Pan Tadeusz. Adam Mickiewicz

się w jego pałacu, dżokeje.

      Czwałująca czereda zleciała na błonia,

      Gdy Hrabia ujrzał zamek i zatrzymał konia.

      Pierwszy raz widział zamek z rana, i niewierzył

      Że to były też same mury, tak odświeżył

      I upięknił poranek zarysy budowy;

      Zadziwił się Pan Hrabia na widok tak nowy.

      Wieża zdała się dwakroć wyższa, bo stercząca

      Nad mgłą ranną; dach z blachy złocił się od słońca,

      Pod nim błyszczała w kratach reszta szyb wybitych,

      Łamiąc promienie wschodu w tęczach rozmaitych;

      Niższe piętra oblała tumanu powłoka,

      Rospadliny i szczerby zakryła od oka.

      Krzyk dalekich myśliwców wiatrami przygnany

      Odbijał się kilkakroć o zamkowe ściany;

      Przysiągłbyś że krzyk z zamku, że pod mgły zasłoną

      Mury odbudowano i znów zaludniono

          Hrabia lubił widoki niezwykłe i nowe,

      Zwał je romansowemi; mawiał że ma głowę

      Romansową, w istocie był wielkim dziwakiem.

      Nieraz pędząc za lisem albo za szarakiem,

      Nagle stawał i w niebo poglądał żałośnie,

      Jak kot gdy ujrzy wróble na wysokiéj sośnie;