ความรัก. Morgan Rice

มันค่อย ๆ เดินเข้ามาหาเธออย่างช้า ๆ ราวกับมันสามารถรับรู้ได้ว่าบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น

      มืออันอ่อนโยนวางลงบนไหล่ของเธอ คาเลปคงสัมผัสได้ถึงความโกรธของเธอที่กำลังก่อตัวขึ้น สัญชาตญาณของสัตว์ เขาพยายามทำให้เธอสงบลง เพื่อบอกให้เธอควบคุมตัวเอง อย่าปล่อยให้ตัวของเธอถูกครอบงำ เขาทำให้เธอรู้สึกมั่นใจ แต่มันไม่ง่ายเลย

      ในที่สุดแซมก็หันมา เขามองดูเธอด้วยแววตาที่แข็งขืน เห็นได้ชัดว่าเขายังคงโกรธ

      “เธอต้องการอะไร?” เขาตะคอก

      “ทำไมเธอไม่ไปโรงเรียน?” เป็นสิ่งแรกที่เธอได้ยินตัวเองพูด เธอไม่แน่ใจนักว่าทำไมเธอถึงพูดเช่นนั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอมีเรื่องราวมากมายต้องการถามเขา แต่คำพูดของเธอคือสัญชาตญาณความเป็นแม่ มันคือความห่วงใยที่แสดงออกมา

      เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้น ความโกรธของเธอเพิ่มมากขึ้น

      “แล้วเธอจะมาสนใจทำไม?” เขาพูด “เธอเป็นคนบอกให้ฉันไป”

      “ฉันขอโทษ” เธอพูด “ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

      เธอดีใจที่มีโอกาสได้พูดออกไป

      แต่ดูเหมือนคำพูดนั้นไม่ได้มีอิทธิพลต่อเขา เขาเพียงแค่จ้องกลับมา

      “แซม ฉันต้องการคุยกับเธอ แบบส่วนตัว” เธอพูด

      เธอต้องการพาเขาออกจากสภาพแวดล้อมเช่นนี้ ออกไปสู่อากาศบริสุทธิ์ เพื่อให้เธอและแซมสามารถพูดกันอย่างจริงจังตามลำพัง เธอไม่เพียงแค่ต้องการรู้เรื่องของพ่อ แต่เธออยากคุยกับเขา การคุยกันแบบพี่น้อง และเธอต้องการแจ้งข่าวเกี่ยวกับแม่

      แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีทางเกิดขึ้น ตอนนี้เธอสามารถเห็นได้ชัดเจนว่าเรื่องราวกำลังเลวร้ายมากขึ้น