Ազգային ջոջեր. Հակոբ Պարոնյան

շիտակ կայնե:

      Երրորդ` գլուխդ վեր բռնե:

      Չորրորդ` ձեռքդ վար առ:

      Եվ դուն այս հրամանները լսելով, անշուշտ պիտի կարծես թե, դերձակի մը առջև կը գտնվիս, որ չափդ պիտի առնե, բայց կը սխալիս, դատավորի մը առջևն ես, և որ ժողովին մեջ որ մտնես, այդ հրամանները պիտի կատարես:

      Տիգրան էֆենտին այնչափ կը փափաքի ազգին ծառայություն ընել, որ հարյուր հոգվո գլուխ հանելիք գործը միայն կուզե կատարել: Սուտ չեմ խոսիր: Գնա օր մը իրեն ըսե.

      – Էֆենտի, թաղիս մեջ կուզենք բարեգործական ընկերություն մը կազմել:

      –Վսեմ գաղափար:

      –Կը փափաքիք, որ հրամանքնիդ ալ ատենապետ ըլլաք:

      –Սիրով կընդունիմ:

      Այս պատասխանը առնելեդ ետքը դուրս ելիր սենյակեն և դռան քովը կեցիր:

      Ահա ուրիշ մը կը մտնե.

      – Էֆենտի, որոշեցինք վարժարաններու նպաստելու համար ընկերություն մը հաստատել:

      – Շատ ազգօգուտ ձեռնարկություն:

      –Արդյոք կընդունեի՞ք…

      –Ատենապետությո՞ւնը… սիրով կընդունիմ:

      –Կընդունեի՞ք տասը բաժին …

      –Ընկալագիրն ամսե մը ղրկե:

      Սենյակեն դուրս եկած ատենը ասոր ձեռքեն քաշե և քովդ կայնեցուր:

      Երրորդ մը կը մտնե.

      –Բարև, Էֆենտի:

      –Աստուծու բարին:

      –Մսավաճառի խանութ մը բանալ կուզենք ընկերությամբ: