Каханні. Дваццаць рэальных гісторый. Ніна Лістота

прастору на роўныя кавалкі. Было дзіўна, што дрэвы займаюць так шмат месца ў гэтым вялікім горадзе. Яны паўсюль. І калі азірнуцца назад, і калі ўгледзецца далёка наперад.

      – Паглядзі, якія цікавыя пабудовы з чырвонай цэглы там, ― Вадзім паказаў Насці невялікія каляровыя плямкі пасярод зеляніны. ― Пэўна, гэта нейкія старыя дамы. Падобныя да тых, што на вуліцы Кастрычніцкай. Дзіўна, чаму я іх ніколі раней не бачыў?

      – А давай сходзім і паглядзім, што там? ― прапанавала Насця.

      Кола агляду нарэшце апусціла іх на зямлю. І маладыя людзі адразу пакрочылі ў кірунку невядомых пабудоў. Спрабавалі адшукаць іх ужо на зямлі.

      Муры з чырвонай цэглы аказаліся абнесенымі вялікім плотам.

      – Пэўна, там размяшчаецца нейкая вытворчасць, ― заўважыў Вадзім. ― Але нас гэта не спыніць.

      Яны амаль цалкам абышлі плот, калі нарэшце заўважылі, што брамка ў адным месцы прылягае не вельмі шчыльна.

      – А вось і лаз, ― узрадаваўся хлопец. ― Хадзем за мной.

      Вадзім прабраўся праз невялікую шчыліну. Дзяўчыне нічога не заставалася, як рухацца следам за ім.

      Зблізку дамы аказаліся надзвычай велічнымі. Адметная кладка, месцамі зробленая адмысловым узорам. Яркабарвовыя магутныя сцены і не думалі развальвацца пад уплывам часу. Было бачна, што ўзводзілі іх, арыентуючыся не на адно дзесяцігоддзе.

      Маладыя людзі зайшлі ўнутр адной з пабудоў.

      – Вох, якая велізарная прастора, ― захоплена казала Насця. ― І такія адметныя загагуліны, перакрыцці, зірні!

      – Я вельмі добра ўяўляю, як тут магла б размясціцца якая-небудзь выставачная зала. Як у ЦЭХу, напрыклад, ― адгукнуўся Вадзім. ― Вельмі маляўнічае месца.

      Яны прайшлі яшчэ некалькі вялікіх плошчаў. Затым натрапілі на іншы, не такі вялікі будынак, падняліся па вузкай лесвіцы. Пачалі блукаць па невялічкіх пакоях. Сцены яшчэ захоўвалі ранейшыя колеры ― сіні, ярка-жоўты, ружовы. У адным месцы ўсё было абліцавана пліткай. У другім куце валялася старая радыёла. То тут, то там ляжалі раскіданыя стосы паперы ― асабістых спраў, кніг па электроніцы, табліц з формуламі.

      – Верагодна, тут калісьці было адміністрацыйнае памяшканне, ― рэзюмаваў Вадзім. ― І засядалі ў ім тыя, хто кіраваў рабочымі.

      – А з гэтых картачак можна даведацца сапраўдныя імёны працаўнікоў. Так цікава! ― усхвалявалася Насця.

      Яны спусціліся ўніз і пайшлі далей па тэрыторыі.

      – Маладыя людзі! Што мы тут робім? ― яны пачулі за спінай грувасткі, як цяжкая валізка, голас.

      Першай рэакцыяй парачкі было жаданне хутчэй збегчы куды-небудзь. Але Вадзім усё-такі выкарыстаў іншую тактыку:

      – Я пішу дыпломную працу па гісторыі закінутых менскіх пабудоў. Вось і зайшлі, каб сабраць матэрыял з натуры.

      – Вельмі правільнае месца выбралі, ― адгукнуўся малады мужчына. Ён быў апрануты ва ўсё чорнае і меў добры спартовы склад цела: ― Гэты завод будавалі яшчэ пры цары. Яму ўжо больш за стагоддзе. Але ўсё добра захавалася.

      – А што тут цяпер размяшчаецца? ― пацікавіўся Вадзім.

      – Некаторыя