Κριτήριο Λάιμπνιτς. Maurizio Dagradi

έγινε ανυπόφορο για εκείνον, έτσι του ήρθε μία ιδέα.

      Σκέφτηκε ότι, ως καθηγητής Φυσικής που ήταν, θα μπορούσε να κατασκευάσει μία μηχανή, που θα ήταν σε θέση να καίει στη στιγμή το γκαζόν, πάνω από ένα συγκεκριμένο ύψος, δίνοντας ένα αποτέλεσμα παρόμοιο με το κούρεμα της μηχανής.

      Ο Ντρου πίστευε ότι τοποθετώντας μία ικανοποιητική ποσότητα αγωγών στο γκαζόν και δημιουργώντας ένα ηλεκτρικό πεδίο υψηλής τάσης, που να ξεκινά, ας πούμε από τα πέντε εκατοστά πάνω από το γρασίδι, αυτό θα κοβόταν κατά ένα συγκεκριμένο μήκος, διατηρώντας το ίδιο αποτέλεσμα με το κόψιμο της μηχανής του γκαζόν.

      Δεν λάμβανε υπόψη, αφελώς, ότι στην αδελφή του δε θα ξέφευγαν τα σημάδια καψίματος στις κορυφές του γρασιδιού κι έτσι, εκείνος θα έπρεπε να επιστρέψει στη μηχανή του γκαζόν, όπως πάντα.

      Παρόλα αυτά, από όλο αυτό γεννήθηκε η συσκευή που βρισκόταν πάνω στον πάγκο του εργαστηρίου.

      Αν ήξερε μόνο ότι «η φίλη από το Λιντς», την οποία, εδώ και λίγο καιρό, επισκεπτόταν η Τιμορίνα τις Κυριακές και, κάποιες φορές, για όλο το Σαββατοκύριακο ή και ως τη Δευτέρα, ήταν ένας συμπαθητικός μεσήλικας άντρας, ο οποίος εκείνη τη δεδομένη στιγμή, έκανε μία ξεχωριστή γυμναστική με την αδελφή του, σε ένα ημίδιπλο κρεβάτι!

Κεφάλαιο IV

      Ο Μαρρόν ξύπνησε νωρίς, την αυγή. Κανονικά, τα πρωινά δεν είχε καμία δυσκολία να ξυπνήσει και, παρά το γεγονός ότι, κάποιες φορές, η κούραση της νύχταςδεν είχε φύγει. Έμεινε, όμως, λίγο ακόμη στο κρεβάτι, για να ζυγίσει στο μυαλό του αυτό που είχε συμβεί, και άρχισε να αναρωτιέται πού είχε στείλει η συσκευή το υλικό που είχε εξαφανιστεί. Ίσως σε μία ιαπωνική παγόδα; Ή σε μία έρημο στην Αυστραλία; Ή ίσως σε κάποιο μακρινό αφρικανικό χωριό;

      <Μπα! Αν υπάρχει τρόπος να ανακαλυφθεί, θα ανακαλυπτόταν!>, συμπέρανε φιλοσοφικά.

      Κατέβηκε στην κουζίνα και βρήκε τον Ντρου, που ετοίμαζε ένα πλούσιο πρωινό για δύο.

      Χαιρετήθηκαν και όρμησαν με όρεξη στα αυγά με μπέικον, τα οποία συνοδεύονταν από ένα ωραίο τσάι.

      Κατά τη διάρκεια του γεύματος, μίλησαν λίγο, καθώς ο χρόνος πίεζε.

      Όταν τελείωσε το πρωινό, ο Ντρου τηλεφώνησε στη Γραμματεία του Πανεπιστημίου, για να ειδοποιήσει ότι θα αργούσε.

      Ο Μαρρόν, αντίθετα, εκείνο το πρωί δεν είχε μαθήματα, οπότε ήταν ελεύθερος.

      Ετοιμάστηκαν και βγήκαν.

      Πρώτα, πήγαν σε ένα συμβολαιογράφο, φίλο του Ντρου. Μετά από σύντομη επεξήγηση, ο συμβολαιογράφος, άρχισε να ετοιμάζει ένα έγγραφο, με το οποίο δήλωνε ότι με αυτά τα δεδομένα, οι κύριοι Λέστερ Ντρου και Τζόσουα Μαρρόν είχαν ανακαλύψει έναν νέο φυσικό φαινόμενο, το οποίο περιγραφόταν εν συντομία, και ότι αυτό το φαινόμενο παράχθηκε από μία συσκευή την οποία κατασκεύασε ο Ντρου και τη ρύθμισε κατάλληλα ο Μαρρόν. Ο γάτος δεν αναφερόταν στο έγγραφο αυτό.

      Μετά από τις απαραίτητες υπογραφές, οι δυο τους ξαναμπήκαν στο αυτοκίνητο και ο Ντρου οδήγησε ως το πάρκινγκ, κοντά στο γραφείο του Πρύτανη.

      Ζήτησαν να τους αναγγείλουν και λίγα λεπτά μετά, έμπαιναν.