Ορδεσ. Stephen Goldin

Ο Εισαγγελέας, παραμέρισε με ευγένεια το πλήθος των εκπροσώπων του Τύπου, για να φτάσει στη μεριά του Σερίφη. Ο Χάουαρντ Γουίλζι ήταν ένας ψηλός, αφύσικα αδύνατος άνδρας, με μία απαίσια μύτη σαν γεράκι και υγρά μάτια, τα οποία πάντα φαίνονταν έτοιμα να δακρύσουν. Ήταν Εισαγγελέας, κυρίως, επειδή ήταν ανίκανος να πετύχει στην ιδιωτική άσκηση της δικηγορίας.

      «Πάμε στο γραφείο σου», είπε όταν έφτασε το Σερίφη.

      Πίσω στο, συγκριτικά, ήρεμο γραφείο του, ο Μάσκεν ένιωσε πολύ πιο άνετα. Ήταν σαν η αγριόγατα που είχε πέσει πάνω στην πλάτη του, να είχε αποδειχθεί ότι ήταν, τελικά, απλά ένα λούτρινο παιχνίδι. Η υποχώρηση της πίεσης ήταν μία ευλογία. Ο Γουίλζι, από την άλλη, ήταν νευρικός. Είχε βάλει ένα τσιγάρο στο στόμα του, προτού καν ο Μάσκεν του προτείνει να καθίσει. «Λοιπόν, Χάουαρντ» είπε ο Σερίφης, προσπαθώντας να πάρει πρόσχαρο ύφος, «χρειάζεται να ρωτήσω τι σε έφερε ως εδώ, τόσο νωρίς το πρωί;»

      Ο Γουίλζι είτε δεν άκουσε την ερώτηση είτε την αγνόησε. «Δε μου αρέσουν όλοι αυτοί οι δημοσιογράφοι», είπε. «Μακάρι, να μην τους είχες μιλήσει. Είναι τόσο δύσκολο, να ξέρεις τι είναι σωστό να πεις, σήμερα. Μία λάθος λέξη και το Ανώτατο Δικαστήριο, θα αλλάξει όλη την απόφαση».

      «Νομίζω ότι υπερβάλλεις λίγο».

      «Μην είσαι τόσο σίγουρος. Και, σε κάθε περίπτωση, όσο περισσότερα λες, τόσο πιο πολύ προκαταλαμβάνεις τους μελλοντικούς ενόρκους».

      «Ίσως. Αλλά, έστω κι έτσι να είναι, τι άλλο μπορούσα να κάνω;»

       «Θα μπορούσες να έχεις αρνηθεί να κάνεις το οποιοδήποτε σχόλιο. Να έλεγες απλά: Επεξεργαζόμαστε την υπόθεση και θα σας ενημερώσουμε, όταν τελειώσουμε. Να έμενες σιωπηλός, μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα».

      Η σκέψη αυτή δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό του Μάσκεν. Αντέδρασε παρορμητικά, έχοντας ένα μικρόφωνο να κραδαίνεται μπροστά στο στόμα του: μίλησε. Το όλο μαρτύριο θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί με τις λέξεις «κανένα σχόλιο», μόνο που εκείνος δεν τις σκέφτηκε. Αναρωτιόταν τι θα έκανε ο περισσότερος κόσμος, υπό αυτές τις συνθήκες. Ήταν μεγάλο πράγμα που η τηλεόραση και ο Τύπος κατέφευγε σε αυτούς – σε ανθρώπους που διαφορετικά δε θα άρθρωναν λέξη, νιώθοντας υπεύθυνοι προς τους προς τους άλλους, για να τους βοηθήσουν στη διάδοση των ειδήσεων.

      Ανασήκωσε τους ώμους. «Τώρα είναι πολύ αργά, για να κάνω κάτι γι’ αυτό. Ας ελπίσουμε ότι δε θα πλήξει πολύ άσχημα το σκοπό μας. Τώρα, για τι πράγμα ήθελες να μιλήσουμε;»

      «Πριν λίγα λεπτά, είχα ένα τηλεφώνημα από τον Γουέσλι Στόουναμ». Ο τρόπος που είπε εκείνες τις λέξεις, ακούστηκε στο Μάσκεν σαν το τηλεφώνημα να προερχόταν από έναν φλεγόμενο θάμνο. Ο Εισαγγελέας ήταν ένας άντρας που ήξερε τις ελλείψεις που είχε στη ζωή και συνειδητοποιούσε ότι, χωρίς αυτή τη θέση στο Δημόσιο, ήταν μία αποτυχία. Κατά συνέπεια, το να κρατήσει τη δουλειά του ήταν πρωταρχική έννοια στο μυαλό του, συνεχώς – ειδικά όταν του τηλεφωνούσε ένας άνδρας, του οποίου η ισχύς στην Κομητεία, αυξανόταν τόσο γρήγορα.

      «Τι είχε να πει;», ρώτησε ο Μάσκεν.

      «Ήθελε να ξέρει αν έχουν γίνει συλλήψεις για τη δολοφονία της γυναίκας του».

      «Θεέ μου! Ακόμη κι εγώ έμαθα για τη δολοφονία,