Сляза ляза. Павел Гаспадыніч

стагоддзяў мы разам

      Створым казку, сатканую з сноў,

      Дзе напраўду снег дужы як вецер,

      І дзе вецер мягчэйшы за снег…

      Паляцім па-за часам па свеце

      Праз адтуліны белыя стрэх.

      Белыя слёзы зімы

      Здаецца, белыя слёзы зімы

      Цяпло выпраменьваюць волі.

      У кроплях-ільдзінках хмызы —

      Пакручастых сцежак нядоля.

      Далонь у далоні: ідзем да святла,

      Што льецца з нябеснае студні,

      А разам —насупраць – шляхцянка Зіма

      Гуляецца ў хованкі з Зюзяй.

      Здаецца, нязгаснага Зніча любоў

      У каўкавым смеху гуллівым.

      Спаткаеш такую – і голаў далоў,

      На вечны спачын пад ільдзінай…

      А зоры малочныя снежаць абшар

      Зімовымі слёзамі ветраў…

      Ядлоўцавым шляхам калісьці Ўсяслаў

      Тут крочыў насустрач Сусветам.