Κύριε Στοχαστή. Андрей Тихомиров

εργασία. Οι μεγαλύτερες απολαύσεις δεν είναι διαθέσιμες σε εσάς – να δοκιμάσετε μαύρο ψωμί μετά από μια μακρά απεργία πείνας, να γευτείτε μια γουλιά νερό μετά από ένα μακρύ ταξίδι, να αποκοιμηθείτε εξαντλημένοι από τη σκληρή δουλειά. Είστε σίσσυ που εξισώνεστε με θεούς! Δεν έχουμε γεννηθεί ακόμα, αλλά όλα είναι ήδη έτοιμα για εσάς. Τα σχολεία χτίζονται πιο γρήγορα από ό,τι μπορούν να μεγαλώσουν νέοι μαθητές, έχετε νοσοκομεία, αλλά υπάρχουν λίγοι ασθενείς σε αυτά. Τα γυμναστήρια, οι παιδικές χαρές, τα γήπεδά σας είναι τόσο μεγάλα που δεν θα γεμίσουν ποτέ, έχετε τόσες πολλές γκαλερί τέχνης, τόσες αίθουσες συναυλιών, τόσα πολλά θέατρα που είστε κουρασμένοι, βαριεστημένοι, έχει αρχίσει η δηλητηρίαση του εγκεφάλου. Και κανείς δεν ξέρει που να σταματήσει.

      Τι θα μπορούσα να πω σε αυτό; Ότι ένας άνθρωπος θα παραμείνει άνθρωπος, και οι άνθρωποι θα παραμείνουν άνθρωποι μέχρι να χάσουν κάθε τι ανθρώπινο. Τα λόγια του -ό,τι κι αν λέει- είναι δοξολογία για την εποχή μας. Απορρίπτει τις υπερβολές και την ευημερία, αλλά ποιος ξέρει αν η σημερινή του απόρριψη όλων των αγαθών και η εκούσια πείνα δεν είναι αποτέλεσμα του χθεσινού κορεσμού;

      Τα πάντα στον κόσμο είναι πλέον τέλεια οργανωμένα και η αρμονία βασιλεύει σε αυτόν. Κάθε άτομο μοιάζει με τον σωλήνα ενός γιγαντιαίου οργάνου που παίζει μια συμφωνία για τη ζωή στη Γη. Και αν κατά τη διάρκεια αυτής της παράστασης ακουστεί μια ψεύτικη νότα, κάτι που δεν προκαλεί έκπληξη, αφού υπάρχουν δισεκατομμύρια σωλήνες, τότε είναι ένας από αυτούς τους ραγισμένους σωλήνες.

      Όλος ο κόσμος αυτή τη στιγμή είναι στείρος. Οι δρόμοι, για παράδειγμα, ποτίζονται με αφρό, ο οποίος στη συνέχεια ξεπλένεται από την τεχνητή βροχή. Τα σπίτια αστράφτουν με έντονα χρώματα, αλλά κυριαρχεί το λευκό, σύμβολο αγνότητας και υγείας! Ένας στρατός υγιεινολόγων έχει ξεσηκωθεί για να πολεμήσει ενάντια σε αυτούς που μολύνουν την καθαριότητα.

      «Και εσύ», του είπα, «είσαι ένας από αυτούς». Δεν μπορώ να το επιτρέψω αυτό! Πρέπει να σε πολεμήσω ως πρωταθλητής των αντιαισθητικών κανόνων.

      «Ω, είσαι ένας υπέροχος ονειροπόλος», είπε ο κύριος, αισθητά προσβεβλημένος, «να ξέρεις ότι η βρωμιά δεν θα εξαφανιστεί ποτέ από το πρόσωπο της Γης, γιατί κάθε κόκκος σκόνης είναι, στην πραγματικότητα, ένα σωματίδιο του πλανήτη μας».

      «Ω, κομμάτι του πλανήτη», απάντησα με τον ίδιο τόνο, «αν συσσωρευτούν αυτοί οι κόκκοι σκόνης κάτω από τα νύχια σου, αυτό είναι ήδη βρωμιά και πρέπει να αφαιρεθεί με νερό και μια βούρτσα! Παρεμπιπτόντως, έλα, η όσφρησή μου αρνείται να αντιληφθεί τέτοιες περίεργες μυρωδιές.

      «Κανείς δεν σε κάλεσε εδώ», απάντησε ο κύριος, αλλά βγήκε. – Αν, εκτός από μακριά μύτη, είχες και φαντασία, θα είχες προσέξει μια ανθισμένη μηλιά στο σημείο που ανέβηκες και που σε εκνευρίζει τόσο πολύ.

      – Μη μου θυμίζεις ανθισμένα δέντρα! Ήμουν θυμωμένος.

      «Προς ενημέρωσή σας, θύμωσα όλα τα δέντρα γύρω μου!» Το έκανα για να βελτιώσω τη δομή του εδάφους. Ολόκληρος αυτός ο κήπος είναι το αποτέλεσμα πολλών ετών έρευνας για το πρόβλημα