Վեհացում դեպի Մհեր. Арсен Суренович Казарян

ես, մենա՜կ…

      և մեկը չկա, ում վրա հույս դնես:

      Այդժամ աննկատ մոտենում է մի ստվեր՝

      ճշմարտությունը իրական կյանքի,

      աչքերիդ մեջ է մոտիկից նայում,

      դառը հաճույքով իր մարմինը հրեշ

      տարբեր կողմերից քեզ է ցուցադրում,

      և ցանկանում է այդ գարշ մսերով

      գրավել,գայթակղել և իր մեջ քաշել:

      Զզվանքից մի դող է անցնում մարմնով,

      փորձում ես փախչել, ետ քաշվել նրանից,

      բայց նա լայնանում, օղակ է դառնում

      և քեզ իր անմաշկ մարմնով դիպչում:

      Օ՜հ , գարշա՜նք, գարշա՜նք,

      Օհ, թշվառ հոգի,

      ճեղքվածքում կյանքի մնացիր ճզմված,

      ով աչքեր ունի, նա տեսնում է միշտ,

      ով զգացում ունի,

      նրանն է աշխարհի

      վիշտն ու ցավն ամբողջ:

      Օ՜հ, Աստվա՜ծ, Աստվա՜ծ,

      անսահման այս վիշտն

      անցնում է բռնի մեր կյանքի միջով:

      Անհույս ժամերին ինչքա՜ն էիր դու

      նախանձում նրանց՝ ով զգացում չունի,

      և առավե՛լ նրանց, ով փուչ է միջից,

      անհոգի, անդարդ, ուրախ և դատարկ:

      3

      Քո բնավորությունը, որ նետում է քեզ

      զբաղմունքից զբաղմունք,

      մարդուց դեպի մարդ

      և երկրից երկիր՝

      անբավարարություն,

      անդադար փնտրում

      և հավերժ, հավերժ

      հիասթափություն:

      4

      Մի բան չունեցած՝ կորցնում ես միայն,

      տալիս ես, վատնում, ցաքուցրիվ անում:

      Ետ չնայելով, քայլում ես առաջ,

      կարծես թե վերջիդ քայլերն ես անում:

      Զզվում ես ստից, կեղծիքից, դիրքից,

      զզվում ես, զզվում, թքում, հեռանում,

      կյանքը լի քո մեջ, ցամաք ես թվում,

      բախտն էլ ի՞նչ է որ՝

      փախչում է քեզնից:

      Ա՜խ, բախտն ի՞նչ է որ.

      մի ստոր ծաղրածու,

      մի սև խաղաթուղթ,

      մի էժան պոռնիկ:

      Սիրում է նա սուտ,

      սիրում է կեղծ փայլ,

      սիրում է ամեն անարդարություն:

      5

      Բորբոքված ստից զգացումները քո,

      բուն իմաստությունն են ակամա բացում

      անվայել մտքով մերկացնում են նրան,

      որն իրեն կյանքի գաղտնիք է կոչում,

      և այդ հաճույքից լրբացած հանկարծ՝

      պարի մեջ անխոհ, նա տրվում է քեզ,

      որ դու էլ նրա պես անվայել բացվես,

      ա՜խ, ճանաչելով ինքդ քեզ նրա մեջ:

      6

      Եվ կրկնվում է պատմությունը հին,

      դու նորից հագեցած ես քո անցյալից

      ու ներկայից,

      դու դարձյալ անզսպելի ցանկություն ես զգում

      պատռել շղթայած կապերը բոլոր,

      թողնել ամենքին

      և տրվել հոգով անհայտությանը:

      7

      Եվ դու լքում ես այդ ամենը՝

      արդեն ատելի դարձած,

      դու հավաքում ես ամենաանհրաժեշտ իրերը

      և բախելով անցյալի դուռը,

      ուղղում ես քայլերդ դեպի մութ ապագա:

      8

      Բայց անցյալդ քեզ հանգիստ չի թողնի,

      ուր էլ որ փախչես,

      աշխարհի որ ծայրն էլ նետվես,

      նա ստվերիդ նման կհետևի քեզ

      և իր սուր հիշողության ատամները

      կխրի ուղեղիդ բջիջների մեջ:

      Ինչպես որդ, նա մանր, մանր կկրծի հոգիդ,

      տառապանքներդ խառնելով իրար,

      նայելով