Ніякай літасьці Альгерду Б.. Альгерд Бахарэвiч

не прыдзярэшся: дзесяць строфаў па-расейску, адна па-беларуску. Праўда, захаваць гэтую матэматычную роўнасьць атрымліваецца не заўсёды. Часам расейская бярэ верх. Але з народам не паспрачаешся. Ён сваё «так» сказаў, прыярытэты вызначыў і фальклярыстам засталося толькі прыняць да ведама новую, як для беларускай народнай творчасьці, сытуацыю.

      Троіца ідзець,

      Нечага надзець.

      Пайду я к сястрыцы

      Прасіць спадніцы.

      Мая сястрыца

      Дала спадніцы,

      Спадніцы дала,

      Я дамоў пайшла.

      І тут голая гераіня раптам успамінае, што яна і нармальным языком гаварыць можа – і праблема вырашаная сама сабою:

      Пел в кустах соловушка до зари

      Песенку весеннюю о любви,

      О любви и верности нам с тобой,

      Чтоб жилося счастливо, милый мой.

      Беларуская мова займае ў кнізе месца роўна столькі, колькі заслугоўвае – на погляд віцебскіх вучоных. Не, ня трэба думаць, што крэолы Паазер'я далёкія ад патрыятызму. Зь ім якраз усё ў парадку. Абы з кім там, на Паазер'і, ня лягуць, а калі лягуць – дык не запяюць:

      Женился б на грузинке я, Но какова жена?

      Сама, будто тростиночка, Лицом – черным черна.