Leydi’nin Sırrı. Dawn Brower

etrafında Helena’yı var olduğunu bilmediği bir ustalıkla döndürdü. Mühteşem ve aynı zamanda soğuktu. Az biraz deneseydi, ellerinde mum gibi Helena’yı oynatabilecekti. Onu daha önce istemediği kadar arzuluyordu.

      “Tanrım, çok konuşkansınız,” Helena alaylı bir şekilde kışkırttı. “Lütfen, daha fazla konuşmayın, kaldıramayacağım.”

      ‘Konuşmak abartılıyor,” Diye yanıtladı. “Neden o zahmete girilsin ki, söylenecek birşeyler yokken?”

      Bu iyi gitmedi. “Sanırım söyledikleriniz doğru, ancak normalde insanların dans ederken sohbet etmeleri bekleniyor. Aksi halde, kaçınılması gereken dedikodular yaratılır.”

      “Toplumun benim hakkımda ne düşündükleri umurumda değil.”

      “Kaybedilmiş bir ün’ün felaketinin boyutlarını anlamayan biri gibi konuştunuz. En kötü skandalların ortasında olsanız aynı şeyi söyleyecek misiniz diye merak ediyorum.”

      Kaşlarını çattı. “böyle bir felaketın içinde olmaya niyetim olmadığından, ne demek istediğinizi anlayamıyorum.”

      “Hiç kimse isteyerek, toplumun dedikodu konusu olmuyor. Skandalın esası budur. İnsanlar, en ummadıkları zamanda sorun bulurlar. Hiç kimse isteyerek lekelenmeyi seçmiyor ki.”

      “Öyle olabilir,” kendini beğenmişcesine yanıtladı. “Bu zavallı ahmaklardan biri olmayacağım asla. İşlerimin gizliliğinde iyi kontrolüm vardır.”

      Bu sözcüklerle, kaderini mühürledi. Bir gün gelecek, Helena ona bu kelimeleri yutturacaktı. Gerçekleşmesi için yeterince sabırlıydı. Kiminle dans ettiğinden hiç haberi yoktu-hiç kimse gerçekten bilmiyordu. Ateşli bir gülümsemeyle dudaklarını kaldırdı. “Lordum. Umarım öyledir. Asla skandal sayfalarında seni okumak istemem. Özellikle kardeşimin arkadaşı olmaya devam edersen.”

      “Neyi ima ediyorsun burda?”

      “Hiçbirşey,” endişe etmemesini sağlamaya çalıştı. “Size en iyi dileklerimi ve onlara eşlik eden her ne varsa sunuyorum. Lucas’ın en iyi arkadaşının sarsılmasından nefret ederdim - o kadar.”

      Lanet olsun ona ve onun yakışıklı yüzüne. Bu iğrenç tavra sahip olmasaydı, yüzüne yakışan bir huyu olsaydı keşke. Memnuniyetle, dans sona erdi ve erkek kardeşinin yanına geri döndüler.

      “Haydi, şimdi o kart oyunu bulalım,” Dedi Lucas. “Ama burda değil, Külüp daha eğlenceli olur.”

      Dashville başıyla onayladı. “Katılıyorum.”

      “İzninizle” demeden ikisi de Helena’nın yanından ve balodan ayrıldı. “Burdan hızlıca kaç, beyefendi. Bekçi veya öyle birşeye ihtiyacım olduğundan değil.” Helena içini çekti. Yarın daha güzel ve aydın bir gün olacaktı, ve onun projesi için yeni malzemesi vardı. Dashville’i fırtınalı bir uyanış bekliyordu.

      BÖLÜM BİR

       Herkesin tek konuştuğu olay, Leydi Helena’nın bir markiyi nasıl terslediği idi. Evde kalmış bir Leydi aday taliplerine gelince bu kadar mızır ve seçici olmamalıydı. Bu gibi zamanlarda, Lord Dashville gibileri bile işe yarayabilir, diye düşünüyor insan...

       -Leydi X ten bir fısıltı

       Sezon, 1816

      Helena, Loxton balosuna girerken başıyla tanıdıklarını selamladı. Beş yılda birçok şey değişmişti. Yine de, o kadar değişmemişti... Hala yapım aşamasında evde kalmış bulunuyordu- böyle görülüyorsa eğer. Sadece şimdi, kendi seçiminden dolayı böyleydi. Kabul etmek hoşuna gitmezse bile, Dashville ile olan dans etmesi bazı şeyleri değiştirmişti. Onun sosyal durumundan dolayı başka erkeklerin Helena’yı fark etmelerini sağlamıştı. Ne yazık ki, olay balo sezonu sonuna doğru olmuş ve onlardan hiç biri Helena’nın ilgisini tetikleyememişti.

