Дахавік Казік. Уладзімір Васькоў

захапляльна дадаў Юзік.

      Сонейка схавалася за суседні дах. Дзень скончыўся, і сябры, дамовіўшыся сустрэцца зноў, развіталіся.

4. ГЕРОЯМІ НЕ НАРАДЖАЮЦЦА

      Казік прачнуўся ад пілікання тэлефончыка. Не расплюшчваючы вачэй, ён намацаў мабілку.

      – Казік слухае.

      – Спіце, пан пажарнік? – у слухаўцы зарагаталі, – Юзік ля апарата. Давай хутчэй падымайся, мы з пані Карынай цябе абчакаліся.

      Казік падхапіўся і пачаў мітусліва гойсаць па гарышчы, збіраючы адзенне і запіхваючы ў рот печыва

      Праз паўгадзіны сябры ўжо былі каля гарадской ратушы. Казік і Юзік зайшлі ў будынак, а Карына засталася на вуліцы, матывуючы нежаданне ісці разам з сябрамі тым, што яна, маўляў, сёння кепска выглядае.

      Дахавікі блукалі па магістраце, можа, з гадзіну, пакуль, нарэшце, не натрапілі на дзверы з шыльдай «ГАЛОЎНЫ ПЕРАПІСЧЫК».

      Юзік прыадчыніў дзверы, і яны зайшлі ў кабінет.

      За вялікім бліскучым сталом, на якім стаяла мноства розных прычындалаў, сядзеў маленькі вусаты чалавек.

      – Добры дзень, сказаў Казік.

      – Дзень добры, – адказаў вусач. Ён падняўся з-за стала і, падышоўшы да дахавікоў, працягнуў руку: – Галоўны перапісчык.

      Казік паціснуў яму руку і адрэкамендаваўся:

      – Казімір.

      – Юзік таксама павітаўся і сказаў:

      – А я Юзік.

      – Начуты, начуты, як жа, – прабасіў Галоўны перапісчык, – Ну што ж, панове, зоймемся інструктажам…

      Нараніцу сябры прыступілі да перапісу. Ранак быў пахмурны, імжэў дожджык. Першым на іх шляху быў дом нумар 13 па вуліцы Кароткабродскай. Дахавікі з варонай падыйшлі да пад’езда. За імі да дома наблізіўся бамбіза ў цёмных акулярах. Галава ў бамбізы была лысая і круглая, як більярдны шар, а твар з трохдзённай поўсцю расплываўся ў інтэлігентнай усмешцы.

      Казік націснуў пімпачку дамафона.

      – Хто там? – данеслася пытанне.

      Дахавік прыўзняўся на дыбачках і крыкнуў у мікрафон:

      – Гэта мы! Перапісчыкі!

      «Пілім-пілім», – раздаўся гук, і дзверы адчыніліся.

      Перапісчыкі падняліся на другі паверх і пазванілі ў дзверы кватэры. Ім адчыніла гаспадыня – мажная пані ў фартуху.

      – Заходзьце, калі ласка, – амаль дзявочым голасам прапанавала гаспадыня.

      Перапісчыкі зайшлі ў вітальню. І тут раптоўна… Раптоўна прагучаў хрыпаты голас:

      – Усім заставацца на месцы! Гэта рабаўніцтва!

      Хрыпаты голас належыў лысаму бамбізу, у руках ён трымаў вялізны пісталет.

      – Я сказаў, рабаўніцтва! – нядобра паўтарыў лысы.

      Пачуўшы гэта, гаспадыня і Юзік сінхронна згубілі прытомнасць. Плюх! – грукнуўся на падлогу Юзік. Ба-бах! – а гэта гаспадыня.

      Казік нечакана для сябе ўпіўся зубамі ў руку лысаму рабаўніку. Сківіцы сціснуліся, быццам у бультэр'ера, і толькі пасля гэтага Казік услед за Юзікам і гаспадыняй страціў прытомнасць. Рабаўнік, які не чакаў такога развіцьця падзей, упусціў пісталет і заскуголіў ад болю:

      – А-а-ааа!!!!

      Але Казікавы зубы ўчапіліся моцна.

      Тут