Сэрца мармуровага анёла (зборнік). Людміла Рублеўская

вернешся да мяне! Хто яшчэ будзе з табою так нянькацца? А паперы, прабач, я пакіну сабе.

      – Чаму? – разгубілася Магда.

      – Таму што напачатку імі павінны заняцца адпаведныя органы. А то налятуць зараз усялякія энтузіясты з хвосцікамі…

      Кастусь неўразумела паспрабаваў усміхнуцца.

      – Марк, ты жартуеш?

      – Мне не да жартаў, як ты мог бы здагадацца. Кастусь збялеў.

      – Гэта… гэта подла!

      Магда ўмаляла:

      – Марк, дарагі… Я разумею, гэта тваё самалюбства… Але столькі жанчын мараць пра такога мужчыну, як ты! Ты для мяне проста занадта добры. Я не падманвала – я проста не ведала, што такое каханне. Прашу, не рабіся ворагам. Ты ж не хочаш сапраўды перадаць паперы майго дзеда гэтым…

      – Не толькі хачу, але і павінен, – важка, нават насмешліва сказаў Марк і рушыў да аўтобуснага прыпынку.

      – Стой! – кінуўся ўслед Кастусь. – Аддай рукапіс!

      – Забяры, падонак, як забраў маю нявесту! – Марк раптам зрабіў рэзкі рух рукой, і Кастусь сагнуўся напалам, хапаючы ротам паветра. Але зноў дагнаў Марка…

      Яшчэ хвіля, і яны ўдвух пакаціліся па зямлі… Марк падмяў пад сябе хлопца і біў з такой злосцю, што Магда падумала – заб'е… Але вось наверсе – Кастусь…

      – Магда! Дыпламат!

      Дзяўчына кінулася да Маркавага чамаданчыка, паспрабавала адкрыць…

      Проста ля іх спынілася міліцэйская машына. Трое здаровых міліцыянтаў расцягнулі ваякаў.

      – Супакоіцца! Вашы дакументы! Марк дастаў з задняй кішэні нагавіцаў чырвоную кніжачку, разгарнуў… Міліцыянт, што трымаў Ялецкага за каршэнь, адышоўся і разам з двума саслужыўцамі ўзяў пад казырок.