      Bir şekilde, herkesin favorisi olmuştu. Yeteri kadar uygun talibi vardi ve Helena’nın onlardan birini eş adayı olarak seçmesi gerekiyordu. Saygılı bir kız evladının yapacağı buydu. Evlenip, aile evinden ayrılıp, yeni hayatlarını kurarlardı. Annelik dönemi ve balo düzenleme... - ve bunların hepsi Helena’ya çok sıkıcı geliyordu. Aradığı macera çok daha heyecan vericiydi, ve biraz tehlikeli yaşamayı arzu ediyordu. Topluma yüksekten bakabilirdi, ama neden öyle yapsındı ki?

      Helena için önemli olan şeyler için mükemmel yemdiler. Birden fazla şekilde eğlence sağlıyorlardı. Balolarda kimsenin göremediği bir çok olay gerçekleşiyordu. Ama Helena her şeyi görebiliyordu. Gözlemleme yeteneğinin yanı sıra, genişlemede olan sosyal statüsü, duvarın yanında kalan sarı şabboy görüntüsü ile amaçlarına ulaşması açısından çok fazla yardımcı oluyordu. Odada güzel bir kelebek gibi dolaşıp flört etmek ve popüler olmak, yazılarını yayınlamak için ihtiyacı olan meyveyi toplamak aklına gelmezdi.

      Yinede, Helena aptal değildi. Dashville’in ona takdim ettiği hediyeyi sonuna kadar kendi avantajına kullanmıştı, ve sadece kendi yapabileceği yöntemle Dashville geri ödemişti. Resmen evde kalmış olması ve kendisine talip olan uygun eş adaylarının azalmaları hiç önemli değildi. Yakında, baba evinden ayrılmasına yardımcı olacak ve kendi istediği hayatı sürdürmesine yeterince katkı sağlayacak servet sahibi olacaktı. Otuzuncu yaşına gelene kadar ve mirasının kontrolünü eline alana kadar biriktirdiği bir miktar para onun rahat bir yaşam sürdürmesini sağlıyordu. En azından, mirası konusunda neticede, babasıının hiç bir söz hakkı veya kontrolü yoktu. Bu vakıf, büyükbabası tarafından kurulmuştu ve şimdiki Montford’un dükü, yani onun sevgili yaşlı babası, bu vakfın şartlarında hiç bir hakimiyeti yoktur. Aksi takdirde, babasının o vakıftan Helena’nın bir kuruş bile almaması için uğraşacağından korkuyordu.

      “Leydi Helena,” Bir erkek adını seslenmişti.

      Ona kimin çağırdığını öğrenmek için arkasına döndü ve yüzüne bir tebessüm takındı. Nazik ve sevecen olması herkesin beklentisiydi, ve onların istediklerini Helena’da bulmalarına dikkat ediyordu. Sonradan, evine geri dönünce, kendini rahat bırakır, gerçek Helena yeniden olurdu. “Lord Norflok,” Dedi narince. “Sizi görmek çok güzeldir. Athena nasıl? Yavru Köpekler doğmuş mu?”

      Norfolk, kendi av köpeklerinden başka bir konu konuşmuyordu. Son karşılaştıklarında, yeni damızlık sürüsünden ve doğan yavruların diğer Golden köpeklerinden üstün olduklarından övünerek bahsediyordu. Köpekler ve yavruları Helena’nın umurunda değildi, ancak anlatılan her detayı aklında tutuyordu. Lord Norfolk, dinleyen herkese köpeklerini anlatıyordu, ve hiç bir zaman Leydi X’in bu hobisi hakkında nasıl bilgi sahibi olduğunu çıkaramamıştı. Bu adamla kim evlenirse, onu köpekleriyle paylaşmalıydı. Helena, olacak olan Leydi Norfolk’a emrenmiyordu, hatta kendi olmayacağından dolayı müteşekkirdi.

      “Evet,” Heyecanlı bir şekilde yanıtladı. “Dört yavru doğurmuştu, üç erkek bir dişi. Bir tanesini istermisin?”

      Dükün evine bir yavru köpek getirince, babasının yüzündeki ifadeyi görmek isterdi. Sadece bu sebepten dolayı, bir anlığına evet deyecekti, ama reddetti. Yavru köpeklerden alırsa, Lord Norfolk cesaret bulacaktı. “Korkarımki hayır,” üzgün bir ses tonuyla söyledi. “Babam hayatta izin vermez.”

      Bu, en azından, gerçekti... Dük hayvanlardan nefret ediyordu ve onların kendilerine ait yerleri olduğuna inanırdı, ve yerleri evin içinde değildi. Bir at, hizmet veren bir hayvandı ve onlara gayet iyi bakılıyordu. Onlar evcil hayvan değillerdi, ve küçük kızına hayatta lanet olası bir midilli almazdı. Helena kendisine midilli almadığından