Кетменчиден элчиликке чейин. Улукбек Чиналиев

менен анча чоң эмес ташты жылдырып, анын артында жашынып турган чаянды таап, ошол замат жеп алганына күбө болгом. Жылдыздарга карап жатып, балдар күмүш жолду байкашчу. Байыркы кезден аны Саманчынын жолу деп аташчу. Анда жыбыраган калың жылдыздардын ар бир чаңчасы көрүнүп турчу. Ошентсе да, Саманчынын жолунун түпсүз тереңдигине көз карашың чөгүп кетер эле.

      Атамдын бай-дөөлөттүү Кетмен-Төбө өрөөнүнүн кылымдардан берки окуяларын, кыргыздын аңыз-кепке айланган жеңилбес баатыры Манастын жүрүштөрүн жана болгон окуяларды айтып бергендери бизди алдейлеп, кантип уктап калганыбызды билбей калар элек. Балдарын уйку жетелеп баратканын билгенден кийин атам сөзүн токтотчу беле, же атайылап кызыктуу жеринен токтоп калган кезде биздин “анан?” дегенибизди жоопсуз калтырбаш үчүн, канчага чейин сүйлөчү эле, азыркыга чейин билбейбиз. Мүмкүн ал бул окуяларды унутуп калбайын деп же дагы майда-чүйдөсүн толуктаганга, өзү үчүн кайталачу болуш керек. Ошондогу бизге жана биз курактуу балдардын баарына эле ата деген дүйнөдөгү акылмандыктын баарын өзүнө жыйып турган, баарын билген адамдай сезилерин айтуу деле ашыкча болор.

      Таң заардан куштардын сайраганынан ойгонгонубузда атам жок болор эле, бизди ойготпой, талаага кетчү. Андан кийин биз анын артынан, дыйкандын мээнеттүү ишине жөнөчүбүз. Дээрлик адам чыдай алгыс шарттарда ата-энемдин жана улуу агаларымдын жардамы менен үй-бүлөбүз кыйынчылыкка туруштук берип, бул сыноолордон татыктуу өтүп, мурдагыдан да ынтымактуу, бекем болуп калдык.

      Биртуугандар. Биринчи катар: Менин келинчегим Светлана кызыбыз Ирина, уулубуз Владимир, атам-апам жана Тариэлдин колуктусу Светлана уулу Марат менен. Экинчи катар: Улукбек, Автандил, Тариэл, Сергей.