ՄԱԶԱԼՈՒ ԲԱՆԵՐ. Армянские байки. Таёжный Волк

հաստատ Վաղոն էր, հաստատ, – ինքնավստահ պատասխան լսվեց Վզգոյի շուրթերից:

      – Կամ էլ կարողա Վաղոն մկան դեղա կերել, կայֆի տակ չի ջոգել, ինչա անում, հիմա էլ չի հիշում, – ծաղրանքով արտահայտվեց Անդրանիկը:

      – Անդրանիկ, ռեխդ փակի, Անդրանիկ! – Նրան սաստեց Համոն:

      – Վզգո, բա դու ուրիշ ապացույց չունես, որ Վաղոնա արել? – Հարցրեց Սմբոն:

      – Ունեմ: Վիզս վերջում ճանկռեց էդ համբալն ու ճողոպրեց յեսիմ ուր, – պատասխանեց Վզգոն` ցույց տալով իր վերքը:

      – Էդ Վաղոնա արել? – Կասկածանքով հարցրեց Ջիվոն, ապա ևս մեկ հարց ուղղեց նրան, – գիտես, չէ, մեզ խաբողն ինչա?

      – Ասում եմ, Վաղոնա արել, – ձայնը բարձրացրեց Վզգոն` իր պոչով հարվածելով սեղանին:

      – Արա, գլխներիս ուրիշ քյալակ կարայիք բերեիք?! – Չգիտես, թե ում էր ուղղված զայրույթով լեցուն այս հռետորական հարցը, որը տրվեց Սեթոյի կողմից և մնաց անպատասխան…

      – Արա, դե սենց էլ անորոշ վիճակ կըլնի, որ էսա?! – Ասաց Պստոն իր հերթին…

      Համոն հայտարարեց ընդմիջում, որից հետո հարց ուղղեց բոլորին.

      – Հիմա ինչ եք ասում, հարգարժան մկներ, պատժենք Վաղոյին թե ոնց?

      – Բա էլ ոնց? Էդ կերածը չպըտի մարսի, – վստահ կերպով արտահայտվեց Վռամը:

      – Ջիվո, դու ինչ կասես?

      – Ես չէի շտապի, պատիժը հա էլ կա… Ուր պիտի փախնի? Գետնի տակից էլ կգտնենք, եթե ինքնա, – պատասխանեց Ջիվոն: