Анамалія (зборнік). Алесь Бычкоўскі

прапанаваў доктар.

      – Сустракацца з фюрэрам?

      – Так, – абрадваўся доктар. – Вы абгрунтуеце развіццё Рэйха з пазіцыі вашай эпохі, распавядзеце пра будучую славу Германіі і арыйскай расы, і я гарантую, вы станеце лепшым сябрам Гітлера і Гімлера!

      Вацлаў пакратаў далонню галаву, правяраючы, ці не паехаў дах. Ніколі ў жыцці тэрарысты не прад’яўлялі ТАКІХ патрабаванняў заложніку.

      – Дазвольце спытаць, – Кравец перавёў дых. – На якім вы свеце?

      – А вы? Вы ўсведамляеце, дзе зараз знаходзіцеся?

      Вацлаў раззлаваўся. Яго раздражняла, што злодзеі або фанатычныя вар’яты, або прыкідваюцца імі.

      – Людскіх патрабаванняў у вас часам не знойдзецца? Там, вызваліць таварышаў з турмы, спыніць забруджванне навакольнага асяроддзя, прадставіць чамадан долараў і самалёт, ці іншае.

      – Шкада, – коратка сказаў, нібы адрэзаў Зільге. – Да паразумення нам далёка. У размову ўключыўся групенфюрэр.

      – Дазвольце мне, – папрасіў ён доктара Зільге, потым падсунуў Вацлаву планшэт з маршрутам разведчыка. – Што гэта за карта?

      “Чытаць не ўмееце, на некалькіх жа мовах”, – падумаў Кравец.

      – Частка плану сумесных тактычных вучэнняў войскаў паўночна-атлантычнага альянса і аб’яднаных сіл Усходняй Еўропы і Расіі. Прыглядзіцеся, вы ў надзейных цісках.

      Лутцэ пераглянуўся з доктарам.

      – Вы ўсур’ёз лічыце, Зільге, наш палонны прыляцеў з будучыні?

      – Упэўнены, групенфюрэр.

      – Дык на чым ён прыбыў?

      – Вось і спрабуем высветліць…

      Пакуль афіцэры размаўлялі, Святлана хуценька перакінулася з Вацлавам некалькімі словамі.

      – Не разумею, аб чым размова, таварыш Кравец, але вы ў сур’ёзнай бядзе.

      – Сам бачу.

      – Я паспрабую вас вызваліць, а вы дапамажыце мне адсюль уцячы.

      – Згодны. Тэрарыстаў шмат?

      – Калі маюцца на ўвазе карнікі, у райцэнтры іх атрад, але ёсць яшчэ паліцаі. Яны яшчэ горш.

      – Хто яны насамрэч?

      – Паліцаі з нашых, вядома, а вось эсэсаўцы з Германіі.

      Вацлаў застагнаў, апусціўшы вочы долу, і ледзь стрымаў мацюкі.

      – Пачакайце! – здагадаўся Зільге. – Я бачу вырашэнне праблемы. Гэты чалавек з будучыні звычайны салдат! Гер Лутцэ, ды ён сам не цяміць, як сюды патрапіў!

      Доктар вельмі ўзрушыўся.

      – Паслухайце, – ён звярнуўся да Вацлава. – Мы не патрабуем звышнатуральнага. Адкажыце, вы калі ішлі па лесе, сустракалі дзіўны туман, рэзкі, густы, зусім без вільгаці?

      – Так, – згадзіўся Кравец.

      – Вось яно, – доктар плескануў далонямі. – Анамалія, шаноўны Лутцэ, разрыў у часе. Скажыце, вы зможаце нас правесці на тое месца заўтра?

      Зладзеі самі просяцца ў капкан. А раз так, ён зможа прывесці вар’ятаў да сваіх. У сэрцы Кравец парадаваўся.

      – Згодны, – Доктар задаволена пацер рукі.

      – Зільге, я слабы ў вашай навуцы, – пачаў групенфюрэр. – Мяне адольвае здаровы скепсіс. Вы ўпэўнены ў выніках паходу, адкажаце за бяспеку людзей?

      Вочы доктара ліхаманкава