Մատեան Ողբերգութեան. Գրիգոր Նարեկացի

սիրով դու կենդանարար քո ուսի վրայ,

      Եւ քո երկնային զօրաց հետ մէկտեղ`

      Քո հայրենական ժառանգութեան մէջ դասեցիր ինձ:

      Բ

      Եւ արդ, դու հզօ՜ր, կենարար, օրհնեալ, այցելու գթած եւ մի՛շտ ողորմած,

      Դու, որ ընդունեցիր նրանց` անաղերսներին այն անլեզու,

      Որոնցից մէկը մահացու խոցուած` չարչարւում էր խիստ,

      Միւսն անբանների անզգայութեամբ

      Փախել էր դէպի հեռու ամայի վայրեր անբնակ,

      Եւ վտարանդի, շուար ու վհատ` բառաչում էր խեղճ, անիմաստօրէն, -

      Քո աստուածային բարեխնամութեամբ տիեզերահրաշ

      Ցոյց տուեցիր դու հոգածութիւնդ թշուառութեան մէջ կորածի հանդէպ, -

      Յայտնիր արդ եւ ի՛նձ գթութիւնդ խոր եւ բարիքներիդ յորդումներն առատ,

      Ինձ, որ վեր բերուած օրինակներից շատ աւելի եմ եղել անօրէն.

      Ինձ, որ մահապարտ եմ բազմօրինակ.

      Ինձ, որ բարութեան քաղցր խառնուրդում` յատուկ համ եմ չար.

      Ինձ, որ արժանի եմ անդամներիս հատմանն արդարեւ,

      Ինձ, համաճարակ, ախտով վարակուած վիրաւոր հոգուս.

      Ինձ, որ անզգայ անասուններին եմ հաւասարուել

      Եւ օտարացել իմաստունների ընտանութիւնից.

      Ինձ, որ նման չեմ բնութեամբ ինձ պէս բանականներին:

      Եթէ մի օրինակ ունենայի, ես կասէի.

      Թէ նմանակից ունենայի` կպատմէի.

      Թէ հանգունակից ունենայի` կխօսէի.

      Թէ ինձ հաւասարն ունենայի` կգրէի.

      Թէ նոյն բանը անողն ունենայի` ցոյց կտայի.

      Թէ ինձ համեմատն ունենայի` կիմացնէի.

      Թէ անցեալում լիներ` կսփոփուէի,

      Թէ ներկայումս` կյուսայի:

      Սակայն, քանի որ ոչ նմանս ունեմ, ոչ էլ օրինակ,

      Ուստի դո՛ւ միայն կարող ես քաւել ու բժշկել ինձ եւ կենսագործել,

      Կենդանարարդ բոլոր մեռելների եւ նորոգո՛ղդ տիեզերաց:

      Գ

      Զի եթէ երջանիկ, սուրբ ու սրատես

      Դաւթի գործած չարիքներն ու

      Անօրէնութիւնները գլխից աւելի վեր բարձրացած էին,

      Եւ մեղքերն ու յանցանքները դժուարակիր բեռների նման ծանրացած սաստիկ,

      Յապա ուրեմն իմ սխալմունքներն աւելի են, քան

      Տիեզերասոյզ, ամենասպառ ծովի ջրակուտակ հեղեղի յորդութիւնը

      Ու անցնում են բոլոր լեռների կատարներից:

      Բայց թող որ փչէ քաղցրաշունչ քամիդ, -

      Ինչպէս այդ եղաւ Նոյի ժամանակ, -

      Որ լեռներն անգամ կարող է հալել,

      Ցամաքեցնելու բազմակոհակ ջրակոյտն իմ երկրակործան յանցանքների

      Ու լեռնակարկառ բարձրութեամբ դիզուած մեղքերն իմ բոլոր:

      Դ

      Եւ արդ, համառօտ քո խօսքով հզօր,

      Եւ ամենակարող հնարաւորութեամբ կարճ դատաստանիդ,

      Ըստ մարգարէի, քաւութեան մի ելք ցոյց տուր ինձ`

      Անօրէնութեան մէջ ընդերկար մոլորեալիս:

      Եւ դու, ներելով յամառութիւնն իմ,

      Ո՜վ երկայնամիտ, ողորմած, օրհնեալ,

      Շնորհի՛ր ինձ կատարեալ թողութիւն եւ բարեգործիր ճշմարտապէս,

      Ջնջի՛ր բոլորովին` անվճարելի պարտքերիս արժանահատոյց տոկոսների տոյժը տաժանակիր:

      Չէ՞ որ դու չունես ցասումնալից սիրտ ու բարկութիւն բորբոք,

      Ինչպէս նաեւ չկան քո մէջ նենգութիւններ եւ նշաններ մթութեան,

      Քանզի դու կեանք ես կամենում եւ լոյս,

      Դու մահ չստեղծեցիր եւ, ըստ Դաւթի ու