Дарё. Абдукаюм Йулдошев

одамлар…

      Интернетда алоқага чорловчи сигнал пайдо бўлди. Дилшод беихтиёр керакли тугмачани босиб, митти камерани ўзига тўғрилади.

      Компьютер экранида қулоғига қулоқчин тақиб олган Ноила кўринди:

      – Қалайсиз, Дилшод ака.

      – Ёмонмас. Ўзингиз яхшимисиз?

      – Ярим кечаси нега ухламаяпсиз?

      – Ўзингиз-чи?

      – Мен дарс қиляпман. Эртага имтиҳон.

      – Мен шундай ўзим. Уйқу қочиб кетди.

      – Уйқусиз кеча денг.

      – Биласизми, Ноила, ҳозир…

      – Ёлғиз қолгингиз келаяпти шекилли, – ҳафсаласи пир бўлганини яшириб ўтирмади қиз. – Бемалол. Менинг ҳам сиз билан суҳбатлашаман деб кўзим учиб тургани йўқ.

      Қиз жаҳл билан компьютерини ўчириб қўйди. Йигит оқариб қолган экранга маънисиз тикилиб ўтираверди.

      Оҳиста мусиқа эшитилган маҳал Дилшод ўзига келди ва жон ҳолатда қўл телефонига ёпишиб, ваҳима ичида сўради:

      – Нима бўлди?

      Мансурнинг шивирлагани эшитилди:

      – Ўйланма, ўртоқ. Ҳаммаси жойида.

      – Бу нима деганинг?

      – Қисқаси, анавини… қопга жойладим. Ичига беш-олтита тошам қўйдим. Ўзиям оғир экан аммо-лекин. Бир қоп гўшт. Хом гўшт.

      Дилшод буткул гарангсиб қолди:

      – Тош?

      – Чўкиб кетсин учун-да. Бўлмаса мурда сув юзасига қалқиб чиқади.

      – Сен… ўзи қаердасан?

      – Қамишзорда.

      Дилшоднинг нафаси ичига тушиб кетди:

      – Энди… энди нима қилмоқчисан?

      – Айтдим-ку, ҳаммаси жойида бўлади деб. Мен ҳозир буни… сувга чўқтираман. Шу билан… шу билан тамом-вассалом. Туя кўрдингми – йўқ!

      Дилшоднинг тишлари такиллади, пешонасига муздай тер тепчиди:

      – Мен… мен қўрқиб кетяпман.

      Мансур дўстини хотиржам қилишга уринди:

      – Сен қўрқма. Бунинг ҳаммасини туш деб қабул қил. Ёмон туш деб. Эрталаб туриб сувга айтасан, бўлди, шу билан эсингдан чиқади-кетади… Бўпти. Шошилишим керак. Яна битта-яримтаси кўриб қолмасин. Хайр. Кўришгунча. Сен ухла.

      Буткул эсанкираб қолган Дилшоднинг қўлидан тушиб кетган телефондан қисқа гудоклар эшитилди…

      Йилнинг энг қисқа туни яна бир сирнинг шоҳиди бўлди.

      Мансур оғир қопни кўтарганча қамишзор ичидан, тизза бўйи сувдан кечиб ўтгач, оқар сувга чиқди. Дарё ой ёғдусида сут каби оқарди.

      Мансур елкасидаги юкни пастга туширди-да, қопни оқим бўйлаб сураверди. Қоп аста-секин сувга бота бошлади. Ниҳоят сув юкни олиб кетди. Мансур диққат билан қараб турди, қоп сув юзасига қалқиб чиқмади.

      Енгил тортган Мансур кафтларини бир-бирига ишқалади:

      – Мана энди бўлди.

      Йигит қамишзор оралаб орқага қайтди, қирғоққа чиқиб, «Москвич»ига ўтирди ва қаттиқ газ берганча машинасини вариллатиб ҳайдаб кетди.

* * *

      Тоҳир билан гаплашгандан сўнг ростакамига хавотирга тушиб қолган Гулноза сумкасига нарсаларини жойлаб бўлгач, ётоққа бўйлади. Эри хириллаб-пишиллаб ухларди.

      Гулноза ғилдиракли жомадони тутқичидан ушлаганча йўлакка ўтди. Қўлида китоб билан хонасидан