Комментарии к «Федру» Платона. Книга третья. Гермий Александрийский

τῷ οίκείῷ θεῷ. Διά ποίας δέ οδού άνάγεταί τις έξ» έαυτον και τήν έρωτικήν οδον ποία ποτέ έστι, βούλεται παραστήσαι. Είπών ούν περι τού έρωτος τού κατά κατόρθωσιν και κατά άπόπτωσιν γινομένου, και ώς τά άκρα είπών, βούλεται νύν και περι τών μέσων είπειν, λέγω δή περι τού έγκρατούς και άκρατούς. Επειδή ούν περι ψυχής διαλέγεται τής σώματι προσομιλησάσης, είκότως και άλλους «ίππους αύτή δίδωσιν· οσφ γάρ κάτεισιν ή ψυχή είς τήν γένεσιν και πλησιάζει τῷ ένταύθα κλύδωνι, και χιτώνας πλείονας λαμβάνει· διο και περι έτέρων «ίππων διαλέγεται λαβόντων σχέσιν προς σώμα, μορφάς και τύπους και μερισμούς και σωματοειδεις φιλοτιμίας αύτοις παρέχων, έπειδή ήδη ή ψυχή σχέσιν άναλαβούσα προς τούτο το σώμα και τών ζωτικών παθημάτων τού σώματος μεταλαμβάνει. Ή γάρ έν τῷ νοητῷ ούσα ψυχή και διαζώσα έτέρους «ίππους έχει, τον τού ταύτού και θατέρου (δήλον δέ· και γάρ και αύτοις τοις θεοις «ίππους δίδωσιν ή θεολογία) · νύν ούν άλλους «ίππους λαμβάνει, τον τοΰ θυμοΰ καί τής επιθυμίας. Το δέ τοΰ μύθου, καίτοι προ τούτου «μΰθον» αύτά ούκ είπεν, άλλα νΰν· διά τί δέ τοΰτο εποίησεν; επειδή λοιπον εν τούτῷ τῷ σώματι ώς εν πλάσματί εστιν ή ψυχή· ολον γάρ το περί ήμάς φαινόμενον σώμα καί περιαγόμενον καί ό πας διάκοσμος ό φαινόμενος μύθφ εοικεν. Εικότως ούν περί τής σχέσεως τής προς το σώμα τής ψυχής βουλόμενος είπειν «μΰθον «» εκάλεσεν. «Εν δέ τοις προ τούτου ούκ είπεν, επειδή ετι άνω ήν ή ψυχή μετά τών θεών άλλους «ίππους εχουσα· διο ελεγεν εκει εοικέ τῷ δή ξυμφύτῷ δυνάμει, ενταΰθα δέ φησι τριχή διείλομεν, τον πλείονα άπομερισμον τής ψυχής διά τούτων τών λέξεων εμφαίνων. Καί το είπειν τήνδε ψυχήν έκάστην τής άποτε (τε> μαχισμένης εστί ψυχής καί ούκέτι όλοκλήρου ουσης άλλά διηρημένης. Το δέ ίππομόρφω μέν δύω τινέ· ίππομόρφω είπεν επειδή μορφήν αύτοις επιτίθησι· καί γάρ μορφοΰται ή ψυχή ενταΰθα καί ενσωματοΰται. «Ίππους ούν λαμβάνει θυμον καί επιθυμίαν· ήνιοχικον δέ το λογικον τής ψυχής. Ήνιοχικον δέ είπε καί ούχί «ήνίοχον «» ώς άνωτέρω· τουτέστι, μιμούμενον τον ήνίοχον· καί πάλιν ίππομόρφω είπε καί ούχί ««ίππους «»· δήλον δέ διά τί, επειδή αί μετά σώματος ενέργειαι τής ψυχής ούκ είσί τοιαΰται οίαι ουσης αύτής εν τοις νοητοις. Το δέ καί νΰν ετι ήμιν ταΰτα μενέτω, οτι εχει δύο «ίππους καί ήνίοχον. Τών δέ δή ίππων ό μέν, φαμέν, άγαθός· καί τοΰτο άνωτέρω ελεγεν, οτι ό μέν εστιν άγαθός, ό δέ χείρων, διά τής δυάδος το δυοειδές τής ψυχής ενδεικνύμενος· άποστάσα γάρ τής ενώσεως τών θεών άναγκαίως ή ψυχή είς γένεσιν καί ετερότητα εμφέρεται.