Maandans. Amy Blankenship

van haar schouder tot in de zijkant van haar hals. ‘Ik was gewoon gemeen,’ fluisterde ze en voelde warmte opborrelen rond haar bekken. Deze kerel was gevaarlijk voor haar zintuigen. Ze wist niet of ze zich moest omdraaien om hem te likken of het op een lopen moest zetten.

      De hoek van Devon’s mond neigde naar een glimlach, maar hij verroerde zich niet. ‘Dus jij tasert jongens zomaar zonder reden?’ Hij rook hoe ze opgewonden werd en al snel zat zijn broek oncomfortabel strak.

      â€˜Nee.’ Envy greep naar een pen en begon het formulier in te vullen. Ze was blij met de afleiding. ‘Alleen jongens die het echt verdienen,’ antwoordde ze, hoewel ze er niet over wilde praten.

      Devon richtte zich volledig op en verzette zich tegen de drang op haar uit de stoel te trekken en voor zich op het bureau te zetten. Hij was haar zijdeachtige haar dat over de achterkant van de stoel hing nu al tussen zijn vingers aan het wrijven.

      Hij bleef stil terwijl ze het sollicitatieformulier invulde en las over haar schouder elk woord mee. Envy Sexton. De clubs van de poema’s en de vampiers kwamen gelukkig niet voor in de uitgebreide lijst van plaatsen waar ze al had gewerkt. Hij wist dat hij er met slechts enkele telefoontjes voor kon zorgen dat ze veel vrije tijd zou krijgen om bij hem te komen werken. Hij was van plan om deze wilde kat met niemand anders te delen.

      Envy werkte het formulier af en maakte aanstalten om recht te staan, maar Devon plaatste zijn handen op haar schouders om haar tegen te houden. Hij greep het papier vlug vast en liep naar de deur.

      Devon reikte naar de deurknop, maar stopte toen. ‘Blijf hier. Ik ben meteen terug met het antwoord.’

      â€˜Hoe heet jij?’ vroeg Envy en vroeg zich af waarom ze het papier niet gewoon zelf aan de eigenaar mocht geven. Misschien kon ze zo zelfs het interview al achter de rug hebben.

      â€˜Devon Santos,’ antwoordde hij en verdween door deur voordat ze hem kon tegenhouden.

      Hij wist dat Nick vlak achter de deur stond te wachten, want hij kon hem ruiken. Hij overhandigde het papier aan Nick en stelde hem van de situatie op de hoogte. ‘We hebben een nieuwe barmeid.’ Hij wachtte terwijl Nick het papier bekeek en wist dat hij naar dezelfde dingen zocht waarop hij zelf al had gecontroleerd.

      Nick was enkele groupies en een vampier, die erin geslaagd waren om de club te betreden, op het spoor gekomen en het had zijn stemming vannacht grondig om zeep geholpen. Hij had een hekel aan vampiers en aan alle mensen die zo stom waren om met hen om te gaan. Omdat hij geen enkele aanwijzing vond die erop wees dat dit meisje met hen in verband kon worden gebracht en omdat hij de opwinding die ze bij haar broer teweegbracht kon ruiken, besliste Nick om Devon zijn eigen zaakjes te laten afhandelen.

      Uiteindelijk gaf hij het formulier terug. ‘Zeg tegen haar dat ze de taser thuis moet laten.’ Nick keek een ogenblik naar zijn broer voordat hij eraan toevoegde: ‘Kat zei dat die kerel die ze getaserd heeft haar vriendje is en dat die gast die hem in de boeien sloeg haar broer is.’

      â€˜Dat vriendje van haar had een pistool op zak. Ik kon het ruiken.’ Devon haalde zijn schouders op terwijl zijn ogen zich tot spleetjes vernauwden. ‘Misschien stelde hij als vriendje niet veel voor.’

      â€˜Je kunt beter voorzichtig zijn met haar.’ Nick schudde zijn hoofd. ‘Als je haar echt wilt, dan ben jij verantwoordelijk om haar onder controle te houden terwijl ze hier is.’ Nick knarste zijn tanden op elkaar toen hij een vleugje vampier rook. Zonder nog een woord te zeggen liep hij weg, terug de trap op naar boven.

      Envy keek nerveus in het rond en zag een lift die ze nog niet eerder had opgemerkt. Een van haar wenkbrauwen ging een beetje omhoog toen ze zag dat er in plaats van een simpele knop een toetsenpaneel had. Ze tikte met de pen op het bureau en vroeg zich af hoe lang ze zou moeten wachten. Ze moest nog steeds zien uit te vissen of Chad Trevor echt gearresteerd had of hem gewoon gedwongen had om de club te verlaten.

      Ze staarde terug naar het bureau en probeerde even aan iets anders te denken. Ze was een geboren speurder net als haar broer, hoewel Chad dat feit probeerde te verdoezelen. De waarheid was dat Chad een geweldige detective zou zijn. Hij vertelde aan iedereen dat hij slechts een gewone politieagent was, maar niets kon verder van de waarheid zijn. Hij stond aan het hoofd van het SWAT-team.

      Ze keek neer naar het papier dat ze zonder te beseffen had vastgenomen. Het was een leveringsbewijs. Haar blik gleed langs de facturatiegegevens naar de naam vanonder. Ze sloeg het blad papier terug neer op het bureau. Devon Santos… godverdomme. Hij was een van de eigenaars en had haar doen denken dat hij slechts een danser was.

      Op dat moment werd de deur van het kantoor opengeduwd en kwam Devon terug binnen. ‘Wanneer wil je beginnen?’

      *****

      Nick haastte zich over de dansvloer en dan de trap op die naar de ingang leidde. Hij duwde de deur met meer kracht open dan nodig was en bekeek een man die voorbij de bewaking probeerde te komen. Omdat de meeste buitenwippers gedaanteverwisselaars waren, konden ze een vampier ruiken zonder dat er uiterlijke tekens waren.

      Het gevoel voor mode van de gemiddelde vampier in deze stad leek beïnvloed te zijn door de goth-gemeenschap. Toch hadden er tijdens de laatste paar maanden een stuk of tien geprobeerd om met zakelijke pakken of in gewone clubkledij binnen te geraken. Dat was de reden waarom ze tegenwoordig zo op geur afgingen in plaats van op voorkomen. Regel nummer een: er mochten geen vampiers naar binnen zonder de toelating van de eigenaar.

      â€˜Wat heb je hier te zoeken?’ vroeg Nick en hij probeerde professioneel te klinken omwille van het menselijke publiek. De man hield zijn hoofd schuin en lachte op een ziekelijke manier waardoor Nick’s maag zich omkeerde.

      â€˜Ik zou graag naar binnen gaan,’ zei Raven terwijl zijn pupillen groter werden en hij al zijn krachten aanwendde om iedereen te te beïnvloeden die vatbaar was voor de dwangspreuk van de vampiers.

      Nick bekeek hem van kop tot teen. De kerel had zwart haar dat over zijn gezicht hing met fluoroze puntjes. Hij was jong, waarschijnlijk nog niet eens vijfentwintig, met een zeer bleke huid en zware eyeliner rond zijn ogen. Zijn lippen waren met zwarte lippenstift opgedaan en zelfs zijn nagels waren zwart geverfd.

      â€˜Het spijt me, mijnheer…’ Nick stond stokstijf en keek naar elke beweging van de vampier. Grootte en leeftijd deden er niet toe; vampiers waren gevaarlijk en mochten nooit worden onderschat.

      â€˜Raven, mijn naam is Raven,’ antwoordde de man. Hij vroeg zich af hoe ver je een jaguar kon uitdagen.

      â€˜Sorry Raven, we zitten vol,’ legde Nick uit terwijl hij met zijn vingers de tweeloops omklemde die diep in de zak van zijn leren vest zat. Het pistool bevatte uitgeholde zilveren kogels die gevuld waren met wijwater. Zijn lippen vertrokken zich tot een sadistische glimlach toen hij het houten lemmet van het uitbeenmes voelde dat aan zijn onderarm was vastgemaakt.

      â€˜Waarom staan al deze mensen dan nog steeds in de rij?’ vroeg Raven. Hij zag hoe de gouden tint in de irissen van de jaguar zich begon te verspreiden.

      Nick glimlachte maar het voelde aan alsof zijn tanden over elkaar schuurden. ‘Ze hebben gereserveerd.’

      Raven’s ogen blonken in het gedempte licht en zagen er even uit alsof ze onheilspellend gloeiden door een innerlijk vuur. Nick liep de drie treden af tot op straatniveau en zette zichzelf tussen Raven en de mensenmenigte. Toen boog hij zich naar Raven’s oor toe.

      â€˜Ga nu weg, vampier,’ fluisterde hij met een koude kalmte terwijl hij de punt van de houten dolk tegen Raven’s ribben drukte zonder dat iemand het kon zien, ‘je komt er niet in.’

      Nick richtte zich op en vouwde zijn armen voor zich zodat het slechts een snelle ruk zou vereisen om hem met de dolk te steken. ‘Het spijt me, mijnheer, geniet nog van de avond.’

      Raven glimlachte terug, deze kleer bijna gemoedelijk. ‘Oh, dat ben ik van plan.’

      Hij draaide