€œVerdorie,” fluisterde Nick. ‘Ik had liever dat ze de deur achter zich had dichtgegooid.’

      Steven en Quinn hadden Kat al een paar jaar niet gezien, maar ze konden zich haar opvliegende temparement nog heel goed herinneren. Een zacht sluitende deur achter een boze Kat was tien keer erger dan dichtgooien. Ze was boos… nee, ze was voorbij het punt van boos zijn. Ze was goed pissig.

      â€˜Ik ga Devon bellen om te vertellen wat er aan de hand is,’ zei Warren en haalde zijn mobiele telefoon uit zijn broekzak. Hij vond het verschrikkelijk om zijn broer dit aan te doen maar als hij niet snel naar huis kwam, had hij misschien niks meer om naar toe te komen. Hij drukte op de snelkeuze toets en liep naar een andere deur die naar de aangrenzende slaapkamer leidde.

      Warren wachtte terwijl de telefoon aan de andere kant maar bleef overgaan. Eindelijk hoorde hij iemand oppakken met een mompelde vloek erachteraan.

      â€˜Wat moet je in vredesnaam van me?’ Vroeg Devon slapjes, maar gelukkig.

      Warren vertelde hem snel wat er was gebeurd sinds zijn vertrek met Envy, pas vierentwintig uur geleden.

      Devon zuchtte: “Verdorie, ik verlaat de stad en alles gaat meteen mis.”

      â€˜Ik geef je een paar dagen, dan moet je echt thuis zijn.’ Zei Warren. “Ik wil ook graag dat je iets voor me doet gedurende die dagen.”

      â€œEn wat is dat?” Vroeg Devon, die nu klaarwakker klonk.

      â€˜Ik wil dat je Kriss vraagt om ons te helpen. Zeg hem dat Dean zich al aangemeld heeft, maar we zullen hem waarschijnlijk ook hard nodig zijn. Als het moet, zorg dan dat Envy Tabatha ervan overtuigd dat we Kriss hier nodig zijn, want van wat ik hoor, als zij terugkomt, zullen de gevallenen volgen.’

      â€œIk zal zien wat ik kan doen,” zei Devon. “Kriss is een vreemde, hij doet zijn eigen ding, dat weet je.”

      Warren knikte, “doet me aan iemand denken die ik ken.”

      Devon grinnikte, ‘oké grote broer, ik kan je alleen geen beloftes maken.’

      â€œIk zie je over een paar dagen hier.” Zei Warren en hing op.

      *****

      Quinn zag Kat in één van de bewakingsmonitoren aan de muur. Omdat iedereen op Warren zat te wachten totdat hij klaar was met bellen, stapte