Каханні. Дваццаць рэальных гісторый. Ніна Лістота

а? Чаму я раствараюся ў бясконцым мігценні, як матылёк, што здаўся і не хоча больш ляцець? Уратуй мае крылы. Выпусці на волю. Пакуль я не згубіла з табой сябе…

      Гэта былі звычайныя гатычныя лаўкі ў такім сабе, без прыўкрас, пахмурным парку. Доўгавалосая стракозка ў цёмным плашчы пераскоквала з адной на адну. Яна трымала за руку доўгага, такога ж светлага, як і сама, багамола ў скураной куртцы. Прагаворвала лічылку, ступаючы на кожную новую лаўку. Сама смяялася ўласным дасціпным жартам.

      Багамол крочыў, згублены дзесьці ў сваіх думках, ― як здаць апошні іспыт, па якім не мае ніводнай адзнакі, як паведаміць бацькам, што яго пазбаўляюць стыпендыі пасля паўгода вучобы?

      «Вось вар’ятка! Чаго яна скача, як той конік, па лаўках?» ― абурана сказаў адзін з мінакоў, верагодна жукнасарог, свайму сябру, разглядваючы стракозку. Але раптам убачыў знаёмца, які трымаў яе за руку:

      – О, Багамолаў, Кастусь, здароў быў! ― звярнуўся да таго жук-насарог, ён жа Макс.

      – Прывітулі. Даўненька вас не бачыў. Як маецеся?

      – Ды нармалёва. Праўда, не ведаем, як вечар прабавіць. Думаем на вышку схадзіць. Пайшліце з намі.

      – А што, можна, ― багамол запытальна глянуў на стракозку і прадставіў яе: ― Пазнаёмцеся, мая сяброўка, Агатка.

      – Файная ідэя, пойдзем! ― падтрымала тая і спырхнула з лаўкі.

      Шлях да вышкі быў няблізкі. Колішняя сушылка для збожжа, пабудаваная блізу хлебнага камбіната, стаяла за горадам і цяпер была закінутая. Бетонная грамадзіна тырчэла адна пасярод поля. Роўныя перакрыцці, металічныя лесвіцы ― сапраўдная аскетка, нічога лішняга ў канструкцыі.

      Далягляд сягаў далёка наперад. І чым вышэй узбіраешся, тым болей можна было заўважыць. Але залазіць на апошнія паверхі асмельваліся хіба што самыя адчайныя. Парэнчаў не было. Ад неверагоднай вышыні магла закруціцца галава.

      Гэта месца любілі многія нефармалы горада. І вольныя студэнты, ахвочыя збегчы з лекцый і праседзець іх тут.

      – Вох, на самы верх не пойдзем, таварышы. Прапаную спыніцца, ― азвалася Агатка, калі яны пераадолелі некалькі металічных і бетонных пралётаў.

      Іх кампанія размясцілася на перадапошнім паверсе. Калі хтосьці рызыкаваў стаць на край бетоннай столі-падлогі і зірнуць уніз, перад вачыма ўсё нібы плыло.

      – Калі ласка, не падыходзь так блізка, тут вышыня! ― спужалася Агатка, гледзячы на аднаго з сяброў. ― Не хачу прыносіць кветкі на тваё пахаванне.

      Той, нібы жартуючы, зрабіў яшчэ адзін невялікі крок, нахіліўся.

      – Не хвалюйся, усё будзе добра, ― сказаў юнак, яшчэ колькі імгненняў гуляючыся з вышынёй, а пасля вярнуўся на сярэдзіну пляцоўкі.

      Кампанія расселася на пустых пакрышках, якія валяліся тут жа. Іх прыцягнуў сюды хтосьці з заўсёднікаў вышкі.

      Навокал згушчаўся змрок. Вязкія прыцемкі залівалі поле і далягляд. Удалечыні, адзін за адным, запальваліся агні горада ― нібы маякі для мінакоў, якія збіліся са шляху і заблукалі ці проста спяшаліся ўпасці ў абдымкі вечаровага горада.

      – Вогнішча тут развесці ці што? А то ўжо добра сцямнела, ― азваўся адзін з хлопцаў.

      – Доўбня, а дзе ты дровы возьмеш? ― пачулася ў адказ. А што, мала дроў? Пайду куста якога наламаю ці яшчэ што знайду.

      – Па-першае, пакажы мне, дзе ты тут бачыў хаця б адзін куст. А па-другое, сырыя галіны ўсё адно не распаліць. Таму кінь дурное.

      – Спадарства, эўрыка, мы жывём у XXI стагоддзі, і ва ўсіх нас ёсць ліхтарыкі на мабілках, ― гарэзліва заўважыла стракозка. ― Мы можам запаліць іх, і зробіцца крыху святлей.

      Колькі часу яны гаманілі. То паглядвалі адзін на аднаго, то ўзіраліся ў водбліскі горада. Нарэшце вырашылі, што варта дастаць гітару, якую Макс увесь гэты час нёс у чахле за спінай, каб ён заіграў і заспяваў. Дружна падсвяцілі зорку гэтага вечара сваімі ліхтарамі.

      З-за цёмных аблокаў выплыў таўсташчокі месяц. Пару зорачак, нібы балерыны на падтанцоўцы, выскачылі следам за ім з цемры. Свавольны вецер ганяў хмары, нібы драпіроўкі па сцэне. Калі яны апыналіся блізу начнога свяціла, іх краі афарбоўваліся ў светла-жоўты.

      – Зірніце, а вунь ззяе наш палітэх. Ніколі б не падумаў, што яго будзе заўважна адсюль і што ён так добра падсвечаны, ― сказаў багамол, абдымаючы Агатку.

      Крыху грузны, але статны і прыгожы, жук-насарог нарэшце выпраміўся і пачаў іграць. Загучалі звонкія гітарныя пераборы. Затым паліліся словы вядомай песні. Яны раствараліся ў чорным наваколлі.

      Чым болей слухала яго спеў стракозка, тым больш яе ахоплівала адчуванне, што вось, толькі што, яе працяла маланка і электрычныя разрады яшчэ бягуць па целе. Да гэтага моманту Агатка нібы не заўважала Макса. А цяпер, быццам сляпы, якому вярнуўся зрок, яна ўбачыла святло.

      «Ну ўсё, я ўліпла, утрэскалася па самыя вушы. Эх, Агатка, Агатка, што ты цяпер будзеш з гэтым рабіць?» ― падумала сама пра сябе.

      Той вечар на вышцы змяніў жыццё легкадумнай стракозкі. Не, яна не перастала лётаць і пераскокваць з лаўкі на лаўку, ад калюжыны да калюжыны. Проста дзесьці ў сэрцы засела маленькае джала. Хтосьці